Wat regen?

De eerste 400 km zitten er op, ik ben aangeland in Wilhemshaven. Mijn hemel wat heeft het geregend zeg. Het begon al bij mijn vertrek en slechts 1 dag mocht ik in goed weer fietsen. En geloof me, als je je tentje opzet in de stromende regen als je al doorweekt ben, dan fluit je echt geen vrolijk deuntje. Toch zit er ook een mooie kant aan, je moet overal ergens iets positiefs in. Mensen hebben met je te doen en gaan je ongevraagd helpen. De eerste dag belande ik in de stromende regen in Heerde. De dame van de camping haalde het invalidentoilet van slot en in deze verwarmde ruimte mocht ik de spullen drogen en lekker douchen. De tweede dag fietste ik naar Dalen, vlak voor Emmen, had de wind flink in de rug en maar 3 flinke buien waarvan ik er 2 kon ontwijken door op tijd te schuilen. Op de minicamping daar werd ik de volgende morgen blij verrast met een rauw ei op mijn zadel, dat had de boerin daar gelegd! Lekker gebakken en opgepeuzeld.
Op dag 3 fietste ik via Westerwolde in Groningen naar Nieuwe Schans pikte daar de NSCR op en fietste naar Weener aan de Ems en dat alleaal in goed weer. De volgende morgen was het echt noodweer en toen ook mijn pijnlijke knie niet goed aanvoelde was de keuze snel gemaakt. Ik nam een rustdag, eerder dan gepland maar wel verstandig.
Dag 5 was er weer een met ontzettend veel regen, het ging gewoon in een stuk door. De laatste kilometers van de NSCR konden me gestolen worden en ik nam de kortste weg naar de jeugdherberg in Norddeich aan de Duitse Waddenzee. Uiterst comfortabel en splinternieuw ingericht en een kamer voor mij alleen, heerlijk.
Van Norddeich volgde ik op de zesde dag de dijken van de Waddenzee en belandde moe en hongerig in Schorten, vlak voor Wilhelmshaven. Ik zette het tentje op in een wei, at en dronk wat en sliep als een roos.

Enkele feiten;
Fiets 2o kg, Bob Yak 7,5 kg, bagage 35 kg (ja het werd toch meer dan gepland) samen 62,5 kg.
In normale omstandigheden, d.w.z. geen wind dan kan ik een snelheid ontwikkelen van 17 km/u en houd dat uren vol. Bij stormwind tegen, zakt de snelheid terug naar 12 km/u en ook dat kan ik uren volhouden. Bij wind mee en dat kwam gelukkig veel voor, zoef ik met 22 km/u over de Duitse dreven en wordt dan aangegaapt door de vele Duitse toeristen hier.

Je ontmoet veel mensen, bijna allemaal even vriendelijk en die vragen waar je naar toe gaat en waarom je het doet. Nadat ik dan verteld heb dat ik niet gestoord of levensmoe ben maar al jaren met dit plan rond loop beginnen ze spontaan te vertellen van hun eigen dromen en nemen zich voor om daar toch ook werk van te maken. Zo gaat die Duitse boer met zijn tractor toch die tocht maken van de Potzdammer Platz naar de Dam in Amsterdam. Hij was op beide geweest en wilde iets van Wiedergutmachung neerzetten.
Ik ontmoette een deelnemer van de autorally Amsterdam Sjanghai, hij informeerde uitgebreid naar mijn tocht en sprak bewondering van al die Holländer met hun waanzinnige ideeen. Hij gaat als 64 jarige toch nog opnieuw aan een dergelijk tocht beginnen ondanks dat het hem loodzwaar viel.

De Duitse Waddenzee ziet er bij grauw weer net zo ongastvrij uit als die bij ons. De kusten zien er hetzelfde uit en ook de meeuwen en scholeksters maken hetzelfde kabaal. Alleen de zeehond
verschilt. Zo bevat het mannetjes exemplaar een beduidend dikkere vetlaag dan zijn Nederlandse soortgenoot en heeft de opmerkelijke gewoonte om een kuil te graven op de zandplaten en begint luidkeels te blaffen naar alles en iedereen die in zijn buurt komt.

Voor de geinterresseerden, ik heb het gevoel dat ik al aardig wat kilootjes kwijt ben maar kan dat niet meten door het ontbreken van een weegschaal in mijn uitrusting.

Zo de koffie is op, het Duitse toetsenbord bevat weinig geheimen meer, ik ga op zoek naar de veerboot die mijn naar de overkant van Jadebussen brengt. Als ik af moet gaan op de kaartinformatie vaart ie van 1 juni tot eind augustus, toch gok ik het erop.

wordt vervolgd.