Vrijdag 22 juni.
Lautvik - Stokmarkness 62 km, 120 mtr op en neer.
Laat op door de middernachtzon. Op weg naar het veer bij Fiskebol zie ik de jonge Duitser Henrich langs de kant van de weg staan zijn fiets te repareren. Ik help hem daarbij en we rijden samen op naar het veer dat ons van de Lofoten naar de Vesterallen, een noordelijker mooie eilandengroep, zal brengen. Mooie route, mooie vergezichten en een leuke overtocht waarbij een ander Duits koppel ons nog vergezelde.
We kampeerden wild aan de baai van een schitterende fjord, genoten van het weer en het uitzicht totdat de muggen ons deze weelde ontnamen en we het tentje werden ingejaagd.
Zaterdag 23 juni
Stokmarkness - Buksnefjord, 87 km 640 up and down.
Als oude wijven kletsend en filosoferend werden de tentjes afgebroken en gingen Henrich en ik op weg langs de westzijde van het eiland om de drukke E10 te vermijden. Na 10 km kregen we daar spijt van want het zoevende asfalt ging over in afgrijselijk grint waar moeilijk doorheen te ploegen was. Na 6 km gelukkig weer asfalt en konden we weer genieten van de tocht door dit wondermooie landschap.
De route dwong ons het eiland over te steken en daarbij moest een pittige klim worden gemaakt. Aan de andere zijde van de berg lieten we ons in een super afdaling met lange overzichtelijke bochten naar Sortland naar beneden vallen. Mijn snelheidsmeter wees meer dan 60 km per uur aan, een nieuw record.
Op ongeveer 10 km na Sortland zag ik het jack van Henrich langs de kant de weg ten teken dat hij daar ergens zijn kamp had opgeslagen. Ik had hem snel gevonden en zette mijn tentje bij hem in de buurt.
We werden daar aangesproken door 2 Noorse dames die terugkwamen van het vissen. Zij nodigden ons uit bij hun oma thuis waar we werden onthaald op gietenkaas en gewone kaas, door oma zelf gemaakt. Op hun aanraden togen we 's avonds naar het wildlifecenter waar het feest van de middernachtszon zou worden gevierd. Een goede muzikant met gitaar speelde nummers van Neil Young, John Lennon en op mijn verzoek werden er nog enige oldies aan toegevoegd. Voor mij een geslaagde avond. De Noren zijn niet van die feestvierders, om 11 uur gingen ze al weer naar huis en wij naar het tentje aan de fjord.
Zondag 24 juni
Buksnefjord - Gryllefjord , 80 km , 340 mtr op en neer.
Het werd een mooie fiestdag met lekker weer door mooie landschappen. Ik spotte een zeearend en kon hem nog net op de video zetten. Het balhoofd van de fiets ging steeds meer problemen geven en ik moest een Noor om gereedschap vragen. Hij vertelde dat ie ten tijde van het drama bij Sebrenica daar diende bij het Noorse detachement en dat hij de gebeurtenissen van zeer nabij had meegemaakt.
Ongeveer 20 km voor Andenes kwam Henrich achterop rijden en even later kwamen we het andere Duitse koppel weer tegen die het rondje om het eiland andersom maakten.
Andenes was geen zak aan en we kwamen precies op tijd aan om het veer te nemen naar Gryllefjord waar we 's avonds laat aan kwamen en ons tentje opzetten aan een meertje waar wij vervolgens een verfrissende duik in namen. brrrr...
Maandag 25 juni
Gryllejord - Bukken op het eiland Senja. 86 km, 960 mtr op en neer.
Het wordt gewoonte om laat te vertrekken ondanks dat we wisten dat er 3 zware klimmen wachten. We kregen vlak voor vertrek nog de laatste nuttige info van Noorse fietsters die in tegenovergestelde richting fietsten. Onder andere hoe een aantal zeer zware klimmen in de E6 die over enkele dagen gemaakt moesten worden vermeden konden worden. Deze uitwisseling van nuttige informatie is een uitstekende traditie die veelvuldig wordt toegepast door de vele fietsers die daar de tochten maken.
Senja is een prachtig eiland en we genoten van de rit langs de fjorden. De laatste klim werd mij te zwaar en ik moest lopen. Het was warm weer en dat betekent dat tijdens de klim veel vliegen je het leven zuur maken. De grotere exemplaren zijn helemaal van een vervelende soort, die steken dwars door je kleding heen.
In Bukken nam ik de camping en trakteerde me op kotelett met frites en sla, een welkome afwisseling na Uncle Bens rijst of de pasta met pastasauce.
Dinsdag 26 juni.
's Morgens snel het ritje gemaakt naar het veer. Nog steeds onzeker was of de reparatie aan de veerboot al was uitgevoerd of dat ie nog steeds uit de vaart was. Het laatste was het geval en de hele dag hingen we rond op de steiger en in het gehucht. Wel werden we regelmatig voorzien van informatie over de vorderingen. Toen de kapitein mij vertelde dat het benodigde onderdeel uit Belgie moest komen, groeide mijn vertrouwen in een spoedige afvaart. Het mocht niet zo zijn, 's nachts om 3.00 uur was de reparatie gereed, de motor liep weer, we konden 's morgens vertrekken. We sliepen aan boord van de veerboot en waren voorzien van alles wat we nodig hadden. Ook een ongekende luxe.
Woensdag 27 juni.
Botnham - Fagerness , 82 km 700 mtr op en neer.
Na de oversteek met de veerboot fietsten we met mooi weer en in een lekker tempo richting Tromso. Ondanks de pittige klimmen belandden we daar al vroeg in de middag. IK ging op zoek naar een nieuwe tentstok, vond deze, en ging later naar de bibliotheek om internet te bezoeken.
Daarna toog ik weer op pad, de ontwikkelingen in familiekring maakten mijn stemming er niet beter op waardoor ik geen zin had om in Tromso te blijven. Ik zocht een plek buiten de stad voor het tentje en kroop in m'n slaapzak.
Eeen blik op de kaart vertelt dat na Tromso het nog ongeveer 500 km naar de Noordkaap is. Ik heb er inmiddels 3500km op zitten en mijn inschatting dat de Noordkaap 4000 km ver zou zijn via mijn route gaat aardig kloppen. In het huidige tempo waarbij gemiddeld 80 km per dag wordt afgelegd zou ik daar eind volgende week kunnen zijn.
Momenteel beraad ik mij op een plan voor de terugreis. Mijn eerdere plannen ga ik wijzigen om eerder thuis te kunnen zijn. Hoe ik terug ga weet ik nog niet.
woensdag 27 juni 2007
vrijdag 22 juni 2007
Yvonne
Maandag 18 juni .
Bodo
Een waardeloze dag. Het was koud, ik wist nog niet zeker of ik het wel zin had om naar de Lofoten te gaan met dit weer. Ik moest nodig naar huis bellen, m'n mobieltje was geblokkeerd doordat de limiet was overschreden en raakte in de telefooncel het ding kwijt door het te laten liggen. Heel de dag besteed om hem weer terug te vinden maar zonder resultaat. Balen.
Ik bleef die dag in Bodo, informeerde naar weerberichten, die er niet goed uit zagen maar besloot uiteindelijk toch om de Lofoten aan te doen omdat er mogelijkheden waren om de afstand naar de Noordkaap te bekorten.
Dinsdag 19 juni
Bodo - Lofoten- Ramberg 40 km
's Morgens eerst weer langs de Politie voor het mobieltje maar weer niks. Toen de veerboot genomen naar Moskenes en de overtocht voornamelijk doorgebracht in de salon. Een keer naar buiten om videoopnamen te maken van de aankomst en toen begaf de camera het definitief. Ook dat nog. Aan boord van de ferry veel Nederlanders en Duitsers. Bij het afmeren kwam er een onafzienbare rij hometravellers en caravans uit de buik van het schip. En dat ging allemaal hetzelfde ritje maken en ik ook. Ik fietste in m'n gewone kleren en trok nog maar wat meer aan. Wat was het koud zeg. Op de camping in Ramberg wees het thermometertje 5 graden aanm het voelde echter kouder aan.
De Lofoten zijn mooi, de aankomst bij Moskenes biedt een spectaculaire zicht op een deel van de eilanden reeks. Er lag nog veel sneeuw op de bergen en locals zeiden dat dat ongewoon was voor de tijd van het jaar. Ik begreep het niet, "heel de wereld warmt op maar de Lofoten koelen af. bestaat niet" dacht ik bij mezelf.
Woensdag 20 juni.
Ramberg - Knutstad 70 km 580 mtr op en neer.
De dag begint met regen maar wordt allengs mooier. De E10 op de Lofoten verandert van karakter. De pittoreske haventje zijn er niet meer daarvoor moet je meer naar de kust maar dat zijn heen en weer weggetjes waardoor ik niet zou opschieten, dus blijf ik de E10 volgen met z'n vele hometravellers.
De hometraveller wordt daar steevast bestuurd door een grijze duif. Naast hem zit z'n even grijze tortelduif. Vaak heef zij haar benen op het dasboard liggen waardoor je eerst een paar grote voeten ziet aan de passagierszijde. Beiden zijn voorzien van een camera en maken dezelfde plaatjes tijdens de diverse stops die er gemaakt worden. Als ik dan ook aan komt zetten op zo'n plek dan krijg ik veel, soms ongewenste belangstelling en wordt dan ook met beide camera's vereeuwigd. Thuis zullen ze waarschijnlijk de beelden wissen.
In een lange onderzeese tunnel gaat het mis. Het fietsen in tunnels in Noorwegen is een nachtmerrie, als je alleen in de tunnel rijdt dan gaat het nog wel, hoewel je veel moeite moet doen om de gaten in de weg tijdig te ontdekken. Als er een achterligger of tegenligger de tunnel in komt dan gaat dat gepaard met een oorverdovend kabaal. Nooit geweten wat een herrie een auto maakt in de tunnel. Dat geluid maakt mij toch een beetje angstig en extra voorzichtig en kruip daardoor zoveel mogelijk naar de kant van de weg. Hoe het komt weet ik niet maar bij het uitgaan van de tunnel die daar een bocht naar rechts maakte zaten er opeens twee autoos en een fietser naast elkaar en daar was geen ruimte voor en werd ik tegen de tunnelwand gesmakt. Deze bleek wonderwel uit een rubberen mat te bestaan en bleef de schade beperkt tot vieze fietskleding. Hevig geschrokken wachtte de dame me bij de uitgang op en spraken we even met elkaar. Het was een narrow escape en ik had weer wat geleerd. In tunnels rij ik voortaan gewoon in het midden van de rijbaan hoewel daar best wel moed en arrogantie voor nodig zijn.
Ik bezocht die dag nog een Viking museum en schafte toch maar een nieuwe videocamera aan waarbij net als in Azie behoorlijk afdingde. Dat waren ze niet gewend maar ik kreeg het toch voor elkaar.
Donderdag 21 juni
Knutstad - Lautvik 82 km 640 mtr op en neer.
Om 6 uur op, om 08.15 op weg richting Solvaer. Vandaar zou ik naar Fiskebol fietsen odaar de veerboot naar Melbu te nemen. 15 kilometer daarvoor sprak ik een aardig stel die vertelden dat zij naar Lautvik gingen om daar de middernachtzon te bekijken.
Na een blik op de kaart bedacht ik mij en ging ook die kant op. 50 km meer fietsen, so what.
Daar in Lautvik op de camping stond een Hollandse kolonie met allemaal grijze duiven en allemaal waren ze er voor de middernachtzon.
Die avond ging ik op weg om een goede plek te zoeken, het weer was uitstekend en uitgerekend op de 21ste, op de dag van de zonnewende, zou ik de middernachtzon zien.
En dat werd een hele mooie ervaring. De zon bleef nagenoeg op dezelfde hoogte en beschreef een baan van west door het noorden naar oost. De hemel veranderde steeds kleur en 's nachts zo rond 12 stond zij exact in het noorden volgens mijn compas. Het laagste punt van haar baan lag nog boven de eilanden aan de horizon die in een prachtig licht werden gezet.
En hoe het komt weet ik niet, ik raak ontroerd door zulke momenten, net als op de Goecha La zag ik dit wondermooie gebeuren aan en vroeg mij af of er dan toch een of andere hogere macht was die zulke verschijnselen mogelijk maakte. Het zal wel in mijn hoofd zitten, nou laat maar zitten dan, het geeft zulke momenten iets extra's. En toen moest ik aan Yvonne denken, ik dacht aan haar en onze tranen bij ons afscheid toen ik op de fietst stapte. Zij stimuleerde mij om deze tocht te maken en hielp mij over bezwaren heen. Daarom draag ik deze posting op aan haar, mijn eigen grijze tortelduifje.
Bodo
Een waardeloze dag. Het was koud, ik wist nog niet zeker of ik het wel zin had om naar de Lofoten te gaan met dit weer. Ik moest nodig naar huis bellen, m'n mobieltje was geblokkeerd doordat de limiet was overschreden en raakte in de telefooncel het ding kwijt door het te laten liggen. Heel de dag besteed om hem weer terug te vinden maar zonder resultaat. Balen.
Ik bleef die dag in Bodo, informeerde naar weerberichten, die er niet goed uit zagen maar besloot uiteindelijk toch om de Lofoten aan te doen omdat er mogelijkheden waren om de afstand naar de Noordkaap te bekorten.
Dinsdag 19 juni
Bodo - Lofoten- Ramberg 40 km
's Morgens eerst weer langs de Politie voor het mobieltje maar weer niks. Toen de veerboot genomen naar Moskenes en de overtocht voornamelijk doorgebracht in de salon. Een keer naar buiten om videoopnamen te maken van de aankomst en toen begaf de camera het definitief. Ook dat nog. Aan boord van de ferry veel Nederlanders en Duitsers. Bij het afmeren kwam er een onafzienbare rij hometravellers en caravans uit de buik van het schip. En dat ging allemaal hetzelfde ritje maken en ik ook. Ik fietste in m'n gewone kleren en trok nog maar wat meer aan. Wat was het koud zeg. Op de camping in Ramberg wees het thermometertje 5 graden aanm het voelde echter kouder aan.
De Lofoten zijn mooi, de aankomst bij Moskenes biedt een spectaculaire zicht op een deel van de eilanden reeks. Er lag nog veel sneeuw op de bergen en locals zeiden dat dat ongewoon was voor de tijd van het jaar. Ik begreep het niet, "heel de wereld warmt op maar de Lofoten koelen af. bestaat niet" dacht ik bij mezelf.
Woensdag 20 juni.
Ramberg - Knutstad 70 km 580 mtr op en neer.
De dag begint met regen maar wordt allengs mooier. De E10 op de Lofoten verandert van karakter. De pittoreske haventje zijn er niet meer daarvoor moet je meer naar de kust maar dat zijn heen en weer weggetjes waardoor ik niet zou opschieten, dus blijf ik de E10 volgen met z'n vele hometravellers.
De hometraveller wordt daar steevast bestuurd door een grijze duif. Naast hem zit z'n even grijze tortelduif. Vaak heef zij haar benen op het dasboard liggen waardoor je eerst een paar grote voeten ziet aan de passagierszijde. Beiden zijn voorzien van een camera en maken dezelfde plaatjes tijdens de diverse stops die er gemaakt worden. Als ik dan ook aan komt zetten op zo'n plek dan krijg ik veel, soms ongewenste belangstelling en wordt dan ook met beide camera's vereeuwigd. Thuis zullen ze waarschijnlijk de beelden wissen.
In een lange onderzeese tunnel gaat het mis. Het fietsen in tunnels in Noorwegen is een nachtmerrie, als je alleen in de tunnel rijdt dan gaat het nog wel, hoewel je veel moeite moet doen om de gaten in de weg tijdig te ontdekken. Als er een achterligger of tegenligger de tunnel in komt dan gaat dat gepaard met een oorverdovend kabaal. Nooit geweten wat een herrie een auto maakt in de tunnel. Dat geluid maakt mij toch een beetje angstig en extra voorzichtig en kruip daardoor zoveel mogelijk naar de kant van de weg. Hoe het komt weet ik niet maar bij het uitgaan van de tunnel die daar een bocht naar rechts maakte zaten er opeens twee autoos en een fietser naast elkaar en daar was geen ruimte voor en werd ik tegen de tunnelwand gesmakt. Deze bleek wonderwel uit een rubberen mat te bestaan en bleef de schade beperkt tot vieze fietskleding. Hevig geschrokken wachtte de dame me bij de uitgang op en spraken we even met elkaar. Het was een narrow escape en ik had weer wat geleerd. In tunnels rij ik voortaan gewoon in het midden van de rijbaan hoewel daar best wel moed en arrogantie voor nodig zijn.
Ik bezocht die dag nog een Viking museum en schafte toch maar een nieuwe videocamera aan waarbij net als in Azie behoorlijk afdingde. Dat waren ze niet gewend maar ik kreeg het toch voor elkaar.
Donderdag 21 juni
Knutstad - Lautvik 82 km 640 mtr op en neer.
Om 6 uur op, om 08.15 op weg richting Solvaer. Vandaar zou ik naar Fiskebol fietsen odaar de veerboot naar Melbu te nemen. 15 kilometer daarvoor sprak ik een aardig stel die vertelden dat zij naar Lautvik gingen om daar de middernachtzon te bekijken.
Na een blik op de kaart bedacht ik mij en ging ook die kant op. 50 km meer fietsen, so what.
Daar in Lautvik op de camping stond een Hollandse kolonie met allemaal grijze duiven en allemaal waren ze er voor de middernachtzon.
Die avond ging ik op weg om een goede plek te zoeken, het weer was uitstekend en uitgerekend op de 21ste, op de dag van de zonnewende, zou ik de middernachtzon zien.
En dat werd een hele mooie ervaring. De zon bleef nagenoeg op dezelfde hoogte en beschreef een baan van west door het noorden naar oost. De hemel veranderde steeds kleur en 's nachts zo rond 12 stond zij exact in het noorden volgens mijn compas. Het laagste punt van haar baan lag nog boven de eilanden aan de horizon die in een prachtig licht werden gezet.
En hoe het komt weet ik niet, ik raak ontroerd door zulke momenten, net als op de Goecha La zag ik dit wondermooie gebeuren aan en vroeg mij af of er dan toch een of andere hogere macht was die zulke verschijnselen mogelijk maakte. Het zal wel in mijn hoofd zitten, nou laat maar zitten dan, het geeft zulke momenten iets extra's. En toen moest ik aan Yvonne denken, ik dacht aan haar en onze tranen bij ons afscheid toen ik op de fietst stapte. Zij stimuleerde mij om deze tocht te maken en hielp mij over bezwaren heen. Daarom draag ik deze posting op aan haar, mijn eigen grijze tortelduifje.
maandag 18 juni 2007
Het wordt smerig en koud
Donderdag 14 juni
Grong - Nammskogan 72 km 480 dalen, 580 mtr klimmen.
Vandaag laat vertrokken, slecht geslapen en laat opgestaan. De darmen gaan toch weer lastig doen. Eerst mijn verslag bijgewerkt en daarna toch weer lekker de gang er in gezet. De temperatuur wordt steeds frisser, de omgeving is nog steeds even mooi. Aan het eind van de dag heb ik kamp gemaakt aan de rivier met toestemming van een aardige boer. Ik genoot van een prachtig uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Wel stond er veel wind. Brrr.. het is koud, ik heb geen zin om me te wassen, geen zin om te koken of wat dan ook. Drink een biertje dat vanzelf op de goede temperatuur kwam en at een zak tijgernootjes leeg. Kruip zo vet als ik ben zo m'n slaapzak in. " Viezerik", zeg ik tegen mezelf, maar zit er helemaal niet mee. (zo moet die Peek zich ook altijd gevoeld hebben).
Voordat ik in een welverdiende slaap viel, werd de toilettas opengezet en een heerlijke frisse zeepgeur deed z'n best om de vieze zweetwalm die in de tent hing te verdrijven. " Zo da's ook weer opgelost, maar goed dat Yvonne dat niet mee hoeft te maken"
Eenmaal in slaap schrok ik me werkelijk te pletter, de grond dreunde en met een oorverdovend lawaai kwam de trein op 25 meter bij me vandaan voorbij denderen. Ik zat verstijfd van schrik rechtop in de slaapzak en was even helemaal van slag.
En ik maar denken dat die spoorlijn een keer per dag werd gebruikt. Nou, dat viel tegen, nog zo'n zes keer kwam het ding die nacht voorbij.
Vrijdag 15 juni
Nammskogan - Trofors, 98 km 850 mtr gedaald, 580 mtr geklommen.
Koud, koud en nog eens koud, buien en af en toe een zonnetje. Al heel vroeg aan de koffie en daarna die dag niet meer. Er kwam helemaal niets meer, het is er gewoon niet op grote delen van het traject lang de E6. Eerst in Trofors kon ik wat boodschappen doen. Ik ontmoette ook de man uit Berlijn weer en reed een tijdje met hem op. Hij gaat minder snel en neemt na Mosjoen een andere route.
Ik voelde mij goed en maakte een lange dag op de fiets, liet de mogelijkheid van een camping voorbijgaan en zette het tentje neer op een verlaten picknickplaats. Frisde me weer eens op in het koude water van de rivier en maakte een kant en klaarmaaltijd warm.
De omgeving is mooi, bergen, bossen en mooie rivieren met kristal helder water. Dieren lieten zich langs de E6 niet zien.
Ik vond achteraf dat ik op tijd was gestopt hoewel ik nog best verder had gekund.
Zaterdag 16 juni
Trofors - Sandnessjoen, 115 km 740 mtr gedaald, 780 mtr geklommen.
Ik arriveerde eerder in Mosjoen dan verwacht. Heb daar op m'n gemak rond gekeken, koffie gedronken en vond dat het tijd werd om te vertrekken toen plaatselijke muzikanten bijgestaan door een dame die absoluut niet kon zingen, de sfeer verstoorden.
Ik verliet de E6 en ging weer richting de kust, volgde de weg langs de fjorden. Deze verliep eerst makkelijk maar allengs werden de klimmetjes pittiger en steiler. Ik moest aan de bak. Kreeg onderweg verkeerde informatie van een huisjes beheerder. Bij een beslispunt vroeg ik nog eens na en kreeg toen de goede informatie van een voorbijganger.
In Sandnessjoen was de camping te ver, de batterijen waren leeg bij mij. Ik ging op zoek naar een plek voor het tentje in het bos en dat kwam maar niet. Doodop vroeg ik aan een man die ik toevallig naar buiten zag komen of hij een geschikte kampplaats wist. " Even aan m' n zuster vragen", antwoordde hij.
Nou, die vond het goed, het tentje mocht op een prachtig gazon worden neergezet en of ik zin had in koffie. Ik wilde de goede mensen een teleurstelling besparen want ik stonk werkelijk als een bunzing waarop zij reageerden dat ik dan eerst maar moest douchen waarop ik naar een prachtig badkamer werd geloodsd waar ik een heerlijke douche nam.
Die avond bracht ik door met echte Sami, ik werd getrakteerd op gerookt rendierhart, koud bier en prachtige verhalen over prachtige mensen.
's Nachts om 2 uur werd ik meegenomen naar de schuur want de Lamborghini moest nog even worden gestart. Ik snapte er niets van, maar daar stond toch echt een splinternieuwe superracewagen te glimmen. De accu moest nog even worden aangesloten en daar ging ie, wat een kabaal. Sami met een Lamborghini, gekker moet het toch niet worden. Op hun aanbod op m'n kleren te wassen ben ik niet ingegaan, ik wilde die morgen op tijd bij de veerboot zijn.
Zondag 17 juni
Sandmessjoen - Bodo.
Maar 5 kilometer gefietst naar de veerboot.
Die dag maakte ik een prachtige tocht met een supersnelle catamaran die mij langs die schitterende kust naar Bodo bracht. 6 uur duurde de tocht en onderweg werden 18 andere opstapplaatsen aangedaan. De catamaran scheerde lang fjorden, besneeuwde bergtoppen en langs ontelbare eilanden. Ik raakte niet uitgekeken en bleef uren aan dek.
Onderweg werd ook de poolcirkel gepasseerd, deze wordt gemarkeerd door een grote stalen globe die op een eenzaam eiland staat opgesteld. Natuurlijk moest daar een foto van worden genomen en daarvoor vond ik een medepassagier graag bereid. Deze vertelde me dat ik ongelofelijk veel geluk had met het weer. Hij had deze tocht beroepshalve al menig keer gemaakt en dit was een van de weinige keren dat het weer zo fantastisch helder was.
Toen we Bodo naderden kwam daar echter een eind aan en begon het te regenen. Snel zocht ik de camping op zette het tentje in de regen neer en viel tevreden in slaap. Geen biertje, geen maaltijd, gewoon een handje tijgernootjes, ik had die dag toch niks gepresteerd toch?
Grong - Nammskogan 72 km 480 dalen, 580 mtr klimmen.
Vandaag laat vertrokken, slecht geslapen en laat opgestaan. De darmen gaan toch weer lastig doen. Eerst mijn verslag bijgewerkt en daarna toch weer lekker de gang er in gezet. De temperatuur wordt steeds frisser, de omgeving is nog steeds even mooi. Aan het eind van de dag heb ik kamp gemaakt aan de rivier met toestemming van een aardige boer. Ik genoot van een prachtig uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Wel stond er veel wind. Brrr.. het is koud, ik heb geen zin om me te wassen, geen zin om te koken of wat dan ook. Drink een biertje dat vanzelf op de goede temperatuur kwam en at een zak tijgernootjes leeg. Kruip zo vet als ik ben zo m'n slaapzak in. " Viezerik", zeg ik tegen mezelf, maar zit er helemaal niet mee. (zo moet die Peek zich ook altijd gevoeld hebben).
Voordat ik in een welverdiende slaap viel, werd de toilettas opengezet en een heerlijke frisse zeepgeur deed z'n best om de vieze zweetwalm die in de tent hing te verdrijven. " Zo da's ook weer opgelost, maar goed dat Yvonne dat niet mee hoeft te maken"
Eenmaal in slaap schrok ik me werkelijk te pletter, de grond dreunde en met een oorverdovend lawaai kwam de trein op 25 meter bij me vandaan voorbij denderen. Ik zat verstijfd van schrik rechtop in de slaapzak en was even helemaal van slag.
En ik maar denken dat die spoorlijn een keer per dag werd gebruikt. Nou, dat viel tegen, nog zo'n zes keer kwam het ding die nacht voorbij.
Vrijdag 15 juni
Nammskogan - Trofors, 98 km 850 mtr gedaald, 580 mtr geklommen.
Koud, koud en nog eens koud, buien en af en toe een zonnetje. Al heel vroeg aan de koffie en daarna die dag niet meer. Er kwam helemaal niets meer, het is er gewoon niet op grote delen van het traject lang de E6. Eerst in Trofors kon ik wat boodschappen doen. Ik ontmoette ook de man uit Berlijn weer en reed een tijdje met hem op. Hij gaat minder snel en neemt na Mosjoen een andere route.
Ik voelde mij goed en maakte een lange dag op de fiets, liet de mogelijkheid van een camping voorbijgaan en zette het tentje neer op een verlaten picknickplaats. Frisde me weer eens op in het koude water van de rivier en maakte een kant en klaarmaaltijd warm.
De omgeving is mooi, bergen, bossen en mooie rivieren met kristal helder water. Dieren lieten zich langs de E6 niet zien.
Ik vond achteraf dat ik op tijd was gestopt hoewel ik nog best verder had gekund.
Zaterdag 16 juni
Trofors - Sandnessjoen, 115 km 740 mtr gedaald, 780 mtr geklommen.
Ik arriveerde eerder in Mosjoen dan verwacht. Heb daar op m'n gemak rond gekeken, koffie gedronken en vond dat het tijd werd om te vertrekken toen plaatselijke muzikanten bijgestaan door een dame die absoluut niet kon zingen, de sfeer verstoorden.
Ik verliet de E6 en ging weer richting de kust, volgde de weg langs de fjorden. Deze verliep eerst makkelijk maar allengs werden de klimmetjes pittiger en steiler. Ik moest aan de bak. Kreeg onderweg verkeerde informatie van een huisjes beheerder. Bij een beslispunt vroeg ik nog eens na en kreeg toen de goede informatie van een voorbijganger.
In Sandnessjoen was de camping te ver, de batterijen waren leeg bij mij. Ik ging op zoek naar een plek voor het tentje in het bos en dat kwam maar niet. Doodop vroeg ik aan een man die ik toevallig naar buiten zag komen of hij een geschikte kampplaats wist. " Even aan m' n zuster vragen", antwoordde hij.
Nou, die vond het goed, het tentje mocht op een prachtig gazon worden neergezet en of ik zin had in koffie. Ik wilde de goede mensen een teleurstelling besparen want ik stonk werkelijk als een bunzing waarop zij reageerden dat ik dan eerst maar moest douchen waarop ik naar een prachtig badkamer werd geloodsd waar ik een heerlijke douche nam.
Die avond bracht ik door met echte Sami, ik werd getrakteerd op gerookt rendierhart, koud bier en prachtige verhalen over prachtige mensen.
's Nachts om 2 uur werd ik meegenomen naar de schuur want de Lamborghini moest nog even worden gestart. Ik snapte er niets van, maar daar stond toch echt een splinternieuwe superracewagen te glimmen. De accu moest nog even worden aangesloten en daar ging ie, wat een kabaal. Sami met een Lamborghini, gekker moet het toch niet worden. Op hun aanbod op m'n kleren te wassen ben ik niet ingegaan, ik wilde die morgen op tijd bij de veerboot zijn.
Zondag 17 juni
Sandmessjoen - Bodo.
Maar 5 kilometer gefietst naar de veerboot.
Die dag maakte ik een prachtige tocht met een supersnelle catamaran die mij langs die schitterende kust naar Bodo bracht. 6 uur duurde de tocht en onderweg werden 18 andere opstapplaatsen aangedaan. De catamaran scheerde lang fjorden, besneeuwde bergtoppen en langs ontelbare eilanden. Ik raakte niet uitgekeken en bleef uren aan dek.
Onderweg werd ook de poolcirkel gepasseerd, deze wordt gemarkeerd door een grote stalen globe die op een eenzaam eiland staat opgesteld. Natuurlijk moest daar een foto van worden genomen en daarvoor vond ik een medepassagier graag bereid. Deze vertelde me dat ik ongelofelijk veel geluk had met het weer. Hij had deze tocht beroepshalve al menig keer gemaakt en dit was een van de weinige keren dat het weer zo fantastisch helder was.
Toen we Bodo naderden kwam daar echter een eind aan en begon het te regenen. Snel zocht ik de camping op zette het tentje in de regen neer en viel tevreden in slaap. Geen biertje, geen maaltijd, gewoon een handje tijgernootjes, ik had die dag toch niks gepresteerd toch?
donderdag 14 juni 2007
rekenen
Zaterdag 9 juni
Roros - Storen 77 km 763 mtr gedaald, 342 geklommen.
Vandaag ben ik laat vertrokken uit Roros, ik moest eerst weer wat immodium innemen dus eerst op zoek naar een apotheek. Dat spul helpt goed. Het parcours verliep eerst vlak en af en toe stijgend. Vlak voor de koffiebreak suisde ik omlaag in een heerlijke afdaling van ongeveer 8 km lang waarbij de snelheid meerdere malen boven de 50 km per uur uitkwam. En daarvan kwamen er nog meer. De glijbaan naar Strondheim was ingezet, ik had het scheidingsgebergte achter me gelaten en op weg naar zeeniveau.
Natuurlijk, af en toe moest er even geklommen worden en dan werd het weer erg warm maar wat geeft het. En dan die natuur, fantastisch, de rivier had zich een weg gebaand door nauwe poorten en smalle kloven. Ik bleef fotoos maken, jammer dat de video weer kuren vertoonde.
's Avonds een campimg opgezocht waar ik alleen stond. In de verte hoorde ik door het dal muziek van een of ander popconcert. Ik had geen zin om uit te zoeken waar het was en bleef lijdzaam snakken naar een biertje dat ik nergens kon bemachtigen. En dat was afzien!
Zondag via Trondheim naar Flakk 98 km 718 mtr gedaald, 559 mtr geklommen.
De snelheid van de glijbaan was er een beetje uit. Ook werd het wat frisser en moesten er meer kleren worden aangetrokken. Twee keer onderweg heerlijk koffie gedronken bij benzinestations. Vlak voor Tronheim toch nog weer een lange klim in een populire fietsroute die deze zondag door veel Noren werd afgelegd. Deze oude senior liet in de klim enkele andere oude senioren z'n achterwiel zien en de blikken in de ogen van die mannen waren veelzegged. En dt was kicken!!
Trondheim bezocht, best wel een leuke stad. En mezelf getracteerd op een dikke hamburger bij ome Donalds.
' Middags doorgefietst naar Flakk waar de veerboot naar de overkant van de Trondheimfjord afmeerde. Ook op die camping was weer geen biertje te krijgen en dus was dat weer afzien.
Maandag 11 juni.
Flakk- veerboot- Leira 37 km 390 mtr gedaald, 450 mtr geklommen.
Vandaag had ik eigenlijk een rustdag ingepland en vulde die met dat kleine stukje naar Leira. Ik wist niet dat daar zo'n heftige klim in zat en de rustdag werd dus geen rustdag.
Op de veerboot weer een Noordkaapfietser ontmoet, nu een man uit Berlijn. 5 jaar geleden werd hij getroffen door een beroerte, lag 5 weken in coma en moest veel therapie doen om weer voor een groot deel de oude te worden. Het gedoe in de sporthal kwam hem de keel uit en begon toen maar alle kusten van Europa af te fietsen. Z'n arts vond dat goed. Deze man had in die 5 jaar meer kilometers gefietst dan ik met de auto had afgelegd.
's Avonds het tentje opgezet in het bos.
Dinsdag 12 juni
Leira - Malm 79 km 837 mtr geklommen, 784 mtr gedaald.
Het werd koud, wind tegen en veel klimmen ondanks dat het er op de kaart niet naar uitzag. Het duurde lang voordat ik een bakkie koffie kon kopen maar fietste uren zonder enig verkeer. Onderweg werd ik nog even tegengehouden door wat wegwerkers die wat rotsen lieten springen met dynamiet. Op mijn verzoek werd de knal uitgesteld totdat ik de video stnadby had. Het werd een tegenvaller, geen rotsen die meters hoog de lucht in schoten, geen luchtdrukgolf die je tegen de grond sloeg, neit neerdalend puin. Nee, een simpel kuchje, dat was het. Wat een komedie..
De steilste stukken in dit traject aan de noorzijde van de Trondheimfjord kon ik aan. Toch vond ik dat het niet opschoot en besloot om de E6 te proberen.
Woendag 13 juni
Malm - Grong. 94 km 954 mtr gedaald, 895 mtr geklommen.
Na 20 km kwam ik op de E6 en die viel me ontzettend mee wat de verkeersdrukte betreft. Er was meer vrachtverkeer. De vrachtwagen chauffeurs houden terdege rekening met fietsers en wijken uit naar de linkerbaan. Het toeristenverkeer en dan met name de Hollanders doen dat niet, die rijden vlak langs je heen en sommige stommelingen willen hun waardering uiten door opeens te claxoneren als ze je passeren. Je schrikt je dan wezenloos.
De klimmen werden wel langer dan wat ik tot nu toe gewend was en dat viel weer wat tegen.
En opeens kwam daar een fietser naar het zuiden aan. Het bleek een Pool die op weg naar Marokko. HIj had de Noordkaap vorig jaar gedaan, ontmoette op de weg terug een Noorse schone, (ik heb er nog geen gezien) en bleef hangen in Tromso. Het verveelde blijkbaar toch en nu was hij weer on the way. En hij keek zielsgelukkig toen hij dat zei.
Ook vertelde hij dat hij elke dag wel Noordkaap fietsers tegenkwam, het verbaasde hem dat het er zo veel waren.
Het landschap is nog steeds mooi, wel zie ik hier veel minder dieren dan in Zweden. Een eland en wat vervelende meeuwen die bij een supermarkt elke klant aanvielen. Veel lange klimmen gedaan en enkele buien over me heen gehad. In de buien tijdens het afdalen last van koude vingers. Moeten de winterhandschoenen boven in de tas worden opgeborgen? Niet zo vreemd eigenlijk, we naderen de poolcirkel.
Rekenen.
Op een vraag van een oude dame waaraan ik dacht tijdens het klimmen antwoordde ik niet geheel waarheidsgetrouw dat ik me voornamelijk bezighield met rekenen.
De meesten zullen nog wel weten dat het verschijnsel dag en nacht wordt veroorzaakt door de draaiing van de aarde om haar eigen as. Die as komt gaat er op de Zuidpool in en komt er op de Noordpool uit. Schilder een grote wijzer op het ijs precies op de Noordpool, ga er een tijdje met een helicopter boven hangen en je zult zien dat Moeder Aarde tegen de wijzers van de klok in beweegt. Vandaar Moeder Aarde, vrouwen zijn meestal tegendraads.
Nu zijn op de polen de dagen en nachten korter en langer dan aan de evenaar. Dat wordt veroorzaakt doordat die as schuin staat ten opzichte van de zon. Dat veroorzaakt ook de seizoenen.
Het verschijnsel middernachtszon wil ik ervaren, ik wil zien dat de zon niet onder de horizon verdwijnt en na haar diepste punt weer aan haar weg naar het zenith begint. Dat verschijnsel kan ik alleen waarnemen boven de poolcircel. Het meest zuidelijke punt waar dati mogelijk is ligt op 21 juni precies op die poolcirkel en zal zich daarna noordwaarts bewegen met ongeveer 20 km per dag. En die 20 km per dag heb ik uitgerekend tijdens een lange klim en boven aangekomen heb ik dat gecontroleerd met de rekenmachine op het mobieltje.
Het punt waar de zon de horizon raakt zal precies in het Noorden liggen en alleen boven zee zal ik het verschijnsel in al zijn glorie kunnen waarnemen.
De zon zal er 91 en 1/4 dag over doen en dan ligt het waarnemingspunt precies op de Noordpool. Dag en nacht zijn dan even lang.
Dus wil ik het gebeuren kunnen waarnemen dan zal ik een punt moeten bereiken waarvan mijn zicht naar het noorden onbelemmerd is en waar de waarnemingsmogelijkheid nog niet is verlopen.
En nu moet ik stoppen want er zijn meer klanten voor deze machine.
jammer ik had graag nog even doorgegaan.
Roros - Storen 77 km 763 mtr gedaald, 342 geklommen.
Vandaag ben ik laat vertrokken uit Roros, ik moest eerst weer wat immodium innemen dus eerst op zoek naar een apotheek. Dat spul helpt goed. Het parcours verliep eerst vlak en af en toe stijgend. Vlak voor de koffiebreak suisde ik omlaag in een heerlijke afdaling van ongeveer 8 km lang waarbij de snelheid meerdere malen boven de 50 km per uur uitkwam. En daarvan kwamen er nog meer. De glijbaan naar Strondheim was ingezet, ik had het scheidingsgebergte achter me gelaten en op weg naar zeeniveau.
Natuurlijk, af en toe moest er even geklommen worden en dan werd het weer erg warm maar wat geeft het. En dan die natuur, fantastisch, de rivier had zich een weg gebaand door nauwe poorten en smalle kloven. Ik bleef fotoos maken, jammer dat de video weer kuren vertoonde.
's Avonds een campimg opgezocht waar ik alleen stond. In de verte hoorde ik door het dal muziek van een of ander popconcert. Ik had geen zin om uit te zoeken waar het was en bleef lijdzaam snakken naar een biertje dat ik nergens kon bemachtigen. En dat was afzien!
Zondag via Trondheim naar Flakk 98 km 718 mtr gedaald, 559 mtr geklommen.
De snelheid van de glijbaan was er een beetje uit. Ook werd het wat frisser en moesten er meer kleren worden aangetrokken. Twee keer onderweg heerlijk koffie gedronken bij benzinestations. Vlak voor Tronheim toch nog weer een lange klim in een populire fietsroute die deze zondag door veel Noren werd afgelegd. Deze oude senior liet in de klim enkele andere oude senioren z'n achterwiel zien en de blikken in de ogen van die mannen waren veelzegged. En dt was kicken!!
Trondheim bezocht, best wel een leuke stad. En mezelf getracteerd op een dikke hamburger bij ome Donalds.
' Middags doorgefietst naar Flakk waar de veerboot naar de overkant van de Trondheimfjord afmeerde. Ook op die camping was weer geen biertje te krijgen en dus was dat weer afzien.
Maandag 11 juni.
Flakk- veerboot- Leira 37 km 390 mtr gedaald, 450 mtr geklommen.
Vandaag had ik eigenlijk een rustdag ingepland en vulde die met dat kleine stukje naar Leira. Ik wist niet dat daar zo'n heftige klim in zat en de rustdag werd dus geen rustdag.
Op de veerboot weer een Noordkaapfietser ontmoet, nu een man uit Berlijn. 5 jaar geleden werd hij getroffen door een beroerte, lag 5 weken in coma en moest veel therapie doen om weer voor een groot deel de oude te worden. Het gedoe in de sporthal kwam hem de keel uit en begon toen maar alle kusten van Europa af te fietsen. Z'n arts vond dat goed. Deze man had in die 5 jaar meer kilometers gefietst dan ik met de auto had afgelegd.
's Avonds het tentje opgezet in het bos.
Dinsdag 12 juni
Leira - Malm 79 km 837 mtr geklommen, 784 mtr gedaald.
Het werd koud, wind tegen en veel klimmen ondanks dat het er op de kaart niet naar uitzag. Het duurde lang voordat ik een bakkie koffie kon kopen maar fietste uren zonder enig verkeer. Onderweg werd ik nog even tegengehouden door wat wegwerkers die wat rotsen lieten springen met dynamiet. Op mijn verzoek werd de knal uitgesteld totdat ik de video stnadby had. Het werd een tegenvaller, geen rotsen die meters hoog de lucht in schoten, geen luchtdrukgolf die je tegen de grond sloeg, neit neerdalend puin. Nee, een simpel kuchje, dat was het. Wat een komedie..
De steilste stukken in dit traject aan de noorzijde van de Trondheimfjord kon ik aan. Toch vond ik dat het niet opschoot en besloot om de E6 te proberen.
Woendag 13 juni
Malm - Grong. 94 km 954 mtr gedaald, 895 mtr geklommen.
Na 20 km kwam ik op de E6 en die viel me ontzettend mee wat de verkeersdrukte betreft. Er was meer vrachtverkeer. De vrachtwagen chauffeurs houden terdege rekening met fietsers en wijken uit naar de linkerbaan. Het toeristenverkeer en dan met name de Hollanders doen dat niet, die rijden vlak langs je heen en sommige stommelingen willen hun waardering uiten door opeens te claxoneren als ze je passeren. Je schrikt je dan wezenloos.
De klimmen werden wel langer dan wat ik tot nu toe gewend was en dat viel weer wat tegen.
En opeens kwam daar een fietser naar het zuiden aan. Het bleek een Pool die op weg naar Marokko. HIj had de Noordkaap vorig jaar gedaan, ontmoette op de weg terug een Noorse schone, (ik heb er nog geen gezien) en bleef hangen in Tromso. Het verveelde blijkbaar toch en nu was hij weer on the way. En hij keek zielsgelukkig toen hij dat zei.
Ook vertelde hij dat hij elke dag wel Noordkaap fietsers tegenkwam, het verbaasde hem dat het er zo veel waren.
Het landschap is nog steeds mooi, wel zie ik hier veel minder dieren dan in Zweden. Een eland en wat vervelende meeuwen die bij een supermarkt elke klant aanvielen. Veel lange klimmen gedaan en enkele buien over me heen gehad. In de buien tijdens het afdalen last van koude vingers. Moeten de winterhandschoenen boven in de tas worden opgeborgen? Niet zo vreemd eigenlijk, we naderen de poolcirkel.
Rekenen.
Op een vraag van een oude dame waaraan ik dacht tijdens het klimmen antwoordde ik niet geheel waarheidsgetrouw dat ik me voornamelijk bezighield met rekenen.
De meesten zullen nog wel weten dat het verschijnsel dag en nacht wordt veroorzaakt door de draaiing van de aarde om haar eigen as. Die as komt gaat er op de Zuidpool in en komt er op de Noordpool uit. Schilder een grote wijzer op het ijs precies op de Noordpool, ga er een tijdje met een helicopter boven hangen en je zult zien dat Moeder Aarde tegen de wijzers van de klok in beweegt. Vandaar Moeder Aarde, vrouwen zijn meestal tegendraads.
Nu zijn op de polen de dagen en nachten korter en langer dan aan de evenaar. Dat wordt veroorzaakt doordat die as schuin staat ten opzichte van de zon. Dat veroorzaakt ook de seizoenen.
Het verschijnsel middernachtszon wil ik ervaren, ik wil zien dat de zon niet onder de horizon verdwijnt en na haar diepste punt weer aan haar weg naar het zenith begint. Dat verschijnsel kan ik alleen waarnemen boven de poolcircel. Het meest zuidelijke punt waar dati mogelijk is ligt op 21 juni precies op die poolcirkel en zal zich daarna noordwaarts bewegen met ongeveer 20 km per dag. En die 20 km per dag heb ik uitgerekend tijdens een lange klim en boven aangekomen heb ik dat gecontroleerd met de rekenmachine op het mobieltje.
Het punt waar de zon de horizon raakt zal precies in het Noorden liggen en alleen boven zee zal ik het verschijnsel in al zijn glorie kunnen waarnemen.
De zon zal er 91 en 1/4 dag over doen en dan ligt het waarnemingspunt precies op de Noordpool. Dag en nacht zijn dan even lang.
Dus wil ik het gebeuren kunnen waarnemen dan zal ik een punt moeten bereiken waarvan mijn zicht naar het noorden onbelemmerd is en waar de waarnemingsmogelijkheid nog niet is verlopen.
En nu moet ik stoppen want er zijn meer klanten voor deze machine.
jammer ik had graag nog even doorgegaan.
vrijdag 8 juni 2007
En de zon reist mee
Dinsdag 5 juni
Sarnen - Fjatfallen 77 km 654 mtr geklommen 350 mtr gedaald.
Samen met Gerrit reed ik richting Idre, voor mij een stukje om maar dat vond ik niet erg. De weg die ik vervolgens moest nemen om weer op route te komen leidde door een aantal Nationale parken. Onderweg langs de kant van de weg kreeg ik koffie aangeboden van een lieve Nederlandse dame die me herkende van de veerboot naar Gotenburg. Zij had me gezien en kwam er speciaal voor terug rijden. In Idre nam ik nu toch echt afscheid van Gerrit, hij ging zuidwaarts, ik ging verder naar het noorden.
Wat een mooi landschap, wat een stilte en wat een uitgestrektheid. Maar ook, wat een hitte en wat veel klimwerk. Na 70 km was de batterij op en ging ik uitzien naar een plekje om wild te kamperen. Dat vond ik, een 5 sterren locatie met een VIP uitzicht voor de uiterst voordelige prijs van ongeveer 20 muggebulten. 's Avonds kreeg ik bezoek van 2 rendieren die polshoogte kwamen nemen.
Woensdag 6 juni
Fjatfallen- Tannas 46 km 512 mtr gedaald, 400 mtr geklommen.
Die dag begon met een gevecht met de muggen dat ik roemloos verloor. Ik werd op de vlucht gejaagd door het tuig en vervolgde al vroeg mijn weg door het verlaten landschap. Ontbijten deed ik langs een wild stromende rivier waar ik mij ook een beetje kon opfrissen en de schade opnemen. Op weg naar Tannas passeerde ik het hoogst gelegen dorp van Zweden. 830 mtr boven ZAP en daarvoor moest ik behoorlijk klimmen. Ook dat deed ik in de stellige overtuiging dat dit de aanloop was naar het echte gebergte en dat ik die meters toch moest maken. Maar o, wat een misrekening, de afdaling naar Tannas was meer dan dat ik geklommen had en het venijn zat hem in de staart. Ook nu was het weer bloedheet en de laatste klim naar Tannas was te steil, ik moest eraf, het hele zaakje de berg op duwen. Ik was uitgeput, liep te zwalken als een dronkeman en checkte gedesillusioneerd in bij een Youth hostel. Een 10% helling niet opkomen? Man er komen er nog zoveel van!
Een blik op de kaart leerde mij dat er op weg naar de grens nog eens een zware klim van 3,5 km voorkwam minstens net zo steil als die laatste van vandaag en toen op mijn kamer bleek dat de video opnamen van de dagen ervoor voor een groot deel waren mislukt baalde ik heel stevig en zag het effe niet meer zitten. Ik deed die dag niets meer, lag uitgeput op bed en somberde voor mij uit. Dit gaat niet goed bedacht ik, het roer moet om. Gelukkig heb ik een aantal mental coaches en een appel op hun ondersteuning werd direct beantwoord met smsjes met de juiste oppeppers. Klasse KK, geweldig Arie.
Donderdag 7 juni
Tannas - Fjalnas 41 km. 323 gedaald, 465 geklommen waarvan 300 over 2,5 km.
In de aanloop naar de gevreesde klim daalde ik nog eens zo' n 100 mtr maar accepteerde dat gelaten. Bezocht onderweg de inslagkrater van een meteoriet en dronk in Fulnasdalen uitgebreid koffie met gebak.
Ik begon verbeten maar uiterst geconcentreerd aan de klim. Lette op tempo, ademhaling en het vinden van het juiste ritme. Verdomd, het ging. Meter voor meter werkte ik me omhoog en mocht ook nu weer ervaren dat de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Was dit nu die bult waar ik zo bang voor was? Liters water gebruikte ik. Via een of ander lichamelijk proces vond het de kortste weg naar mijn voorhoofd en nek en vanaf daar liep het in een straaltje op het smeulende asfalt.
Zo, die heb ik er op zitten, bedacht ik en ging welgemoed verder richting de grens. Bij een mooie waterval werd ik getrakteerd op een heerlijk stuk rendiervlees van uiterst vriendelijke Zweden die daar zaten te picknicken. Let wel, ik vraag nergens om, maar de verschijning van Ab met fiets, bepakking en Bob Yak doet de sinterklaasgevoelens, vooral bij vrouwen, al heel vroeg ontwaken.
Bijtijds gestopt die dag, het werd veel te heet, vond een mooi plekje aan het meer en bracht daar badend en luierend de rest van de dag door. 's Avonds toen ik lag te zweten in m'n tentje, de zon wil maar niet verdwijnen en boet nauwelijks aan kracht in, werd mijn gemijmer verstoord door een hele kudde rendieren die met z'n allen polshoogte kwamen nemen.
Vrijdag 8 juni
Fjalnas - Roros 59 km. 500 mtr gedaald, 360 mtr geklommen.
Meer dalen dan klimmen vandaag. Passeerde al na 10 kmde Noorse grens waar geen teken van leven was. In Brekken koffie gedronken bij een benzinepomp en wat boodschappen gedaan. Heerlijk vers gebakken brood gegeten met lekkere ham, wat een luxe. En dan ook nog een bakje yochurt met bosbessen, smullen maar.
Hup op weg naar Roros, even stoppen op een picknickplaats voor een kleine pauze en hup daar komt de volgende sinterklaas. Een tante uit het Youth Hostel in Tannas kwam mij nu een flesje ijskoud Spa blauw aanreiken.
Op de camping in Roros ontmoette ik een fransman die vanuit Zuid Frankrijk op weg is naar de Noordkaap. Ook hij rijdt met een Bob Yak, eentje met vering!
's Avonds uitgerekend hoe ver het hemelsbreed nog is naar de poolcirkel. Het zou mooi zijn als ik die voor 21 juni kan passeren. 444 km hemelsbreed becijferde ik. Over de weg weet ik (nog) niet. Dat ga ik straks uitrekenen want het is toch lang genoeg licht.
O ja, ik voel mij stukken beter, het zwalken is voor een groot deel verdwenen en ik voel me weer sterker. Die korte stukjes waren verstandig en zulke afstandjes moet ik nog effe een paar dagen volhouden. Dan gaat alles goed komen!
Sarnen - Fjatfallen 77 km 654 mtr geklommen 350 mtr gedaald.
Samen met Gerrit reed ik richting Idre, voor mij een stukje om maar dat vond ik niet erg. De weg die ik vervolgens moest nemen om weer op route te komen leidde door een aantal Nationale parken. Onderweg langs de kant van de weg kreeg ik koffie aangeboden van een lieve Nederlandse dame die me herkende van de veerboot naar Gotenburg. Zij had me gezien en kwam er speciaal voor terug rijden. In Idre nam ik nu toch echt afscheid van Gerrit, hij ging zuidwaarts, ik ging verder naar het noorden.
Wat een mooi landschap, wat een stilte en wat een uitgestrektheid. Maar ook, wat een hitte en wat veel klimwerk. Na 70 km was de batterij op en ging ik uitzien naar een plekje om wild te kamperen. Dat vond ik, een 5 sterren locatie met een VIP uitzicht voor de uiterst voordelige prijs van ongeveer 20 muggebulten. 's Avonds kreeg ik bezoek van 2 rendieren die polshoogte kwamen nemen.
Woensdag 6 juni
Fjatfallen- Tannas 46 km 512 mtr gedaald, 400 mtr geklommen.
Die dag begon met een gevecht met de muggen dat ik roemloos verloor. Ik werd op de vlucht gejaagd door het tuig en vervolgde al vroeg mijn weg door het verlaten landschap. Ontbijten deed ik langs een wild stromende rivier waar ik mij ook een beetje kon opfrissen en de schade opnemen. Op weg naar Tannas passeerde ik het hoogst gelegen dorp van Zweden. 830 mtr boven ZAP en daarvoor moest ik behoorlijk klimmen. Ook dat deed ik in de stellige overtuiging dat dit de aanloop was naar het echte gebergte en dat ik die meters toch moest maken. Maar o, wat een misrekening, de afdaling naar Tannas was meer dan dat ik geklommen had en het venijn zat hem in de staart. Ook nu was het weer bloedheet en de laatste klim naar Tannas was te steil, ik moest eraf, het hele zaakje de berg op duwen. Ik was uitgeput, liep te zwalken als een dronkeman en checkte gedesillusioneerd in bij een Youth hostel. Een 10% helling niet opkomen? Man er komen er nog zoveel van!
Een blik op de kaart leerde mij dat er op weg naar de grens nog eens een zware klim van 3,5 km voorkwam minstens net zo steil als die laatste van vandaag en toen op mijn kamer bleek dat de video opnamen van de dagen ervoor voor een groot deel waren mislukt baalde ik heel stevig en zag het effe niet meer zitten. Ik deed die dag niets meer, lag uitgeput op bed en somberde voor mij uit. Dit gaat niet goed bedacht ik, het roer moet om. Gelukkig heb ik een aantal mental coaches en een appel op hun ondersteuning werd direct beantwoord met smsjes met de juiste oppeppers. Klasse KK, geweldig Arie.
Donderdag 7 juni
Tannas - Fjalnas 41 km. 323 gedaald, 465 geklommen waarvan 300 over 2,5 km.
In de aanloop naar de gevreesde klim daalde ik nog eens zo' n 100 mtr maar accepteerde dat gelaten. Bezocht onderweg de inslagkrater van een meteoriet en dronk in Fulnasdalen uitgebreid koffie met gebak.
Ik begon verbeten maar uiterst geconcentreerd aan de klim. Lette op tempo, ademhaling en het vinden van het juiste ritme. Verdomd, het ging. Meter voor meter werkte ik me omhoog en mocht ook nu weer ervaren dat de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Was dit nu die bult waar ik zo bang voor was? Liters water gebruikte ik. Via een of ander lichamelijk proces vond het de kortste weg naar mijn voorhoofd en nek en vanaf daar liep het in een straaltje op het smeulende asfalt.
Zo, die heb ik er op zitten, bedacht ik en ging welgemoed verder richting de grens. Bij een mooie waterval werd ik getrakteerd op een heerlijk stuk rendiervlees van uiterst vriendelijke Zweden die daar zaten te picknicken. Let wel, ik vraag nergens om, maar de verschijning van Ab met fiets, bepakking en Bob Yak doet de sinterklaasgevoelens, vooral bij vrouwen, al heel vroeg ontwaken.
Bijtijds gestopt die dag, het werd veel te heet, vond een mooi plekje aan het meer en bracht daar badend en luierend de rest van de dag door. 's Avonds toen ik lag te zweten in m'n tentje, de zon wil maar niet verdwijnen en boet nauwelijks aan kracht in, werd mijn gemijmer verstoord door een hele kudde rendieren die met z'n allen polshoogte kwamen nemen.
Vrijdag 8 juni
Fjalnas - Roros 59 km. 500 mtr gedaald, 360 mtr geklommen.
Meer dalen dan klimmen vandaag. Passeerde al na 10 kmde Noorse grens waar geen teken van leven was. In Brekken koffie gedronken bij een benzinepomp en wat boodschappen gedaan. Heerlijk vers gebakken brood gegeten met lekkere ham, wat een luxe. En dan ook nog een bakje yochurt met bosbessen, smullen maar.
Hup op weg naar Roros, even stoppen op een picknickplaats voor een kleine pauze en hup daar komt de volgende sinterklaas. Een tante uit het Youth Hostel in Tannas kwam mij nu een flesje ijskoud Spa blauw aanreiken.
Op de camping in Roros ontmoette ik een fransman die vanuit Zuid Frankrijk op weg is naar de Noordkaap. Ook hij rijdt met een Bob Yak, eentje met vering!
's Avonds uitgerekend hoe ver het hemelsbreed nog is naar de poolcirkel. Het zou mooi zijn als ik die voor 21 juni kan passeren. 444 km hemelsbreed becijferde ik. Over de weg weet ik (nog) niet. Dat ga ik straks uitrekenen want het is toch lang genoeg licht.
O ja, ik voel mij stukken beter, het zwalken is voor een groot deel verdwenen en ik voel me weer sterker. Die korte stukjes waren verstandig en zulke afstandjes moet ik nog effe een paar dagen volhouden. Dan gaat alles goed komen!
dinsdag 5 juni 2007
Onze Oosterburen
Ik pak de draad weer op.
Dinsdag 29 mei.
Ik ben in Karlstad gebleven en vond rust in de bibiotheek en checkte me in bij een fantastische jeugdherberg. Heb rustig door de stad gewandeld maar werd 's avonds toch weer overvallen door de duizelingen en evenwichtsproblemen.
Woensdag 30 mei.
Nog een dag rust genomen in Karlstad, heb het museum bezocht dat best wel leuk is. Vooral de entree is spectaculair en vervolgens gaat de expositie als een nachtkaars uit. Voel me nog steeds niet goed genoeg om weer te fietsen.
Donderdag 31 meil
Karlstad - Rada 90 km 160 mtr op en neer.
Op m'n gemakje opgestaan en me reisvaardig gemaakt. Had even moeite om de Klaralvsbanan te vinden maar daar eenmaal op aangeland was het heerlijk zoeven over een verlaten spoorbaan die ze volledig geasfalteerd hebben. 90 km autovrij en nagenoeg vlak. 'Het bleef wel behoorlijk koud die dag. s Avonds bij een nederlandse eigenaar tegen tentprijs een stuka verkregen.
Toch weer wankelen toen ik aankwam.
Vrijdag 1 juni.
Rada- Yttermalung 71 km 450 mtr op en neer..
Mooie binnendoor weg met af en toe pittig klimwerk. De natuur wordt steeds mooier. In een moerasgebied zag ik kraanvogels. Dichterbij komen met de camera lukte niet. Het asfalt ging over in een zandweg doch was goed om te rijden. Praktisch geen verkeer. Om 4 uur gestopt op een mooie plek en daar m'n tentje opgezet.
Zaterdag 2 juni.
Yttermalung - Klappen 83 km Suunto dood, batterijen leeg dus geen hoogtemeters meer af te lezen maar ze waren er wel.
De eerste elanden gezien. In Yttermaling geen winkels dus op lege maag verder naaar Malung
Daar boodschappen gedaan incl batterijen voor de Suunto. hoera.
In Malung dronk ik koffie, buiten wachtte een 68 jarige man geduldig tot ik naar buiten kwam. Hij vertelde dat hij in 1961 als 18 jarige op de fiets van Malung naar Marokko fiestste. Een buitengewone prestatie vond ik. Hij had 2 versnellingen, de ketting moest hij met de hand omleggen. In Spanje kon hij alleen 's morgens en 's avonds fiesten omdat hij te ver weg zakte in het gesmolten asfalt. Chapeau!!!. Hij wilde dolgraag met mij verder fietsen maar z'n gezondheid liet dat niet meer toe.
Naar Klappen was een mooie weg om te rijden. Op de camping daar ontmoette ik Frank en Ursula, een fantastisch stel uit Hamburg dat een een kanotocht maakte. Ik werd uitgenodigd om 's avond mee te gaan. Zij gingen nog een tochtje maken. Dat werd een wondermooie tocht. Volkomen windstil, bevers, vogels en vissen maakten de enige geluiden. Ursula had rose meegenomen en die smaakte heerlijk. M' n eerste wijntje na 4 weken. Tot diep in de nacht, die geen nacht meer werd, buiten gezeten en elkaar verhalen vertellen.
Zondag 3 juni.
Klappen - Sanen. 86 km 313 mtr gedaald, 450 mtr geklommen.
Laat op, koppijn, brak gevoel, toch te veel rose. Nu begon het serieuze klimwerk. Na enkele kilometers dienden de eerste haarspeldbochten zich aan. De testcase!. En verdomd, ik kwam boven zij het puffend en zwetend en liters water drinkend. Daar kreeg ik een warme maaltijd aangeboden van een Duits echtpaar dat mij had zien zwoegen. Vanaf nu : GEEN KWAAD WOORD MEER OVER ONZE OOSTERBUREN.
Lynx ontdekt in het hoge gras, hij probeerde zich voor mij te verbergen, bij vluchten moest hij zich laten zien. Ik hield het langer vol en legde hem vast op de video.
Ontmoette bij een verlaten plek aan de rivier nog een ééntandige kampeerder die z´n omgeving vol gezet had met pannetjes met etensresten. Vieze boel. Hij was daar wel met de fiets met aanhanger samen met z' n kat. Vreemde Zweedse snuiter. 's Avonds weer wankelen.
Maandag 4 juni.
Was gedaan op camping, rustdag genomen. Fietstassen opnieuw georganiseerd, het wordt toch een bende. Nieuw ontbijt ontwikkeld met 3 minutenrijst van Uncle Ben. 's Middags museum bezocht en wandelde daarna terug naar de camping. Niet te geloven, na 9 dagen en 600 km na Gotenburg stond daar het tentje van Gerrit. Hij was op de weg terug, hij had het opgegeven.
Het terugzien hebben we gevierd met een biertje.
Feiten en cijfers:
- Ik ben nu precies 4 weken onderweg. Daarvan heb ik 21 dagen gefietst en heb een afstand van 1980 km afgelegd en ben bijna halverwege de Noordkaap.
- Voor en na de rit wordt de Suunto gestart die feilloos de geklommen en gedaalde hoogtemeters vastlegd. Schrik niet, tot nu toe geklommen 5130 mtr en gedaald 4790 mtr.
-In vlak terrein legde ik ongeveer 100 km per dag af, nu het bergachtiger wordt vind ik 80 km mooi genoeg.
- De John Fairfax voorraden zijn inmiddels geslonken maar er is nog voldoende voorhanden. Ik vermoed dat mijn lichaamsgewicht met 4 kg is afgenomen.
-Nu het weer erg warm is ( 26 graden) slobber ik per dag zo'n 6 liter water naar binnen en moet ongeveer 4 keer per dag stoppen om dat weer te lossen.
- De gepande uitgaven worden met "slechts" 80% overschreden. Dit is voornamelijk het gevolg van mijn weigering om na een dag keihard werken te kiezen voor een spartaans bestaan in het wild en een verfrissende douche en een koud biertje de voorkeur geef. Dit luxe bestaan kan niet worden volgehouden door de te grote afstanden die zich nu gaan voordoen tussen de nederzettingen.
-Mijn gezondheid is een punt van waakzaamheid aan het worden. Het wankelen als gevolg van de evenwichtstoornissen blijft aanhouden ook al doseer ik de inspanningen beter dan in het begin. Op de fiets heb ik er totaal geen hinder van.
- Ik geniet, elke minuut van de dag in deze schitterende omgeving.
Dinsdag 29 mei.
Ik ben in Karlstad gebleven en vond rust in de bibiotheek en checkte me in bij een fantastische jeugdherberg. Heb rustig door de stad gewandeld maar werd 's avonds toch weer overvallen door de duizelingen en evenwichtsproblemen.
Woensdag 30 mei.
Nog een dag rust genomen in Karlstad, heb het museum bezocht dat best wel leuk is. Vooral de entree is spectaculair en vervolgens gaat de expositie als een nachtkaars uit. Voel me nog steeds niet goed genoeg om weer te fietsen.
Donderdag 31 meil
Karlstad - Rada 90 km 160 mtr op en neer.
Op m'n gemakje opgestaan en me reisvaardig gemaakt. Had even moeite om de Klaralvsbanan te vinden maar daar eenmaal op aangeland was het heerlijk zoeven over een verlaten spoorbaan die ze volledig geasfalteerd hebben. 90 km autovrij en nagenoeg vlak. 'Het bleef wel behoorlijk koud die dag. s Avonds bij een nederlandse eigenaar tegen tentprijs een stuka verkregen.
Toch weer wankelen toen ik aankwam.
Vrijdag 1 juni.
Rada- Yttermalung 71 km 450 mtr op en neer..
Mooie binnendoor weg met af en toe pittig klimwerk. De natuur wordt steeds mooier. In een moerasgebied zag ik kraanvogels. Dichterbij komen met de camera lukte niet. Het asfalt ging over in een zandweg doch was goed om te rijden. Praktisch geen verkeer. Om 4 uur gestopt op een mooie plek en daar m'n tentje opgezet.
Zaterdag 2 juni.
Yttermalung - Klappen 83 km Suunto dood, batterijen leeg dus geen hoogtemeters meer af te lezen maar ze waren er wel.
De eerste elanden gezien. In Yttermaling geen winkels dus op lege maag verder naaar Malung
Daar boodschappen gedaan incl batterijen voor de Suunto. hoera.
In Malung dronk ik koffie, buiten wachtte een 68 jarige man geduldig tot ik naar buiten kwam. Hij vertelde dat hij in 1961 als 18 jarige op de fiets van Malung naar Marokko fiestste. Een buitengewone prestatie vond ik. Hij had 2 versnellingen, de ketting moest hij met de hand omleggen. In Spanje kon hij alleen 's morgens en 's avonds fiesten omdat hij te ver weg zakte in het gesmolten asfalt. Chapeau!!!. Hij wilde dolgraag met mij verder fietsen maar z'n gezondheid liet dat niet meer toe.
Naar Klappen was een mooie weg om te rijden. Op de camping daar ontmoette ik Frank en Ursula, een fantastisch stel uit Hamburg dat een een kanotocht maakte. Ik werd uitgenodigd om 's avond mee te gaan. Zij gingen nog een tochtje maken. Dat werd een wondermooie tocht. Volkomen windstil, bevers, vogels en vissen maakten de enige geluiden. Ursula had rose meegenomen en die smaakte heerlijk. M' n eerste wijntje na 4 weken. Tot diep in de nacht, die geen nacht meer werd, buiten gezeten en elkaar verhalen vertellen.
Zondag 3 juni.
Klappen - Sanen. 86 km 313 mtr gedaald, 450 mtr geklommen.
Laat op, koppijn, brak gevoel, toch te veel rose. Nu begon het serieuze klimwerk. Na enkele kilometers dienden de eerste haarspeldbochten zich aan. De testcase!. En verdomd, ik kwam boven zij het puffend en zwetend en liters water drinkend. Daar kreeg ik een warme maaltijd aangeboden van een Duits echtpaar dat mij had zien zwoegen. Vanaf nu : GEEN KWAAD WOORD MEER OVER ONZE OOSTERBUREN.
Lynx ontdekt in het hoge gras, hij probeerde zich voor mij te verbergen, bij vluchten moest hij zich laten zien. Ik hield het langer vol en legde hem vast op de video.
Ontmoette bij een verlaten plek aan de rivier nog een ééntandige kampeerder die z´n omgeving vol gezet had met pannetjes met etensresten. Vieze boel. Hij was daar wel met de fiets met aanhanger samen met z' n kat. Vreemde Zweedse snuiter. 's Avonds weer wankelen.
Maandag 4 juni.
Was gedaan op camping, rustdag genomen. Fietstassen opnieuw georganiseerd, het wordt toch een bende. Nieuw ontbijt ontwikkeld met 3 minutenrijst van Uncle Ben. 's Middags museum bezocht en wandelde daarna terug naar de camping. Niet te geloven, na 9 dagen en 600 km na Gotenburg stond daar het tentje van Gerrit. Hij was op de weg terug, hij had het opgegeven.
Het terugzien hebben we gevierd met een biertje.
Feiten en cijfers:
- Ik ben nu precies 4 weken onderweg. Daarvan heb ik 21 dagen gefietst en heb een afstand van 1980 km afgelegd en ben bijna halverwege de Noordkaap.
- Voor en na de rit wordt de Suunto gestart die feilloos de geklommen en gedaalde hoogtemeters vastlegd. Schrik niet, tot nu toe geklommen 5130 mtr en gedaald 4790 mtr.
-In vlak terrein legde ik ongeveer 100 km per dag af, nu het bergachtiger wordt vind ik 80 km mooi genoeg.
- De John Fairfax voorraden zijn inmiddels geslonken maar er is nog voldoende voorhanden. Ik vermoed dat mijn lichaamsgewicht met 4 kg is afgenomen.
-Nu het weer erg warm is ( 26 graden) slobber ik per dag zo'n 6 liter water naar binnen en moet ongeveer 4 keer per dag stoppen om dat weer te lossen.
- De gepande uitgaven worden met "slechts" 80% overschreden. Dit is voornamelijk het gevolg van mijn weigering om na een dag keihard werken te kiezen voor een spartaans bestaan in het wild en een verfrissende douche en een koud biertje de voorkeur geef. Dit luxe bestaan kan niet worden volgehouden door de te grote afstanden die zich nu gaan voordoen tussen de nederzettingen.
-Mijn gezondheid is een punt van waakzaamheid aan het worden. Het wankelen als gevolg van de evenwichtstoornissen blijft aanhouden ook al doseer ik de inspanningen beter dan in het begin. Op de fiets heb ik er totaal geen hinder van.
- Ik geniet, elke minuut van de dag in deze schitterende omgeving.
Abonneren op:
Posts (Atom)
