Lieve mensen,
Bedankt voor al die leuke reacties, het deed goed te weten dat er veel mensen waren die mijn reis volgden. Het leuke en vaak bemoedigende commentaar was een prettige duw in de rug en deed mij weer op zoek gaan naar een volgende internet gelegenheid.
Al die lieve mensen die Yvonne opvingen en haar hielpen en steunden tijdens mijn afwezigheid ben ik voor altijd dank verschuldigd. Het was een heerlijke geruststelling voor mij om te weten dat jullie er waren!!!
Thuis ga ik deze reis nog eens overdenken en voor mezelf alle positieve en negatieve ervaringen op een rij zetten. Een ding is zeker, het was alle moeite meer dan waard. De Noordkaap werd bereikt, de reis door Finland en de Baltische staten moest worden geschrapt, maar het grote doel, onderweg zijn, nieuwe dingen zien en beleven, nieuwe kanten aan mezelf ontdekken werd meer dan verwacht mocht worden, ingevuld. Het werd een onvergetelijke tocht met gelukkig veel hoogtepunten en slechts enkele dieptepunten. Nu is er het verlangen naar huis maar in mijn achterhoofd weet ik nu al, dit was niet mijn laatste verre fietstocht.
Voor de geïnterresseerden, de hoogtemeters las ik af van een Suunto. Dat is een horloge dat bijna alles kan, ook hoogte bepalen en de geklommen en gedaalde meters in een geheugen zetten. Daartoe wordt bij vertrek een logfile gestart en bij aankomst weer gestopt. In een hystory worden deze bij elkaar opgeteld. Elke morgen kalibreerde ik het instrument door de bekende hoogte in te voeren. Fouten in de registatie als gevolg van luchtdrukveranderingen door veranderende weersomstandigheden zijn niet te voorkomen maar ik denk dat over een periode van 10 weken de plussen en minnen tegen elkaar kunnen worden weggestreept. De kilometers werden met een fietscomputertje geregistreerd.
Wat betreft mijn haardracht! Bij vertrek werd tot groot genoegen van alle aanwezigen mijn haardos tot op 2 mm na verwijderd. Daarvan is inmiddels het merendeel weer aangegroeid. Helaas groeit het nu ook op plekken waar het bij de kapper regelmatig werd gecorrigeerd maar nu werd nagelaten. Ik zie er een beetje verwaarloosd uit. Na een dag fietsen met helm op en hevig zweten zitten er vreemde sleuven in de kruin en ziet het er echt niet uit.
Ja, en dan de John Fairfax voorraden!. Gelukkig ging ik met een aanzienlijke voorraad van huis. Onderweg moest de voorraad regelmatig worden aangesproken maar aan het eind van de rit bleek dat ik de benodigde hoeveelheid goed had ingeschat. Ik ben 10 kg afgevallen, en weeg nu weer 72 kg, een gewicht waarvan ik de laatste 10 jaar alleen maar heb durven dromen. Deze forse gewichtsafname is niet alleen te danken aan de vele langdurige inspanningen maar ook door de éénzijdige fantasieloze maaltijden die in de laatste weken werden genuttigd. De benodigde discipline om mezelf goed te blijven verzorgen ebde weg naarmate de Noordkaap dichterbij kwam, iets dat ik mij achteraf kwalijk neem.
De rit is nog niet ten einde, ik ben momenteel in Tanabru en moet nog zo'n 150 km fietsen naar Kirkenes. De tijd die ik over heb ga ik opvullen met weet ik nog niet en misschien doe ik wel helemaal niets en wacht ik rustig tot het zondag is en dan met het vliegtuig naar huis. Een heerlijke gedachte want ik zie uit naar het moment dat ik weer dicht bij mijn dierbaren ben, want ik heb jullie allemaal gemist.
Een nog prettiger gedachte is dat éénmaal thuis en ik 's nachts wakker word, ik weer een zacht en warm vrouwenlichaam naast mij weet in plaats van die koude plastic bagagetassen.
maandag 9 juli 2007
vrijdag 6 juli 2007
De finale
Maandag 2 juli
Alta - Oldefjord, 121 km, 1003 mtr up and down.
's Morgens eerst nog wat kletsen met andere Noorkaapfietsers. Het valt me op dat al die solisten net als ik graag even mee ouwehoeren. Ze zeggen nooit dat ze haast hebben maar nemen er hun gemak van. Koffie gedronken, boodschappen gedaan en op weg.
Meteen na Alta een klim van 5 km, dat ging zonder problemen, ja, ik begin het te leren. Na de klim van 300 mtr belandde ik op een hoogvlakte waar geen begroeing meer was en met besneeuwde stompe bergketens. Een lange rechte weg met nu en dan een flauwe bocht doorsneed dit schitterende landschap. Zo had ik me Finmark voorgesteld en het deed met veel genoegen om hier te fietsen.Pas om twee 's middags stopte ik voor de lunch op een picknickplaats. Daar zaten 2 nederlandse echtparen uit omgeving Rotterdam die mij spontaan kaas, worst en liga's uit Holland toestopten. Heerlijk, 's avonds was alles al op. De Nederlanders gingen, een Pools echtpaar nam hun plaats in en lieten mij meesnoepen van een heerlijk Pools gerecht dat ter plekke op een brandertje werd bereid. Toen zat ik echt tot aan mijn strot toe vol maar had weer voldoende brandstof voor de rest van de etappe.
Ik fietste lang door en zocht de camping in Oldefjord want ik had zin in een douche en die had ik verdiend.
Dinsdag 3 juli
Oldfjord - Kafjord, 64 km slechts maar met reden, en 340 mtr op en neer.
Het was onwaarschijnlijk goed weer vandaag. Strakblauwe lucht, geen wind en ongeveer 23 graden. Ook de Noren vonden het een ongewoon weertype maar dat kon mij niet zo veel schelen. 's Morgens vroeg werd het al snel veel te heet in het tentje en ik was er dus snel uit. Modificeerde de nieuwe tentstok nog eens en en wilde op weg gaan maar moest eerst nog even koffie drinken met een vriendelijk Nederlands echtpaar waar ik de batterijen oplaadde van de video. Nederlanders zijn hier in grote getale aanwezig en menig keer werd ik op de foto gezet.
Het fietsen wilde niet zo, de rechterknie deed pijn en ik maakte veel plaatjes en dus pauzes want het plaatjes maken is gewoon een excuus om niet te hoeven trappen. Het traject langs de fjord was mooi en spectaculair met schitterende vergezichten. Er waren veel toeristen op weg naar de Noordkaap, veel tegenliggers staken hun duim op voor mij, of claxoneerden als ze mij inhaalden waarbij ik me weer een hoedje schrok. Ik fietste brutaal midden op de rijstrook na weer een gevaarlijke inhaalmanoeuvre van een hometraveller en dat lokte weer boze reacties uit van met name toeringbusschauffeurs die doorgaans verschrikkelijk hard rijden met hun lading toeristen. Ik stopte met fietsen op zo'n 7 kilometer voor de tunnel. De knie deed nog steeds zeer en als ik nu stopte kon ik 's morgens vroeg als er nog geen verkeer zou zijn, door de tunnel heen. Dat leek me veel beter dan tijdens de drukke perioden.
Ik zette het tentje op aan een baai en had eens geen last van de muggen. M'n hoofd is een maanlandschap geworden en m'n linkerhand is gezwollen door steken van die grote vliegen.
Woensdag 4 juli
Kafjord - Noordkaap, 68 km en 1369 mtr geklommen.
Om vijf uur opgestaan, een banaan gegeten want meer had ik niet en op weg naar de tunnel. Deze viel mee, 6800 mtr lang, 214 meter beneden NAP en aan weerszijden hellingen van 9 %. Dat moest ik aan kunnen. De afdaling de tunnel in deed ik uiterst voorzichtig, het was berekoud, vochtig en mistig. Beneden aangekomen stopte ik en maakte wat opnamen. De klim eruit deed ik met een pauze, ook daar maakte ik opnamen van het helse kabaal dat voorbijkomend verkeer maakt.
In Honigvag dronk ik koffie in een benzinestation en wachtte daar tot de winkel open ging om boodschappen te doen. Daarna op weg naar de Noordkaap, nog slechts 30 km te gaan maar ik wist dat het wel eens zwaar kon gaan worden. Na ongeveer 3 km de eerste forse klim, een stukje vlak en daarna ging het weer omhoog tot 280 mtr. Het was zwaar maar het gaf me voldoening dat ik al zo vroeg op hoogte was. Wat een misrekening. De weg daalde naar ongeveer 40 mtr boven zeeniveau. Alle gemaakte hoogtemeters waren weer weg en toen begon het hele gehijs weer opnieuw. Deze keer deed ook de wind mee, uhh, tegen, en hoe. Zelfs in de kleine afdalingen tussendoor moest ik stevig bijtrappen anders bleef ik gewoon staan. Na ongeveer 2 uur was ik door m' n water heen en moest wat uit een meertje halen. Ik had weer heel wat geklommen en verdomme, er kwam weer een afdaling, hield het dan nooit op.
De Noordkaap ligt op een plateau 300 mtr boven zee. In de tunnel moest ik 215 klimmen. Ik klom vandaag 1369 mtr naar de Noordkaap en moest onderweg menig keer stoppen voor een blaasje. Dat is een door longen, hart en spieren op de hersenen bevochten overwinning om te stoppen met de buitensporige inspanningen. De hersenen reageren doorgaans eerst met " Niet zeuren jongens, nog even doortrappen, bij de volgende bocht mogen jullie stoppen. Maar we kunnen hier toch ook stoppen? Nee, nee, als het aan jullie licht stoppen we om de 50 mtr en dan komt de baas nooit op die klote kaap aan dus kom op, nog even en dan mogen jullie 2 minuten uitrusten. 2 minuten? ben je gek geworden? Nee, jongens, da's gewoon beter, dan komen jullie weer eerder in je ritme.
Tijden het blaasje staan de benen aan de grond en trillen hevig na,. De rest van het lijf hangt over het stuur en wordt tussen het heftige adem halen een halve bidon water naar binnen gezwolgen. Met de handschoentjes wordt het zweet uit de ogen gewist zodat weer op de kaart gekeken kan worden hoeveel kilometers er nog moet worden gegaan.
In m'n bergsportperiode droeg ik een rugzak van 20 kg 1800 mtr omhoog en kwam uitgewoond in de hut aan. Nu trapte ik een combiantie van fiets, aanhanger en bagage met een totaalgewicht van meer dan 50 kg een geweldig eind omhoog en kwam gesloopt aan en kreeg het daarbij hard te verduren door de snerpende wind.
De voldoening was groot, ik had het gehaald. Man, man, wat ben je nog sterk.
Ik liet me fotograferen en filmen maar deze opnamen zijn niet om aan te zien. Op zo'n moment wordt een maatje gemist die van wanten weet. Ik bezocht het Noordkaap gebouw en was aangenaam verrast door het geheel. Vooral de filmvoorstellng van de Noorkaap was een genot om naar te kijken. O ja, het meest noordelijk gedronken biertje smaakte ook heerlijk, alleen de prijs was minder leuk.
Na ongeveer 4 uur had ik het gezien, fietste weer terug richtnig Honigvag en zette m'n tentje op de kale vlakte bij het begin van het pad naar het werkelijk meest noordelijke puntje van Europa. Een wandeling van 6 uur totaal. Die ga ik morgen doen, eerst lekker eten en daarna slapen.
Donderdag 5 juli.
Wandeling naar het meest noordelijke puntje van Europa.
De Noordkaap kreeg deze naam ergens in de 16e eeuw toen een Engelsman die de Noord-Oost passage zocht de markante rotsformatie passeerde. Even daarvoor was hij een landtong voorbijgevaren die toch niet iets noordelijker lag n.l. Knivskjelodden op 71 graden 11 min en 8 sec terwijl de Noordkaap op 71graden 10 min en 21 sec ligt. Een verschil van 47 sec. M'n volgende opgave tijdens een klimmetje om dat om te rekenen naar meters. Een lekkere wandeling door bergachtig terrein. Ik vond dat deze maar gemaakt moest worden al was het maar om eventuele criticasters bij voorbaat de mond te snoeren. Kunnen zij alleen nog zeggen dat beide noordelijke punten geen deel uitmaken van het vaste land van Europa. Daarin hebben ze gelijk en dat gun ik ze dan maar.
De wandeling startte in een zeer dichte mist waarbij ik al na 100 mtr het pad bijster was. Hmm, als dit zo door gaat kan ik gemakkelijk verdwalen want een goeie kaart heb je niet. Ik keerde terug en liet een briefje achter op m'n fietst waarin in m'n plannen uiteen zette en een tijdstip vermeldde waarop ik terug moest zijn. Je weet maar nooit.
De wandeling was een genot, ik liep alleen in die dichte mist en in die bijtende wind en het voelde weer ouderwets aan. Na 3 uur kwam ik bij het punt aan, maakte de nodige plaatjes en zag in het " huttenbuch" dat de wandeling vaker werd gemaakt dan ik had verwacht.
De terugweg was iets zwaarder maar was goed te doen, ook doordat de mist was opgetrokken en het pad goed werd gemarkeerd door grote steenmannen.
Na de wandeling fietste ik naar Skarvag naar de camping. Nam weer een overheerlijke douche, at een grote pan spaghetti leeg en toverde toch een biertje uit de voorraadtas dat precies de juiste temperatuur had. Dus maak jullie geen zorgen, geheelonthouder was ik niet van plan te gaan worden.
Vrijdag 6 juli.
Heel laat weg van de camping, het hele lijf had last van onwilige spieren en ik verkoos er voor om niet veel te doen vandaag. Ik fietste naar Honigvag waarbij ik, en deze keer geweldig geholpen door die snoeiharde wind, weer moest klimmen. In Honigvag wilde ik bij de touristinformation informeren naar de Hurtigruten maar zag deze cruiseboot in de haven liggen met een dikke zwarte rookwolk uit de schoorsteen komend. Ik trapte hard door en geholpen door een duitse meneer kwam ik 1 minuut voor het afmeren aan boord en zit daar nu deze blog, via satelliet tegen veel noorse kronen bij te werken.
Ik ben op weg naar Berlevag, fiets dan naar Kirkenes en trek daar nog 5 dagen voor uit. En probeer dan het vliegtuig te nemen naar huis. Want daar verlang ik enorm naar.
Alta - Oldefjord, 121 km, 1003 mtr up and down.
's Morgens eerst nog wat kletsen met andere Noorkaapfietsers. Het valt me op dat al die solisten net als ik graag even mee ouwehoeren. Ze zeggen nooit dat ze haast hebben maar nemen er hun gemak van. Koffie gedronken, boodschappen gedaan en op weg.
Meteen na Alta een klim van 5 km, dat ging zonder problemen, ja, ik begin het te leren. Na de klim van 300 mtr belandde ik op een hoogvlakte waar geen begroeing meer was en met besneeuwde stompe bergketens. Een lange rechte weg met nu en dan een flauwe bocht doorsneed dit schitterende landschap. Zo had ik me Finmark voorgesteld en het deed met veel genoegen om hier te fietsen.Pas om twee 's middags stopte ik voor de lunch op een picknickplaats. Daar zaten 2 nederlandse echtparen uit omgeving Rotterdam die mij spontaan kaas, worst en liga's uit Holland toestopten. Heerlijk, 's avonds was alles al op. De Nederlanders gingen, een Pools echtpaar nam hun plaats in en lieten mij meesnoepen van een heerlijk Pools gerecht dat ter plekke op een brandertje werd bereid. Toen zat ik echt tot aan mijn strot toe vol maar had weer voldoende brandstof voor de rest van de etappe.
Ik fietste lang door en zocht de camping in Oldefjord want ik had zin in een douche en die had ik verdiend.
Dinsdag 3 juli
Oldfjord - Kafjord, 64 km slechts maar met reden, en 340 mtr op en neer.
Het was onwaarschijnlijk goed weer vandaag. Strakblauwe lucht, geen wind en ongeveer 23 graden. Ook de Noren vonden het een ongewoon weertype maar dat kon mij niet zo veel schelen. 's Morgens vroeg werd het al snel veel te heet in het tentje en ik was er dus snel uit. Modificeerde de nieuwe tentstok nog eens en en wilde op weg gaan maar moest eerst nog even koffie drinken met een vriendelijk Nederlands echtpaar waar ik de batterijen oplaadde van de video. Nederlanders zijn hier in grote getale aanwezig en menig keer werd ik op de foto gezet.
Het fietsen wilde niet zo, de rechterknie deed pijn en ik maakte veel plaatjes en dus pauzes want het plaatjes maken is gewoon een excuus om niet te hoeven trappen. Het traject langs de fjord was mooi en spectaculair met schitterende vergezichten. Er waren veel toeristen op weg naar de Noordkaap, veel tegenliggers staken hun duim op voor mij, of claxoneerden als ze mij inhaalden waarbij ik me weer een hoedje schrok. Ik fietste brutaal midden op de rijstrook na weer een gevaarlijke inhaalmanoeuvre van een hometraveller en dat lokte weer boze reacties uit van met name toeringbusschauffeurs die doorgaans verschrikkelijk hard rijden met hun lading toeristen. Ik stopte met fietsen op zo'n 7 kilometer voor de tunnel. De knie deed nog steeds zeer en als ik nu stopte kon ik 's morgens vroeg als er nog geen verkeer zou zijn, door de tunnel heen. Dat leek me veel beter dan tijdens de drukke perioden.
Ik zette het tentje op aan een baai en had eens geen last van de muggen. M'n hoofd is een maanlandschap geworden en m'n linkerhand is gezwollen door steken van die grote vliegen.
Woensdag 4 juli
Kafjord - Noordkaap, 68 km en 1369 mtr geklommen.
Om vijf uur opgestaan, een banaan gegeten want meer had ik niet en op weg naar de tunnel. Deze viel mee, 6800 mtr lang, 214 meter beneden NAP en aan weerszijden hellingen van 9 %. Dat moest ik aan kunnen. De afdaling de tunnel in deed ik uiterst voorzichtig, het was berekoud, vochtig en mistig. Beneden aangekomen stopte ik en maakte wat opnamen. De klim eruit deed ik met een pauze, ook daar maakte ik opnamen van het helse kabaal dat voorbijkomend verkeer maakt.
In Honigvag dronk ik koffie in een benzinestation en wachtte daar tot de winkel open ging om boodschappen te doen. Daarna op weg naar de Noordkaap, nog slechts 30 km te gaan maar ik wist dat het wel eens zwaar kon gaan worden. Na ongeveer 3 km de eerste forse klim, een stukje vlak en daarna ging het weer omhoog tot 280 mtr. Het was zwaar maar het gaf me voldoening dat ik al zo vroeg op hoogte was. Wat een misrekening. De weg daalde naar ongeveer 40 mtr boven zeeniveau. Alle gemaakte hoogtemeters waren weer weg en toen begon het hele gehijs weer opnieuw. Deze keer deed ook de wind mee, uhh, tegen, en hoe. Zelfs in de kleine afdalingen tussendoor moest ik stevig bijtrappen anders bleef ik gewoon staan. Na ongeveer 2 uur was ik door m' n water heen en moest wat uit een meertje halen. Ik had weer heel wat geklommen en verdomme, er kwam weer een afdaling, hield het dan nooit op.
De Noordkaap ligt op een plateau 300 mtr boven zee. In de tunnel moest ik 215 klimmen. Ik klom vandaag 1369 mtr naar de Noordkaap en moest onderweg menig keer stoppen voor een blaasje. Dat is een door longen, hart en spieren op de hersenen bevochten overwinning om te stoppen met de buitensporige inspanningen. De hersenen reageren doorgaans eerst met " Niet zeuren jongens, nog even doortrappen, bij de volgende bocht mogen jullie stoppen. Maar we kunnen hier toch ook stoppen? Nee, nee, als het aan jullie licht stoppen we om de 50 mtr en dan komt de baas nooit op die klote kaap aan dus kom op, nog even en dan mogen jullie 2 minuten uitrusten. 2 minuten? ben je gek geworden? Nee, jongens, da's gewoon beter, dan komen jullie weer eerder in je ritme.
Tijden het blaasje staan de benen aan de grond en trillen hevig na,. De rest van het lijf hangt over het stuur en wordt tussen het heftige adem halen een halve bidon water naar binnen gezwolgen. Met de handschoentjes wordt het zweet uit de ogen gewist zodat weer op de kaart gekeken kan worden hoeveel kilometers er nog moet worden gegaan.
In m'n bergsportperiode droeg ik een rugzak van 20 kg 1800 mtr omhoog en kwam uitgewoond in de hut aan. Nu trapte ik een combiantie van fiets, aanhanger en bagage met een totaalgewicht van meer dan 50 kg een geweldig eind omhoog en kwam gesloopt aan en kreeg het daarbij hard te verduren door de snerpende wind.
De voldoening was groot, ik had het gehaald. Man, man, wat ben je nog sterk.
Ik liet me fotograferen en filmen maar deze opnamen zijn niet om aan te zien. Op zo'n moment wordt een maatje gemist die van wanten weet. Ik bezocht het Noordkaap gebouw en was aangenaam verrast door het geheel. Vooral de filmvoorstellng van de Noorkaap was een genot om naar te kijken. O ja, het meest noordelijk gedronken biertje smaakte ook heerlijk, alleen de prijs was minder leuk.
Na ongeveer 4 uur had ik het gezien, fietste weer terug richtnig Honigvag en zette m'n tentje op de kale vlakte bij het begin van het pad naar het werkelijk meest noordelijke puntje van Europa. Een wandeling van 6 uur totaal. Die ga ik morgen doen, eerst lekker eten en daarna slapen.
Donderdag 5 juli.
Wandeling naar het meest noordelijke puntje van Europa.
De Noordkaap kreeg deze naam ergens in de 16e eeuw toen een Engelsman die de Noord-Oost passage zocht de markante rotsformatie passeerde. Even daarvoor was hij een landtong voorbijgevaren die toch niet iets noordelijker lag n.l. Knivskjelodden op 71 graden 11 min en 8 sec terwijl de Noordkaap op 71graden 10 min en 21 sec ligt. Een verschil van 47 sec. M'n volgende opgave tijdens een klimmetje om dat om te rekenen naar meters. Een lekkere wandeling door bergachtig terrein. Ik vond dat deze maar gemaakt moest worden al was het maar om eventuele criticasters bij voorbaat de mond te snoeren. Kunnen zij alleen nog zeggen dat beide noordelijke punten geen deel uitmaken van het vaste land van Europa. Daarin hebben ze gelijk en dat gun ik ze dan maar.
De wandeling startte in een zeer dichte mist waarbij ik al na 100 mtr het pad bijster was. Hmm, als dit zo door gaat kan ik gemakkelijk verdwalen want een goeie kaart heb je niet. Ik keerde terug en liet een briefje achter op m'n fietst waarin in m'n plannen uiteen zette en een tijdstip vermeldde waarop ik terug moest zijn. Je weet maar nooit.
De wandeling was een genot, ik liep alleen in die dichte mist en in die bijtende wind en het voelde weer ouderwets aan. Na 3 uur kwam ik bij het punt aan, maakte de nodige plaatjes en zag in het " huttenbuch" dat de wandeling vaker werd gemaakt dan ik had verwacht.
De terugweg was iets zwaarder maar was goed te doen, ook doordat de mist was opgetrokken en het pad goed werd gemarkeerd door grote steenmannen.
Na de wandeling fietste ik naar Skarvag naar de camping. Nam weer een overheerlijke douche, at een grote pan spaghetti leeg en toverde toch een biertje uit de voorraadtas dat precies de juiste temperatuur had. Dus maak jullie geen zorgen, geheelonthouder was ik niet van plan te gaan worden.
Vrijdag 6 juli.
Heel laat weg van de camping, het hele lijf had last van onwilige spieren en ik verkoos er voor om niet veel te doen vandaag. Ik fietste naar Honigvag waarbij ik, en deze keer geweldig geholpen door die snoeiharde wind, weer moest klimmen. In Honigvag wilde ik bij de touristinformation informeren naar de Hurtigruten maar zag deze cruiseboot in de haven liggen met een dikke zwarte rookwolk uit de schoorsteen komend. Ik trapte hard door en geholpen door een duitse meneer kwam ik 1 minuut voor het afmeren aan boord en zit daar nu deze blog, via satelliet tegen veel noorse kronen bij te werken.
Ik ben op weg naar Berlevag, fiets dan naar Kirkenes en trek daar nog 5 dagen voor uit. En probeer dan het vliegtuig te nemen naar huis. Want daar verlang ik enorm naar.
zondag 1 juli 2007
Nog maar 240 km te gaan naar Nordkapp
Donderdag 28 juni
Fagerness - Rotsund, 83 km, 630 mtr op en neer.
Koel weer, geen zon, i een rap tempo naar het eerste veer. Daar moest ik een half uurtje wachten en dat was koud. Aan boord heb ik koffie genomen en op het moment dat deze op was legde de boot al weer aan. Met een lekker windje in de rug zoefde ik met 25 km per uur naar het tweede veer. Daar heb ik nog gezocht naar een zaag om de tentstok op maat te kunnen maken maar zonder resultaat. Na het veer toog ik op weg naar Skjervoy, nog 60 km te gaan en ik had er al 50 km op zitten. Na ongeveer 20 km haalde Henrich me in en we besloten om de volgende cpamping te nemem en daar de was te doen want dat was hard nodig. Het werd een gezellige avond in de keuken op de camping met nog een Zwitsers echtpaar erbij. Ook zij maakten fietstochten in het hoge noorden.
Vrijdag 29 juni
Rotsund - Skjervoy- Burfjord , 54 km, 560 mtr op en neer.
Met een onzeker gevoel ben ik op weg gegaan naar Skjervoy, nog steeds geen goede info over de boottocht. Vaart die wel, en op welke tijden? Niemand kon ons dat vertellen en eenmaal in Skjervoy was er maar een optie, het stuk terugfietsen en dan toch de E6 met 2 zware klimmen erin. Na ongeveer 30 km moest ik de onderzeese tunnel onder de Maursund door. 2200 mtr lang 90 mtr beneden NAP en met aan weerszijden hellingen van 11%.Voorzichtig en met beide remmen aangeknepen liet ik mij in dat donkere gat zakken. Griezelig en onaangenaam fietsen door zo'n luguber onderaardse grot waar het zeewater op veel plaatsen door het dak heen sijpelt. De 11% klimmen was te veel van het goede en ik moest lopend het licht weer zien te bereiken. Opgelucht kwam ik weer boven waater en daar werd ik aangevallen door een zwerm sterns. Zij waren blijkbaar niet gediend van de aanwezigheid van Noordkaapfietsers.Ik maakte nog videoopnamen van hun agressieve uitvallen en maakte mij op voor de volgende uitdaging, een 10% helling van ongeveer 700 mtr, een peuleschil. Waar zit het verschil, wie het weet mag het zeggen.
Bijna boven aangekomen hoorde ik de tarzankreten van Henrich(ik had hem mijn Johnny Weismuller creatie geleerd) die achterop kwam. De luiaard was weer veel later vertrokken maar wisst dat ie mij ging inhalen. We stonden boven nog na te hijgen toen een vrouw op de fietse de afdaling naar beneden inzette. We groetten en kletsten door en zagen toen dezelfde dame in een onwaarschijnlijk hoog tempo de helling weer opkomen.
Een maal bij ons vertelde zij dat zij dit dagelijks deed naast haar rondje hardlopen en 200 mtr zwemmen in een meer hoger op de berg. En dat hield zij het hele jaar vol, dus was dat was nog eens een tante. Toevallig bleek het de vrouw van de kapitein van de boot te zijn waarnaar wij op weg waren en zij bevestigde dat de boot 's avond zou vertrekken naar Burfjord en verstrekte alle verdere benodigde informatie.
In het stadje deden we de boodschappen en ik ging op zoek naar een gelegenheid om koffie te drinken, stalde de fiets voor een cafetaria en toog naar binnen. De dame daar was onder de indruk van mijn fietsverhaal waarop ik reageerde dat dat nog niets was vergeleken met haar stadgenote die ik eerder ontmoette. Dat moet mijn zuster zijn geweest zei ze. Zij bleek dus de zuster van de vrouw van de kapitein van de boot en voorzag ons, want Henrich was intussen ook binnen komen zetten, rijkelijk van koffie taart en bouillon en bracht bijna niets in rekening.
In het plaatselijk hotel wachtten we het vertrek van de snelboot af en eenmaal op weg maakten we een leuke tocht langs afgelegen dorpen op afgelegen eilanden. 's Nachts om 02.00 uur meerden we in Burfjord af, zochten een plek voor de tentjes, dronken nog een pint met enige mensen uit Litauwen die daar ook stonden en kropen moe maar voldaan in de slaapzak. 2 zware klimmen bespaard en de route naar de Noordkaap met 55 km ingekort.
Zaterdag 30 juni 56 km, 430 mtr geklommen en gedaald.
Totaal afgelegd 3670 km nog te gaan 280 km.
Weer laat op weg, we zouden naar de Oxfjord gletscher gaan maar ontdekten dat er geen pad naar toe liep. Later zou blijken dat dat er toch was. Ik voelde mij niet zo goed en had absoluut geen zin in fietsen.
Toch kreeg ik het ritme te pakken en in een behoorlijk tempo fietsten we om de Langfjorden heen, bezochten nog enige stalletjes met Sami souvernirs, werkten ons langs de baustellen die erg lastig waren en mochten onze tentje opzetten in de tuin van een dronken Lap.
In de bruilof die werd gevierd in het gehucht had ik geen zin, kroop in m'n slaapzak en viel bijna onmiddelijk in een diepe slaap.
Op het moment dat ik dit schrijf ben ik in Alta, nog 240 km te gaan naar Nordkapp, het kan bijna niet meer misgaan.
Fagerness - Rotsund, 83 km, 630 mtr op en neer.
Koel weer, geen zon, i een rap tempo naar het eerste veer. Daar moest ik een half uurtje wachten en dat was koud. Aan boord heb ik koffie genomen en op het moment dat deze op was legde de boot al weer aan. Met een lekker windje in de rug zoefde ik met 25 km per uur naar het tweede veer. Daar heb ik nog gezocht naar een zaag om de tentstok op maat te kunnen maken maar zonder resultaat. Na het veer toog ik op weg naar Skjervoy, nog 60 km te gaan en ik had er al 50 km op zitten. Na ongeveer 20 km haalde Henrich me in en we besloten om de volgende cpamping te nemem en daar de was te doen want dat was hard nodig. Het werd een gezellige avond in de keuken op de camping met nog een Zwitsers echtpaar erbij. Ook zij maakten fietstochten in het hoge noorden.
Vrijdag 29 juni
Rotsund - Skjervoy- Burfjord , 54 km, 560 mtr op en neer.
Met een onzeker gevoel ben ik op weg gegaan naar Skjervoy, nog steeds geen goede info over de boottocht. Vaart die wel, en op welke tijden? Niemand kon ons dat vertellen en eenmaal in Skjervoy was er maar een optie, het stuk terugfietsen en dan toch de E6 met 2 zware klimmen erin. Na ongeveer 30 km moest ik de onderzeese tunnel onder de Maursund door. 2200 mtr lang 90 mtr beneden NAP en met aan weerszijden hellingen van 11%.Voorzichtig en met beide remmen aangeknepen liet ik mij in dat donkere gat zakken. Griezelig en onaangenaam fietsen door zo'n luguber onderaardse grot waar het zeewater op veel plaatsen door het dak heen sijpelt. De 11% klimmen was te veel van het goede en ik moest lopend het licht weer zien te bereiken. Opgelucht kwam ik weer boven waater en daar werd ik aangevallen door een zwerm sterns. Zij waren blijkbaar niet gediend van de aanwezigheid van Noordkaapfietsers.Ik maakte nog videoopnamen van hun agressieve uitvallen en maakte mij op voor de volgende uitdaging, een 10% helling van ongeveer 700 mtr, een peuleschil. Waar zit het verschil, wie het weet mag het zeggen.
Bijna boven aangekomen hoorde ik de tarzankreten van Henrich(ik had hem mijn Johnny Weismuller creatie geleerd) die achterop kwam. De luiaard was weer veel later vertrokken maar wisst dat ie mij ging inhalen. We stonden boven nog na te hijgen toen een vrouw op de fietse de afdaling naar beneden inzette. We groetten en kletsten door en zagen toen dezelfde dame in een onwaarschijnlijk hoog tempo de helling weer opkomen.
Een maal bij ons vertelde zij dat zij dit dagelijks deed naast haar rondje hardlopen en 200 mtr zwemmen in een meer hoger op de berg. En dat hield zij het hele jaar vol, dus was dat was nog eens een tante. Toevallig bleek het de vrouw van de kapitein van de boot te zijn waarnaar wij op weg waren en zij bevestigde dat de boot 's avond zou vertrekken naar Burfjord en verstrekte alle verdere benodigde informatie.
In het stadje deden we de boodschappen en ik ging op zoek naar een gelegenheid om koffie te drinken, stalde de fiets voor een cafetaria en toog naar binnen. De dame daar was onder de indruk van mijn fietsverhaal waarop ik reageerde dat dat nog niets was vergeleken met haar stadgenote die ik eerder ontmoette. Dat moet mijn zuster zijn geweest zei ze. Zij bleek dus de zuster van de vrouw van de kapitein van de boot en voorzag ons, want Henrich was intussen ook binnen komen zetten, rijkelijk van koffie taart en bouillon en bracht bijna niets in rekening.
In het plaatselijk hotel wachtten we het vertrek van de snelboot af en eenmaal op weg maakten we een leuke tocht langs afgelegen dorpen op afgelegen eilanden. 's Nachts om 02.00 uur meerden we in Burfjord af, zochten een plek voor de tentjes, dronken nog een pint met enige mensen uit Litauwen die daar ook stonden en kropen moe maar voldaan in de slaapzak. 2 zware klimmen bespaard en de route naar de Noordkaap met 55 km ingekort.
Zaterdag 30 juni 56 km, 430 mtr geklommen en gedaald.
Totaal afgelegd 3670 km nog te gaan 280 km.
Weer laat op weg, we zouden naar de Oxfjord gletscher gaan maar ontdekten dat er geen pad naar toe liep. Later zou blijken dat dat er toch was. Ik voelde mij niet zo goed en had absoluut geen zin in fietsen.
Toch kreeg ik het ritme te pakken en in een behoorlijk tempo fietsten we om de Langfjorden heen, bezochten nog enige stalletjes met Sami souvernirs, werkten ons langs de baustellen die erg lastig waren en mochten onze tentje opzetten in de tuin van een dronken Lap.
In de bruilof die werd gevierd in het gehucht had ik geen zin, kroop in m'n slaapzak en viel bijna onmiddelijk in een diepe slaap.
Op het moment dat ik dit schrijf ben ik in Alta, nog 240 km te gaan naar Nordkapp, het kan bijna niet meer misgaan.
woensdag 27 juni 2007
De vaart is eruit (complete versie)
Vrijdag 22 juni.
Lautvik - Stokmarkness 62 km, 120 mtr op en neer.
Laat op door de middernachtzon. Op weg naar het veer bij Fiskebol zie ik de jonge Duitser Henrich langs de kant van de weg staan zijn fiets te repareren. Ik help hem daarbij en we rijden samen op naar het veer dat ons van de Lofoten naar de Vesterallen, een noordelijker mooie eilandengroep, zal brengen. Mooie route, mooie vergezichten en een leuke overtocht waarbij een ander Duits koppel ons nog vergezelde.
We kampeerden wild aan de baai van een schitterende fjord, genoten van het weer en het uitzicht totdat de muggen ons deze weelde ontnamen en we het tentje werden ingejaagd.
Zaterdag 23 juni
Stokmarkness - Buksnefjord, 87 km 640 up and down.
Als oude wijven kletsend en filosoferend werden de tentjes afgebroken en gingen Henrich en ik op weg langs de westzijde van het eiland om de drukke E10 te vermijden. Na 10 km kregen we daar spijt van want het zoevende asfalt ging over in afgrijselijk grint waar moeilijk doorheen te ploegen was. Na 6 km gelukkig weer asfalt en konden we weer genieten van de tocht door dit wondermooie landschap.
De route dwong ons het eiland over te steken en daarbij moest een pittige klim worden gemaakt. Aan de andere zijde van de berg lieten we ons in een super afdaling met lange overzichtelijke bochten naar Sortland naar beneden vallen. Mijn snelheidsmeter wees meer dan 60 km per uur aan, een nieuw record.
Op ongeveer 10 km na Sortland zag ik het jack van Henrich langs de kant de weg ten teken dat hij daar ergens zijn kamp had opgeslagen. Ik had hem snel gevonden en zette mijn tentje bij hem in de buurt.
We werden daar aangesproken door 2 Noorse dames die terugkwamen van het vissen. Zij nodigden ons uit bij hun oma thuis waar we werden onthaald op gietenkaas en gewone kaas, door oma zelf gemaakt. Op hun aanraden togen we 's avonds naar het wildlifecenter waar het feest van de middernachtszon zou worden gevierd. Een goede muzikant met gitaar speelde nummers van Neil Young, John Lennon en op mijn verzoek werden er nog enige oldies aan toegevoegd. Voor mij een geslaagde avond. De Noren zijn niet van die feestvierders, om 11 uur gingen ze al weer naar huis en wij naar het tentje aan de fjord.
Zondag 24 juni
Buksnefjord - Gryllefjord , 80 km , 340 mtr op en neer.
Het werd een mooie fiestdag met lekker weer door mooie landschappen. Ik spotte een zeearend en kon hem nog net op de video zetten. Het balhoofd van de fiets ging steeds meer problemen geven en ik moest een Noor om gereedschap vragen. Hij vertelde dat ie ten tijde van het drama bij Sebrenica daar diende bij het Noorse detachement en dat hij de gebeurtenissen van zeer nabij had meegemaakt.
Ongeveer 20 km voor Andenes kwam Henrich achterop rijden en even later kwamen we het andere Duitse koppel weer tegen die het rondje om het eiland andersom maakten.
Andenes was geen zak aan en we kwamen precies op tijd aan om het veer te nemen naar Gryllefjord waar we 's avonds laat aan kwamen en ons tentje opzetten aan een meertje waar wij vervolgens een verfrissende duik in namen. brrrr...
Maandag 25 juni
Gryllejord - Bukken op het eiland Senja. 86 km, 960 mtr op en neer.
Het wordt gewoonte om laat te vertrekken ondanks dat we wisten dat er 3 zware klimmen wachten. We kregen vlak voor vertrek nog de laatste nuttige info van Noorse fietsters die in tegenovergestelde richting fietsten. Onder andere hoe een aantal zeer zware klimmen in de E6 die over enkele dagen gemaakt moesten worden vermeden konden worden. Deze uitwisseling van nuttige informatie is een uitstekende traditie die veelvuldig wordt toegepast door de vele fietsers die daar de tochten maken.
Senja is een prachtig eiland en we genoten van de rit langs de fjorden. De laatste klim werd mij te zwaar en ik moest lopen. Het was warm weer en dat betekent dat tijdens de klim veel vliegen je het leven zuur maken. De grotere exemplaren zijn helemaal van een vervelende soort, die steken dwars door je kleding heen.
In Bukken nam ik de camping en trakteerde me op kotelett met frites en sla, een welkome afwisseling na Uncle Bens rijst of de pasta met pastasauce.
Dinsdag 26 juni.
's Morgens snel het ritje gemaakt naar het veer. Nog steeds onzeker was of de reparatie aan de veerboot al was uitgevoerd of dat ie nog steeds uit de vaart was. Het laatste was het geval en de hele dag hingen we rond op de steiger en in het gehucht. Wel werden we regelmatig voorzien van informatie over de vorderingen. Toen de kapitein mij vertelde dat het benodigde onderdeel uit Belgie moest komen, groeide mijn vertrouwen in een spoedige afvaart. Het mocht niet zo zijn, 's nachts om 3.00 uur was de reparatie gereed, de motor liep weer, we konden 's morgens vertrekken. We sliepen aan boord van de veerboot en waren voorzien van alles wat we nodig hadden. Ook een ongekende luxe.
Woensdag 27 juni.
Botnham - Fagerness , 82 km 700 mtr op en neer.
Na de oversteek met de veerboot fietsten we met mooi weer en in een lekker tempo richting Tromso. Ondanks de pittige klimmen belandden we daar al vroeg in de middag. IK ging op zoek naar een nieuwe tentstok, vond deze, en ging later naar de bibliotheek om internet te bezoeken.
Daarna toog ik weer op pad, de ontwikkelingen in familiekring maakten mijn stemming er niet beter op waardoor ik geen zin had om in Tromso te blijven. Ik zocht een plek buiten de stad voor het tentje en kroop in m'n slaapzak.
Eeen blik op de kaart vertelt dat na Tromso het nog ongeveer 500 km naar de Noordkaap is. Ik heb er inmiddels 3500km op zitten en mijn inschatting dat de Noordkaap 4000 km ver zou zijn via mijn route gaat aardig kloppen. In het huidige tempo waarbij gemiddeld 80 km per dag wordt afgelegd zou ik daar eind volgende week kunnen zijn.
Momenteel beraad ik mij op een plan voor de terugreis. Mijn eerdere plannen ga ik wijzigen om eerder thuis te kunnen zijn. Hoe ik terug ga weet ik nog niet.
Lautvik - Stokmarkness 62 km, 120 mtr op en neer.
Laat op door de middernachtzon. Op weg naar het veer bij Fiskebol zie ik de jonge Duitser Henrich langs de kant van de weg staan zijn fiets te repareren. Ik help hem daarbij en we rijden samen op naar het veer dat ons van de Lofoten naar de Vesterallen, een noordelijker mooie eilandengroep, zal brengen. Mooie route, mooie vergezichten en een leuke overtocht waarbij een ander Duits koppel ons nog vergezelde.
We kampeerden wild aan de baai van een schitterende fjord, genoten van het weer en het uitzicht totdat de muggen ons deze weelde ontnamen en we het tentje werden ingejaagd.
Zaterdag 23 juni
Stokmarkness - Buksnefjord, 87 km 640 up and down.
Als oude wijven kletsend en filosoferend werden de tentjes afgebroken en gingen Henrich en ik op weg langs de westzijde van het eiland om de drukke E10 te vermijden. Na 10 km kregen we daar spijt van want het zoevende asfalt ging over in afgrijselijk grint waar moeilijk doorheen te ploegen was. Na 6 km gelukkig weer asfalt en konden we weer genieten van de tocht door dit wondermooie landschap.
De route dwong ons het eiland over te steken en daarbij moest een pittige klim worden gemaakt. Aan de andere zijde van de berg lieten we ons in een super afdaling met lange overzichtelijke bochten naar Sortland naar beneden vallen. Mijn snelheidsmeter wees meer dan 60 km per uur aan, een nieuw record.
Op ongeveer 10 km na Sortland zag ik het jack van Henrich langs de kant de weg ten teken dat hij daar ergens zijn kamp had opgeslagen. Ik had hem snel gevonden en zette mijn tentje bij hem in de buurt.
We werden daar aangesproken door 2 Noorse dames die terugkwamen van het vissen. Zij nodigden ons uit bij hun oma thuis waar we werden onthaald op gietenkaas en gewone kaas, door oma zelf gemaakt. Op hun aanraden togen we 's avonds naar het wildlifecenter waar het feest van de middernachtszon zou worden gevierd. Een goede muzikant met gitaar speelde nummers van Neil Young, John Lennon en op mijn verzoek werden er nog enige oldies aan toegevoegd. Voor mij een geslaagde avond. De Noren zijn niet van die feestvierders, om 11 uur gingen ze al weer naar huis en wij naar het tentje aan de fjord.
Zondag 24 juni
Buksnefjord - Gryllefjord , 80 km , 340 mtr op en neer.
Het werd een mooie fiestdag met lekker weer door mooie landschappen. Ik spotte een zeearend en kon hem nog net op de video zetten. Het balhoofd van de fiets ging steeds meer problemen geven en ik moest een Noor om gereedschap vragen. Hij vertelde dat ie ten tijde van het drama bij Sebrenica daar diende bij het Noorse detachement en dat hij de gebeurtenissen van zeer nabij had meegemaakt.
Ongeveer 20 km voor Andenes kwam Henrich achterop rijden en even later kwamen we het andere Duitse koppel weer tegen die het rondje om het eiland andersom maakten.
Andenes was geen zak aan en we kwamen precies op tijd aan om het veer te nemen naar Gryllefjord waar we 's avonds laat aan kwamen en ons tentje opzetten aan een meertje waar wij vervolgens een verfrissende duik in namen. brrrr...
Maandag 25 juni
Gryllejord - Bukken op het eiland Senja. 86 km, 960 mtr op en neer.
Het wordt gewoonte om laat te vertrekken ondanks dat we wisten dat er 3 zware klimmen wachten. We kregen vlak voor vertrek nog de laatste nuttige info van Noorse fietsters die in tegenovergestelde richting fietsten. Onder andere hoe een aantal zeer zware klimmen in de E6 die over enkele dagen gemaakt moesten worden vermeden konden worden. Deze uitwisseling van nuttige informatie is een uitstekende traditie die veelvuldig wordt toegepast door de vele fietsers die daar de tochten maken.
Senja is een prachtig eiland en we genoten van de rit langs de fjorden. De laatste klim werd mij te zwaar en ik moest lopen. Het was warm weer en dat betekent dat tijdens de klim veel vliegen je het leven zuur maken. De grotere exemplaren zijn helemaal van een vervelende soort, die steken dwars door je kleding heen.
In Bukken nam ik de camping en trakteerde me op kotelett met frites en sla, een welkome afwisseling na Uncle Bens rijst of de pasta met pastasauce.
Dinsdag 26 juni.
's Morgens snel het ritje gemaakt naar het veer. Nog steeds onzeker was of de reparatie aan de veerboot al was uitgevoerd of dat ie nog steeds uit de vaart was. Het laatste was het geval en de hele dag hingen we rond op de steiger en in het gehucht. Wel werden we regelmatig voorzien van informatie over de vorderingen. Toen de kapitein mij vertelde dat het benodigde onderdeel uit Belgie moest komen, groeide mijn vertrouwen in een spoedige afvaart. Het mocht niet zo zijn, 's nachts om 3.00 uur was de reparatie gereed, de motor liep weer, we konden 's morgens vertrekken. We sliepen aan boord van de veerboot en waren voorzien van alles wat we nodig hadden. Ook een ongekende luxe.
Woensdag 27 juni.
Botnham - Fagerness , 82 km 700 mtr op en neer.
Na de oversteek met de veerboot fietsten we met mooi weer en in een lekker tempo richting Tromso. Ondanks de pittige klimmen belandden we daar al vroeg in de middag. IK ging op zoek naar een nieuwe tentstok, vond deze, en ging later naar de bibliotheek om internet te bezoeken.
Daarna toog ik weer op pad, de ontwikkelingen in familiekring maakten mijn stemming er niet beter op waardoor ik geen zin had om in Tromso te blijven. Ik zocht een plek buiten de stad voor het tentje en kroop in m'n slaapzak.
Eeen blik op de kaart vertelt dat na Tromso het nog ongeveer 500 km naar de Noordkaap is. Ik heb er inmiddels 3500km op zitten en mijn inschatting dat de Noordkaap 4000 km ver zou zijn via mijn route gaat aardig kloppen. In het huidige tempo waarbij gemiddeld 80 km per dag wordt afgelegd zou ik daar eind volgende week kunnen zijn.
Momenteel beraad ik mij op een plan voor de terugreis. Mijn eerdere plannen ga ik wijzigen om eerder thuis te kunnen zijn. Hoe ik terug ga weet ik nog niet.
vrijdag 22 juni 2007
Yvonne
Maandag 18 juni .
Bodo
Een waardeloze dag. Het was koud, ik wist nog niet zeker of ik het wel zin had om naar de Lofoten te gaan met dit weer. Ik moest nodig naar huis bellen, m'n mobieltje was geblokkeerd doordat de limiet was overschreden en raakte in de telefooncel het ding kwijt door het te laten liggen. Heel de dag besteed om hem weer terug te vinden maar zonder resultaat. Balen.
Ik bleef die dag in Bodo, informeerde naar weerberichten, die er niet goed uit zagen maar besloot uiteindelijk toch om de Lofoten aan te doen omdat er mogelijkheden waren om de afstand naar de Noordkaap te bekorten.
Dinsdag 19 juni
Bodo - Lofoten- Ramberg 40 km
's Morgens eerst weer langs de Politie voor het mobieltje maar weer niks. Toen de veerboot genomen naar Moskenes en de overtocht voornamelijk doorgebracht in de salon. Een keer naar buiten om videoopnamen te maken van de aankomst en toen begaf de camera het definitief. Ook dat nog. Aan boord van de ferry veel Nederlanders en Duitsers. Bij het afmeren kwam er een onafzienbare rij hometravellers en caravans uit de buik van het schip. En dat ging allemaal hetzelfde ritje maken en ik ook. Ik fietste in m'n gewone kleren en trok nog maar wat meer aan. Wat was het koud zeg. Op de camping in Ramberg wees het thermometertje 5 graden aanm het voelde echter kouder aan.
De Lofoten zijn mooi, de aankomst bij Moskenes biedt een spectaculaire zicht op een deel van de eilanden reeks. Er lag nog veel sneeuw op de bergen en locals zeiden dat dat ongewoon was voor de tijd van het jaar. Ik begreep het niet, "heel de wereld warmt op maar de Lofoten koelen af. bestaat niet" dacht ik bij mezelf.
Woensdag 20 juni.
Ramberg - Knutstad 70 km 580 mtr op en neer.
De dag begint met regen maar wordt allengs mooier. De E10 op de Lofoten verandert van karakter. De pittoreske haventje zijn er niet meer daarvoor moet je meer naar de kust maar dat zijn heen en weer weggetjes waardoor ik niet zou opschieten, dus blijf ik de E10 volgen met z'n vele hometravellers.
De hometraveller wordt daar steevast bestuurd door een grijze duif. Naast hem zit z'n even grijze tortelduif. Vaak heef zij haar benen op het dasboard liggen waardoor je eerst een paar grote voeten ziet aan de passagierszijde. Beiden zijn voorzien van een camera en maken dezelfde plaatjes tijdens de diverse stops die er gemaakt worden. Als ik dan ook aan komt zetten op zo'n plek dan krijg ik veel, soms ongewenste belangstelling en wordt dan ook met beide camera's vereeuwigd. Thuis zullen ze waarschijnlijk de beelden wissen.
In een lange onderzeese tunnel gaat het mis. Het fietsen in tunnels in Noorwegen is een nachtmerrie, als je alleen in de tunnel rijdt dan gaat het nog wel, hoewel je veel moeite moet doen om de gaten in de weg tijdig te ontdekken. Als er een achterligger of tegenligger de tunnel in komt dan gaat dat gepaard met een oorverdovend kabaal. Nooit geweten wat een herrie een auto maakt in de tunnel. Dat geluid maakt mij toch een beetje angstig en extra voorzichtig en kruip daardoor zoveel mogelijk naar de kant van de weg. Hoe het komt weet ik niet maar bij het uitgaan van de tunnel die daar een bocht naar rechts maakte zaten er opeens twee autoos en een fietser naast elkaar en daar was geen ruimte voor en werd ik tegen de tunnelwand gesmakt. Deze bleek wonderwel uit een rubberen mat te bestaan en bleef de schade beperkt tot vieze fietskleding. Hevig geschrokken wachtte de dame me bij de uitgang op en spraken we even met elkaar. Het was een narrow escape en ik had weer wat geleerd. In tunnels rij ik voortaan gewoon in het midden van de rijbaan hoewel daar best wel moed en arrogantie voor nodig zijn.
Ik bezocht die dag nog een Viking museum en schafte toch maar een nieuwe videocamera aan waarbij net als in Azie behoorlijk afdingde. Dat waren ze niet gewend maar ik kreeg het toch voor elkaar.
Donderdag 21 juni
Knutstad - Lautvik 82 km 640 mtr op en neer.
Om 6 uur op, om 08.15 op weg richting Solvaer. Vandaar zou ik naar Fiskebol fietsen odaar de veerboot naar Melbu te nemen. 15 kilometer daarvoor sprak ik een aardig stel die vertelden dat zij naar Lautvik gingen om daar de middernachtzon te bekijken.
Na een blik op de kaart bedacht ik mij en ging ook die kant op. 50 km meer fietsen, so what.
Daar in Lautvik op de camping stond een Hollandse kolonie met allemaal grijze duiven en allemaal waren ze er voor de middernachtzon.
Die avond ging ik op weg om een goede plek te zoeken, het weer was uitstekend en uitgerekend op de 21ste, op de dag van de zonnewende, zou ik de middernachtzon zien.
En dat werd een hele mooie ervaring. De zon bleef nagenoeg op dezelfde hoogte en beschreef een baan van west door het noorden naar oost. De hemel veranderde steeds kleur en 's nachts zo rond 12 stond zij exact in het noorden volgens mijn compas. Het laagste punt van haar baan lag nog boven de eilanden aan de horizon die in een prachtig licht werden gezet.
En hoe het komt weet ik niet, ik raak ontroerd door zulke momenten, net als op de Goecha La zag ik dit wondermooie gebeuren aan en vroeg mij af of er dan toch een of andere hogere macht was die zulke verschijnselen mogelijk maakte. Het zal wel in mijn hoofd zitten, nou laat maar zitten dan, het geeft zulke momenten iets extra's. En toen moest ik aan Yvonne denken, ik dacht aan haar en onze tranen bij ons afscheid toen ik op de fietst stapte. Zij stimuleerde mij om deze tocht te maken en hielp mij over bezwaren heen. Daarom draag ik deze posting op aan haar, mijn eigen grijze tortelduifje.
Bodo
Een waardeloze dag. Het was koud, ik wist nog niet zeker of ik het wel zin had om naar de Lofoten te gaan met dit weer. Ik moest nodig naar huis bellen, m'n mobieltje was geblokkeerd doordat de limiet was overschreden en raakte in de telefooncel het ding kwijt door het te laten liggen. Heel de dag besteed om hem weer terug te vinden maar zonder resultaat. Balen.
Ik bleef die dag in Bodo, informeerde naar weerberichten, die er niet goed uit zagen maar besloot uiteindelijk toch om de Lofoten aan te doen omdat er mogelijkheden waren om de afstand naar de Noordkaap te bekorten.
Dinsdag 19 juni
Bodo - Lofoten- Ramberg 40 km
's Morgens eerst weer langs de Politie voor het mobieltje maar weer niks. Toen de veerboot genomen naar Moskenes en de overtocht voornamelijk doorgebracht in de salon. Een keer naar buiten om videoopnamen te maken van de aankomst en toen begaf de camera het definitief. Ook dat nog. Aan boord van de ferry veel Nederlanders en Duitsers. Bij het afmeren kwam er een onafzienbare rij hometravellers en caravans uit de buik van het schip. En dat ging allemaal hetzelfde ritje maken en ik ook. Ik fietste in m'n gewone kleren en trok nog maar wat meer aan. Wat was het koud zeg. Op de camping in Ramberg wees het thermometertje 5 graden aanm het voelde echter kouder aan.
De Lofoten zijn mooi, de aankomst bij Moskenes biedt een spectaculaire zicht op een deel van de eilanden reeks. Er lag nog veel sneeuw op de bergen en locals zeiden dat dat ongewoon was voor de tijd van het jaar. Ik begreep het niet, "heel de wereld warmt op maar de Lofoten koelen af. bestaat niet" dacht ik bij mezelf.
Woensdag 20 juni.
Ramberg - Knutstad 70 km 580 mtr op en neer.
De dag begint met regen maar wordt allengs mooier. De E10 op de Lofoten verandert van karakter. De pittoreske haventje zijn er niet meer daarvoor moet je meer naar de kust maar dat zijn heen en weer weggetjes waardoor ik niet zou opschieten, dus blijf ik de E10 volgen met z'n vele hometravellers.
De hometraveller wordt daar steevast bestuurd door een grijze duif. Naast hem zit z'n even grijze tortelduif. Vaak heef zij haar benen op het dasboard liggen waardoor je eerst een paar grote voeten ziet aan de passagierszijde. Beiden zijn voorzien van een camera en maken dezelfde plaatjes tijdens de diverse stops die er gemaakt worden. Als ik dan ook aan komt zetten op zo'n plek dan krijg ik veel, soms ongewenste belangstelling en wordt dan ook met beide camera's vereeuwigd. Thuis zullen ze waarschijnlijk de beelden wissen.
In een lange onderzeese tunnel gaat het mis. Het fietsen in tunnels in Noorwegen is een nachtmerrie, als je alleen in de tunnel rijdt dan gaat het nog wel, hoewel je veel moeite moet doen om de gaten in de weg tijdig te ontdekken. Als er een achterligger of tegenligger de tunnel in komt dan gaat dat gepaard met een oorverdovend kabaal. Nooit geweten wat een herrie een auto maakt in de tunnel. Dat geluid maakt mij toch een beetje angstig en extra voorzichtig en kruip daardoor zoveel mogelijk naar de kant van de weg. Hoe het komt weet ik niet maar bij het uitgaan van de tunnel die daar een bocht naar rechts maakte zaten er opeens twee autoos en een fietser naast elkaar en daar was geen ruimte voor en werd ik tegen de tunnelwand gesmakt. Deze bleek wonderwel uit een rubberen mat te bestaan en bleef de schade beperkt tot vieze fietskleding. Hevig geschrokken wachtte de dame me bij de uitgang op en spraken we even met elkaar. Het was een narrow escape en ik had weer wat geleerd. In tunnels rij ik voortaan gewoon in het midden van de rijbaan hoewel daar best wel moed en arrogantie voor nodig zijn.
Ik bezocht die dag nog een Viking museum en schafte toch maar een nieuwe videocamera aan waarbij net als in Azie behoorlijk afdingde. Dat waren ze niet gewend maar ik kreeg het toch voor elkaar.
Donderdag 21 juni
Knutstad - Lautvik 82 km 640 mtr op en neer.
Om 6 uur op, om 08.15 op weg richting Solvaer. Vandaar zou ik naar Fiskebol fietsen odaar de veerboot naar Melbu te nemen. 15 kilometer daarvoor sprak ik een aardig stel die vertelden dat zij naar Lautvik gingen om daar de middernachtzon te bekijken.
Na een blik op de kaart bedacht ik mij en ging ook die kant op. 50 km meer fietsen, so what.
Daar in Lautvik op de camping stond een Hollandse kolonie met allemaal grijze duiven en allemaal waren ze er voor de middernachtzon.
Die avond ging ik op weg om een goede plek te zoeken, het weer was uitstekend en uitgerekend op de 21ste, op de dag van de zonnewende, zou ik de middernachtzon zien.
En dat werd een hele mooie ervaring. De zon bleef nagenoeg op dezelfde hoogte en beschreef een baan van west door het noorden naar oost. De hemel veranderde steeds kleur en 's nachts zo rond 12 stond zij exact in het noorden volgens mijn compas. Het laagste punt van haar baan lag nog boven de eilanden aan de horizon die in een prachtig licht werden gezet.
En hoe het komt weet ik niet, ik raak ontroerd door zulke momenten, net als op de Goecha La zag ik dit wondermooie gebeuren aan en vroeg mij af of er dan toch een of andere hogere macht was die zulke verschijnselen mogelijk maakte. Het zal wel in mijn hoofd zitten, nou laat maar zitten dan, het geeft zulke momenten iets extra's. En toen moest ik aan Yvonne denken, ik dacht aan haar en onze tranen bij ons afscheid toen ik op de fietst stapte. Zij stimuleerde mij om deze tocht te maken en hielp mij over bezwaren heen. Daarom draag ik deze posting op aan haar, mijn eigen grijze tortelduifje.
maandag 18 juni 2007
Het wordt smerig en koud
Donderdag 14 juni
Grong - Nammskogan 72 km 480 dalen, 580 mtr klimmen.
Vandaag laat vertrokken, slecht geslapen en laat opgestaan. De darmen gaan toch weer lastig doen. Eerst mijn verslag bijgewerkt en daarna toch weer lekker de gang er in gezet. De temperatuur wordt steeds frisser, de omgeving is nog steeds even mooi. Aan het eind van de dag heb ik kamp gemaakt aan de rivier met toestemming van een aardige boer. Ik genoot van een prachtig uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Wel stond er veel wind. Brrr.. het is koud, ik heb geen zin om me te wassen, geen zin om te koken of wat dan ook. Drink een biertje dat vanzelf op de goede temperatuur kwam en at een zak tijgernootjes leeg. Kruip zo vet als ik ben zo m'n slaapzak in. " Viezerik", zeg ik tegen mezelf, maar zit er helemaal niet mee. (zo moet die Peek zich ook altijd gevoeld hebben).
Voordat ik in een welverdiende slaap viel, werd de toilettas opengezet en een heerlijke frisse zeepgeur deed z'n best om de vieze zweetwalm die in de tent hing te verdrijven. " Zo da's ook weer opgelost, maar goed dat Yvonne dat niet mee hoeft te maken"
Eenmaal in slaap schrok ik me werkelijk te pletter, de grond dreunde en met een oorverdovend lawaai kwam de trein op 25 meter bij me vandaan voorbij denderen. Ik zat verstijfd van schrik rechtop in de slaapzak en was even helemaal van slag.
En ik maar denken dat die spoorlijn een keer per dag werd gebruikt. Nou, dat viel tegen, nog zo'n zes keer kwam het ding die nacht voorbij.
Vrijdag 15 juni
Nammskogan - Trofors, 98 km 850 mtr gedaald, 580 mtr geklommen.
Koud, koud en nog eens koud, buien en af en toe een zonnetje. Al heel vroeg aan de koffie en daarna die dag niet meer. Er kwam helemaal niets meer, het is er gewoon niet op grote delen van het traject lang de E6. Eerst in Trofors kon ik wat boodschappen doen. Ik ontmoette ook de man uit Berlijn weer en reed een tijdje met hem op. Hij gaat minder snel en neemt na Mosjoen een andere route.
Ik voelde mij goed en maakte een lange dag op de fiets, liet de mogelijkheid van een camping voorbijgaan en zette het tentje neer op een verlaten picknickplaats. Frisde me weer eens op in het koude water van de rivier en maakte een kant en klaarmaaltijd warm.
De omgeving is mooi, bergen, bossen en mooie rivieren met kristal helder water. Dieren lieten zich langs de E6 niet zien.
Ik vond achteraf dat ik op tijd was gestopt hoewel ik nog best verder had gekund.
Zaterdag 16 juni
Trofors - Sandnessjoen, 115 km 740 mtr gedaald, 780 mtr geklommen.
Ik arriveerde eerder in Mosjoen dan verwacht. Heb daar op m'n gemak rond gekeken, koffie gedronken en vond dat het tijd werd om te vertrekken toen plaatselijke muzikanten bijgestaan door een dame die absoluut niet kon zingen, de sfeer verstoorden.
Ik verliet de E6 en ging weer richting de kust, volgde de weg langs de fjorden. Deze verliep eerst makkelijk maar allengs werden de klimmetjes pittiger en steiler. Ik moest aan de bak. Kreeg onderweg verkeerde informatie van een huisjes beheerder. Bij een beslispunt vroeg ik nog eens na en kreeg toen de goede informatie van een voorbijganger.
In Sandnessjoen was de camping te ver, de batterijen waren leeg bij mij. Ik ging op zoek naar een plek voor het tentje in het bos en dat kwam maar niet. Doodop vroeg ik aan een man die ik toevallig naar buiten zag komen of hij een geschikte kampplaats wist. " Even aan m' n zuster vragen", antwoordde hij.
Nou, die vond het goed, het tentje mocht op een prachtig gazon worden neergezet en of ik zin had in koffie. Ik wilde de goede mensen een teleurstelling besparen want ik stonk werkelijk als een bunzing waarop zij reageerden dat ik dan eerst maar moest douchen waarop ik naar een prachtig badkamer werd geloodsd waar ik een heerlijke douche nam.
Die avond bracht ik door met echte Sami, ik werd getrakteerd op gerookt rendierhart, koud bier en prachtige verhalen over prachtige mensen.
's Nachts om 2 uur werd ik meegenomen naar de schuur want de Lamborghini moest nog even worden gestart. Ik snapte er niets van, maar daar stond toch echt een splinternieuwe superracewagen te glimmen. De accu moest nog even worden aangesloten en daar ging ie, wat een kabaal. Sami met een Lamborghini, gekker moet het toch niet worden. Op hun aanbod op m'n kleren te wassen ben ik niet ingegaan, ik wilde die morgen op tijd bij de veerboot zijn.
Zondag 17 juni
Sandmessjoen - Bodo.
Maar 5 kilometer gefietst naar de veerboot.
Die dag maakte ik een prachtige tocht met een supersnelle catamaran die mij langs die schitterende kust naar Bodo bracht. 6 uur duurde de tocht en onderweg werden 18 andere opstapplaatsen aangedaan. De catamaran scheerde lang fjorden, besneeuwde bergtoppen en langs ontelbare eilanden. Ik raakte niet uitgekeken en bleef uren aan dek.
Onderweg werd ook de poolcirkel gepasseerd, deze wordt gemarkeerd door een grote stalen globe die op een eenzaam eiland staat opgesteld. Natuurlijk moest daar een foto van worden genomen en daarvoor vond ik een medepassagier graag bereid. Deze vertelde me dat ik ongelofelijk veel geluk had met het weer. Hij had deze tocht beroepshalve al menig keer gemaakt en dit was een van de weinige keren dat het weer zo fantastisch helder was.
Toen we Bodo naderden kwam daar echter een eind aan en begon het te regenen. Snel zocht ik de camping op zette het tentje in de regen neer en viel tevreden in slaap. Geen biertje, geen maaltijd, gewoon een handje tijgernootjes, ik had die dag toch niks gepresteerd toch?
Grong - Nammskogan 72 km 480 dalen, 580 mtr klimmen.
Vandaag laat vertrokken, slecht geslapen en laat opgestaan. De darmen gaan toch weer lastig doen. Eerst mijn verslag bijgewerkt en daarna toch weer lekker de gang er in gezet. De temperatuur wordt steeds frisser, de omgeving is nog steeds even mooi. Aan het eind van de dag heb ik kamp gemaakt aan de rivier met toestemming van een aardige boer. Ik genoot van een prachtig uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Wel stond er veel wind. Brrr.. het is koud, ik heb geen zin om me te wassen, geen zin om te koken of wat dan ook. Drink een biertje dat vanzelf op de goede temperatuur kwam en at een zak tijgernootjes leeg. Kruip zo vet als ik ben zo m'n slaapzak in. " Viezerik", zeg ik tegen mezelf, maar zit er helemaal niet mee. (zo moet die Peek zich ook altijd gevoeld hebben).
Voordat ik in een welverdiende slaap viel, werd de toilettas opengezet en een heerlijke frisse zeepgeur deed z'n best om de vieze zweetwalm die in de tent hing te verdrijven. " Zo da's ook weer opgelost, maar goed dat Yvonne dat niet mee hoeft te maken"
Eenmaal in slaap schrok ik me werkelijk te pletter, de grond dreunde en met een oorverdovend lawaai kwam de trein op 25 meter bij me vandaan voorbij denderen. Ik zat verstijfd van schrik rechtop in de slaapzak en was even helemaal van slag.
En ik maar denken dat die spoorlijn een keer per dag werd gebruikt. Nou, dat viel tegen, nog zo'n zes keer kwam het ding die nacht voorbij.
Vrijdag 15 juni
Nammskogan - Trofors, 98 km 850 mtr gedaald, 580 mtr geklommen.
Koud, koud en nog eens koud, buien en af en toe een zonnetje. Al heel vroeg aan de koffie en daarna die dag niet meer. Er kwam helemaal niets meer, het is er gewoon niet op grote delen van het traject lang de E6. Eerst in Trofors kon ik wat boodschappen doen. Ik ontmoette ook de man uit Berlijn weer en reed een tijdje met hem op. Hij gaat minder snel en neemt na Mosjoen een andere route.
Ik voelde mij goed en maakte een lange dag op de fiets, liet de mogelijkheid van een camping voorbijgaan en zette het tentje neer op een verlaten picknickplaats. Frisde me weer eens op in het koude water van de rivier en maakte een kant en klaarmaaltijd warm.
De omgeving is mooi, bergen, bossen en mooie rivieren met kristal helder water. Dieren lieten zich langs de E6 niet zien.
Ik vond achteraf dat ik op tijd was gestopt hoewel ik nog best verder had gekund.
Zaterdag 16 juni
Trofors - Sandnessjoen, 115 km 740 mtr gedaald, 780 mtr geklommen.
Ik arriveerde eerder in Mosjoen dan verwacht. Heb daar op m'n gemak rond gekeken, koffie gedronken en vond dat het tijd werd om te vertrekken toen plaatselijke muzikanten bijgestaan door een dame die absoluut niet kon zingen, de sfeer verstoorden.
Ik verliet de E6 en ging weer richting de kust, volgde de weg langs de fjorden. Deze verliep eerst makkelijk maar allengs werden de klimmetjes pittiger en steiler. Ik moest aan de bak. Kreeg onderweg verkeerde informatie van een huisjes beheerder. Bij een beslispunt vroeg ik nog eens na en kreeg toen de goede informatie van een voorbijganger.
In Sandnessjoen was de camping te ver, de batterijen waren leeg bij mij. Ik ging op zoek naar een plek voor het tentje in het bos en dat kwam maar niet. Doodop vroeg ik aan een man die ik toevallig naar buiten zag komen of hij een geschikte kampplaats wist. " Even aan m' n zuster vragen", antwoordde hij.
Nou, die vond het goed, het tentje mocht op een prachtig gazon worden neergezet en of ik zin had in koffie. Ik wilde de goede mensen een teleurstelling besparen want ik stonk werkelijk als een bunzing waarop zij reageerden dat ik dan eerst maar moest douchen waarop ik naar een prachtig badkamer werd geloodsd waar ik een heerlijke douche nam.
Die avond bracht ik door met echte Sami, ik werd getrakteerd op gerookt rendierhart, koud bier en prachtige verhalen over prachtige mensen.
's Nachts om 2 uur werd ik meegenomen naar de schuur want de Lamborghini moest nog even worden gestart. Ik snapte er niets van, maar daar stond toch echt een splinternieuwe superracewagen te glimmen. De accu moest nog even worden aangesloten en daar ging ie, wat een kabaal. Sami met een Lamborghini, gekker moet het toch niet worden. Op hun aanbod op m'n kleren te wassen ben ik niet ingegaan, ik wilde die morgen op tijd bij de veerboot zijn.
Zondag 17 juni
Sandmessjoen - Bodo.
Maar 5 kilometer gefietst naar de veerboot.
Die dag maakte ik een prachtige tocht met een supersnelle catamaran die mij langs die schitterende kust naar Bodo bracht. 6 uur duurde de tocht en onderweg werden 18 andere opstapplaatsen aangedaan. De catamaran scheerde lang fjorden, besneeuwde bergtoppen en langs ontelbare eilanden. Ik raakte niet uitgekeken en bleef uren aan dek.
Onderweg werd ook de poolcirkel gepasseerd, deze wordt gemarkeerd door een grote stalen globe die op een eenzaam eiland staat opgesteld. Natuurlijk moest daar een foto van worden genomen en daarvoor vond ik een medepassagier graag bereid. Deze vertelde me dat ik ongelofelijk veel geluk had met het weer. Hij had deze tocht beroepshalve al menig keer gemaakt en dit was een van de weinige keren dat het weer zo fantastisch helder was.
Toen we Bodo naderden kwam daar echter een eind aan en begon het te regenen. Snel zocht ik de camping op zette het tentje in de regen neer en viel tevreden in slaap. Geen biertje, geen maaltijd, gewoon een handje tijgernootjes, ik had die dag toch niks gepresteerd toch?
donderdag 14 juni 2007
rekenen
Zaterdag 9 juni
Roros - Storen 77 km 763 mtr gedaald, 342 geklommen.
Vandaag ben ik laat vertrokken uit Roros, ik moest eerst weer wat immodium innemen dus eerst op zoek naar een apotheek. Dat spul helpt goed. Het parcours verliep eerst vlak en af en toe stijgend. Vlak voor de koffiebreak suisde ik omlaag in een heerlijke afdaling van ongeveer 8 km lang waarbij de snelheid meerdere malen boven de 50 km per uur uitkwam. En daarvan kwamen er nog meer. De glijbaan naar Strondheim was ingezet, ik had het scheidingsgebergte achter me gelaten en op weg naar zeeniveau.
Natuurlijk, af en toe moest er even geklommen worden en dan werd het weer erg warm maar wat geeft het. En dan die natuur, fantastisch, de rivier had zich een weg gebaand door nauwe poorten en smalle kloven. Ik bleef fotoos maken, jammer dat de video weer kuren vertoonde.
's Avonds een campimg opgezocht waar ik alleen stond. In de verte hoorde ik door het dal muziek van een of ander popconcert. Ik had geen zin om uit te zoeken waar het was en bleef lijdzaam snakken naar een biertje dat ik nergens kon bemachtigen. En dat was afzien!
Zondag via Trondheim naar Flakk 98 km 718 mtr gedaald, 559 mtr geklommen.
De snelheid van de glijbaan was er een beetje uit. Ook werd het wat frisser en moesten er meer kleren worden aangetrokken. Twee keer onderweg heerlijk koffie gedronken bij benzinestations. Vlak voor Tronheim toch nog weer een lange klim in een populire fietsroute die deze zondag door veel Noren werd afgelegd. Deze oude senior liet in de klim enkele andere oude senioren z'n achterwiel zien en de blikken in de ogen van die mannen waren veelzegged. En dt was kicken!!
Trondheim bezocht, best wel een leuke stad. En mezelf getracteerd op een dikke hamburger bij ome Donalds.
' Middags doorgefietst naar Flakk waar de veerboot naar de overkant van de Trondheimfjord afmeerde. Ook op die camping was weer geen biertje te krijgen en dus was dat weer afzien.
Maandag 11 juni.
Flakk- veerboot- Leira 37 km 390 mtr gedaald, 450 mtr geklommen.
Vandaag had ik eigenlijk een rustdag ingepland en vulde die met dat kleine stukje naar Leira. Ik wist niet dat daar zo'n heftige klim in zat en de rustdag werd dus geen rustdag.
Op de veerboot weer een Noordkaapfietser ontmoet, nu een man uit Berlijn. 5 jaar geleden werd hij getroffen door een beroerte, lag 5 weken in coma en moest veel therapie doen om weer voor een groot deel de oude te worden. Het gedoe in de sporthal kwam hem de keel uit en begon toen maar alle kusten van Europa af te fietsen. Z'n arts vond dat goed. Deze man had in die 5 jaar meer kilometers gefietst dan ik met de auto had afgelegd.
's Avonds het tentje opgezet in het bos.
Dinsdag 12 juni
Leira - Malm 79 km 837 mtr geklommen, 784 mtr gedaald.
Het werd koud, wind tegen en veel klimmen ondanks dat het er op de kaart niet naar uitzag. Het duurde lang voordat ik een bakkie koffie kon kopen maar fietste uren zonder enig verkeer. Onderweg werd ik nog even tegengehouden door wat wegwerkers die wat rotsen lieten springen met dynamiet. Op mijn verzoek werd de knal uitgesteld totdat ik de video stnadby had. Het werd een tegenvaller, geen rotsen die meters hoog de lucht in schoten, geen luchtdrukgolf die je tegen de grond sloeg, neit neerdalend puin. Nee, een simpel kuchje, dat was het. Wat een komedie..
De steilste stukken in dit traject aan de noorzijde van de Trondheimfjord kon ik aan. Toch vond ik dat het niet opschoot en besloot om de E6 te proberen.
Woendag 13 juni
Malm - Grong. 94 km 954 mtr gedaald, 895 mtr geklommen.
Na 20 km kwam ik op de E6 en die viel me ontzettend mee wat de verkeersdrukte betreft. Er was meer vrachtverkeer. De vrachtwagen chauffeurs houden terdege rekening met fietsers en wijken uit naar de linkerbaan. Het toeristenverkeer en dan met name de Hollanders doen dat niet, die rijden vlak langs je heen en sommige stommelingen willen hun waardering uiten door opeens te claxoneren als ze je passeren. Je schrikt je dan wezenloos.
De klimmen werden wel langer dan wat ik tot nu toe gewend was en dat viel weer wat tegen.
En opeens kwam daar een fietser naar het zuiden aan. Het bleek een Pool die op weg naar Marokko. HIj had de Noordkaap vorig jaar gedaan, ontmoette op de weg terug een Noorse schone, (ik heb er nog geen gezien) en bleef hangen in Tromso. Het verveelde blijkbaar toch en nu was hij weer on the way. En hij keek zielsgelukkig toen hij dat zei.
Ook vertelde hij dat hij elke dag wel Noordkaap fietsers tegenkwam, het verbaasde hem dat het er zo veel waren.
Het landschap is nog steeds mooi, wel zie ik hier veel minder dieren dan in Zweden. Een eland en wat vervelende meeuwen die bij een supermarkt elke klant aanvielen. Veel lange klimmen gedaan en enkele buien over me heen gehad. In de buien tijdens het afdalen last van koude vingers. Moeten de winterhandschoenen boven in de tas worden opgeborgen? Niet zo vreemd eigenlijk, we naderen de poolcirkel.
Rekenen.
Op een vraag van een oude dame waaraan ik dacht tijdens het klimmen antwoordde ik niet geheel waarheidsgetrouw dat ik me voornamelijk bezighield met rekenen.
De meesten zullen nog wel weten dat het verschijnsel dag en nacht wordt veroorzaakt door de draaiing van de aarde om haar eigen as. Die as komt gaat er op de Zuidpool in en komt er op de Noordpool uit. Schilder een grote wijzer op het ijs precies op de Noordpool, ga er een tijdje met een helicopter boven hangen en je zult zien dat Moeder Aarde tegen de wijzers van de klok in beweegt. Vandaar Moeder Aarde, vrouwen zijn meestal tegendraads.
Nu zijn op de polen de dagen en nachten korter en langer dan aan de evenaar. Dat wordt veroorzaakt doordat die as schuin staat ten opzichte van de zon. Dat veroorzaakt ook de seizoenen.
Het verschijnsel middernachtszon wil ik ervaren, ik wil zien dat de zon niet onder de horizon verdwijnt en na haar diepste punt weer aan haar weg naar het zenith begint. Dat verschijnsel kan ik alleen waarnemen boven de poolcircel. Het meest zuidelijke punt waar dati mogelijk is ligt op 21 juni precies op die poolcirkel en zal zich daarna noordwaarts bewegen met ongeveer 20 km per dag. En die 20 km per dag heb ik uitgerekend tijdens een lange klim en boven aangekomen heb ik dat gecontroleerd met de rekenmachine op het mobieltje.
Het punt waar de zon de horizon raakt zal precies in het Noorden liggen en alleen boven zee zal ik het verschijnsel in al zijn glorie kunnen waarnemen.
De zon zal er 91 en 1/4 dag over doen en dan ligt het waarnemingspunt precies op de Noordpool. Dag en nacht zijn dan even lang.
Dus wil ik het gebeuren kunnen waarnemen dan zal ik een punt moeten bereiken waarvan mijn zicht naar het noorden onbelemmerd is en waar de waarnemingsmogelijkheid nog niet is verlopen.
En nu moet ik stoppen want er zijn meer klanten voor deze machine.
jammer ik had graag nog even doorgegaan.
Roros - Storen 77 km 763 mtr gedaald, 342 geklommen.
Vandaag ben ik laat vertrokken uit Roros, ik moest eerst weer wat immodium innemen dus eerst op zoek naar een apotheek. Dat spul helpt goed. Het parcours verliep eerst vlak en af en toe stijgend. Vlak voor de koffiebreak suisde ik omlaag in een heerlijke afdaling van ongeveer 8 km lang waarbij de snelheid meerdere malen boven de 50 km per uur uitkwam. En daarvan kwamen er nog meer. De glijbaan naar Strondheim was ingezet, ik had het scheidingsgebergte achter me gelaten en op weg naar zeeniveau.
Natuurlijk, af en toe moest er even geklommen worden en dan werd het weer erg warm maar wat geeft het. En dan die natuur, fantastisch, de rivier had zich een weg gebaand door nauwe poorten en smalle kloven. Ik bleef fotoos maken, jammer dat de video weer kuren vertoonde.
's Avonds een campimg opgezocht waar ik alleen stond. In de verte hoorde ik door het dal muziek van een of ander popconcert. Ik had geen zin om uit te zoeken waar het was en bleef lijdzaam snakken naar een biertje dat ik nergens kon bemachtigen. En dat was afzien!
Zondag via Trondheim naar Flakk 98 km 718 mtr gedaald, 559 mtr geklommen.
De snelheid van de glijbaan was er een beetje uit. Ook werd het wat frisser en moesten er meer kleren worden aangetrokken. Twee keer onderweg heerlijk koffie gedronken bij benzinestations. Vlak voor Tronheim toch nog weer een lange klim in een populire fietsroute die deze zondag door veel Noren werd afgelegd. Deze oude senior liet in de klim enkele andere oude senioren z'n achterwiel zien en de blikken in de ogen van die mannen waren veelzegged. En dt was kicken!!
Trondheim bezocht, best wel een leuke stad. En mezelf getracteerd op een dikke hamburger bij ome Donalds.
' Middags doorgefietst naar Flakk waar de veerboot naar de overkant van de Trondheimfjord afmeerde. Ook op die camping was weer geen biertje te krijgen en dus was dat weer afzien.
Maandag 11 juni.
Flakk- veerboot- Leira 37 km 390 mtr gedaald, 450 mtr geklommen.
Vandaag had ik eigenlijk een rustdag ingepland en vulde die met dat kleine stukje naar Leira. Ik wist niet dat daar zo'n heftige klim in zat en de rustdag werd dus geen rustdag.
Op de veerboot weer een Noordkaapfietser ontmoet, nu een man uit Berlijn. 5 jaar geleden werd hij getroffen door een beroerte, lag 5 weken in coma en moest veel therapie doen om weer voor een groot deel de oude te worden. Het gedoe in de sporthal kwam hem de keel uit en begon toen maar alle kusten van Europa af te fietsen. Z'n arts vond dat goed. Deze man had in die 5 jaar meer kilometers gefietst dan ik met de auto had afgelegd.
's Avonds het tentje opgezet in het bos.
Dinsdag 12 juni
Leira - Malm 79 km 837 mtr geklommen, 784 mtr gedaald.
Het werd koud, wind tegen en veel klimmen ondanks dat het er op de kaart niet naar uitzag. Het duurde lang voordat ik een bakkie koffie kon kopen maar fietste uren zonder enig verkeer. Onderweg werd ik nog even tegengehouden door wat wegwerkers die wat rotsen lieten springen met dynamiet. Op mijn verzoek werd de knal uitgesteld totdat ik de video stnadby had. Het werd een tegenvaller, geen rotsen die meters hoog de lucht in schoten, geen luchtdrukgolf die je tegen de grond sloeg, neit neerdalend puin. Nee, een simpel kuchje, dat was het. Wat een komedie..
De steilste stukken in dit traject aan de noorzijde van de Trondheimfjord kon ik aan. Toch vond ik dat het niet opschoot en besloot om de E6 te proberen.
Woendag 13 juni
Malm - Grong. 94 km 954 mtr gedaald, 895 mtr geklommen.
Na 20 km kwam ik op de E6 en die viel me ontzettend mee wat de verkeersdrukte betreft. Er was meer vrachtverkeer. De vrachtwagen chauffeurs houden terdege rekening met fietsers en wijken uit naar de linkerbaan. Het toeristenverkeer en dan met name de Hollanders doen dat niet, die rijden vlak langs je heen en sommige stommelingen willen hun waardering uiten door opeens te claxoneren als ze je passeren. Je schrikt je dan wezenloos.
De klimmen werden wel langer dan wat ik tot nu toe gewend was en dat viel weer wat tegen.
En opeens kwam daar een fietser naar het zuiden aan. Het bleek een Pool die op weg naar Marokko. HIj had de Noordkaap vorig jaar gedaan, ontmoette op de weg terug een Noorse schone, (ik heb er nog geen gezien) en bleef hangen in Tromso. Het verveelde blijkbaar toch en nu was hij weer on the way. En hij keek zielsgelukkig toen hij dat zei.
Ook vertelde hij dat hij elke dag wel Noordkaap fietsers tegenkwam, het verbaasde hem dat het er zo veel waren.
Het landschap is nog steeds mooi, wel zie ik hier veel minder dieren dan in Zweden. Een eland en wat vervelende meeuwen die bij een supermarkt elke klant aanvielen. Veel lange klimmen gedaan en enkele buien over me heen gehad. In de buien tijdens het afdalen last van koude vingers. Moeten de winterhandschoenen boven in de tas worden opgeborgen? Niet zo vreemd eigenlijk, we naderen de poolcirkel.
Rekenen.
Op een vraag van een oude dame waaraan ik dacht tijdens het klimmen antwoordde ik niet geheel waarheidsgetrouw dat ik me voornamelijk bezighield met rekenen.
De meesten zullen nog wel weten dat het verschijnsel dag en nacht wordt veroorzaakt door de draaiing van de aarde om haar eigen as. Die as komt gaat er op de Zuidpool in en komt er op de Noordpool uit. Schilder een grote wijzer op het ijs precies op de Noordpool, ga er een tijdje met een helicopter boven hangen en je zult zien dat Moeder Aarde tegen de wijzers van de klok in beweegt. Vandaar Moeder Aarde, vrouwen zijn meestal tegendraads.
Nu zijn op de polen de dagen en nachten korter en langer dan aan de evenaar. Dat wordt veroorzaakt doordat die as schuin staat ten opzichte van de zon. Dat veroorzaakt ook de seizoenen.
Het verschijnsel middernachtszon wil ik ervaren, ik wil zien dat de zon niet onder de horizon verdwijnt en na haar diepste punt weer aan haar weg naar het zenith begint. Dat verschijnsel kan ik alleen waarnemen boven de poolcircel. Het meest zuidelijke punt waar dati mogelijk is ligt op 21 juni precies op die poolcirkel en zal zich daarna noordwaarts bewegen met ongeveer 20 km per dag. En die 20 km per dag heb ik uitgerekend tijdens een lange klim en boven aangekomen heb ik dat gecontroleerd met de rekenmachine op het mobieltje.
Het punt waar de zon de horizon raakt zal precies in het Noorden liggen en alleen boven zee zal ik het verschijnsel in al zijn glorie kunnen waarnemen.
De zon zal er 91 en 1/4 dag over doen en dan ligt het waarnemingspunt precies op de Noordpool. Dag en nacht zijn dan even lang.
Dus wil ik het gebeuren kunnen waarnemen dan zal ik een punt moeten bereiken waarvan mijn zicht naar het noorden onbelemmerd is en waar de waarnemingsmogelijkheid nog niet is verlopen.
En nu moet ik stoppen want er zijn meer klanten voor deze machine.
jammer ik had graag nog even doorgegaan.
vrijdag 8 juni 2007
En de zon reist mee
Dinsdag 5 juni
Sarnen - Fjatfallen 77 km 654 mtr geklommen 350 mtr gedaald.
Samen met Gerrit reed ik richting Idre, voor mij een stukje om maar dat vond ik niet erg. De weg die ik vervolgens moest nemen om weer op route te komen leidde door een aantal Nationale parken. Onderweg langs de kant van de weg kreeg ik koffie aangeboden van een lieve Nederlandse dame die me herkende van de veerboot naar Gotenburg. Zij had me gezien en kwam er speciaal voor terug rijden. In Idre nam ik nu toch echt afscheid van Gerrit, hij ging zuidwaarts, ik ging verder naar het noorden.
Wat een mooi landschap, wat een stilte en wat een uitgestrektheid. Maar ook, wat een hitte en wat veel klimwerk. Na 70 km was de batterij op en ging ik uitzien naar een plekje om wild te kamperen. Dat vond ik, een 5 sterren locatie met een VIP uitzicht voor de uiterst voordelige prijs van ongeveer 20 muggebulten. 's Avonds kreeg ik bezoek van 2 rendieren die polshoogte kwamen nemen.
Woensdag 6 juni
Fjatfallen- Tannas 46 km 512 mtr gedaald, 400 mtr geklommen.
Die dag begon met een gevecht met de muggen dat ik roemloos verloor. Ik werd op de vlucht gejaagd door het tuig en vervolgde al vroeg mijn weg door het verlaten landschap. Ontbijten deed ik langs een wild stromende rivier waar ik mij ook een beetje kon opfrissen en de schade opnemen. Op weg naar Tannas passeerde ik het hoogst gelegen dorp van Zweden. 830 mtr boven ZAP en daarvoor moest ik behoorlijk klimmen. Ook dat deed ik in de stellige overtuiging dat dit de aanloop was naar het echte gebergte en dat ik die meters toch moest maken. Maar o, wat een misrekening, de afdaling naar Tannas was meer dan dat ik geklommen had en het venijn zat hem in de staart. Ook nu was het weer bloedheet en de laatste klim naar Tannas was te steil, ik moest eraf, het hele zaakje de berg op duwen. Ik was uitgeput, liep te zwalken als een dronkeman en checkte gedesillusioneerd in bij een Youth hostel. Een 10% helling niet opkomen? Man er komen er nog zoveel van!
Een blik op de kaart leerde mij dat er op weg naar de grens nog eens een zware klim van 3,5 km voorkwam minstens net zo steil als die laatste van vandaag en toen op mijn kamer bleek dat de video opnamen van de dagen ervoor voor een groot deel waren mislukt baalde ik heel stevig en zag het effe niet meer zitten. Ik deed die dag niets meer, lag uitgeput op bed en somberde voor mij uit. Dit gaat niet goed bedacht ik, het roer moet om. Gelukkig heb ik een aantal mental coaches en een appel op hun ondersteuning werd direct beantwoord met smsjes met de juiste oppeppers. Klasse KK, geweldig Arie.
Donderdag 7 juni
Tannas - Fjalnas 41 km. 323 gedaald, 465 geklommen waarvan 300 over 2,5 km.
In de aanloop naar de gevreesde klim daalde ik nog eens zo' n 100 mtr maar accepteerde dat gelaten. Bezocht onderweg de inslagkrater van een meteoriet en dronk in Fulnasdalen uitgebreid koffie met gebak.
Ik begon verbeten maar uiterst geconcentreerd aan de klim. Lette op tempo, ademhaling en het vinden van het juiste ritme. Verdomd, het ging. Meter voor meter werkte ik me omhoog en mocht ook nu weer ervaren dat de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Was dit nu die bult waar ik zo bang voor was? Liters water gebruikte ik. Via een of ander lichamelijk proces vond het de kortste weg naar mijn voorhoofd en nek en vanaf daar liep het in een straaltje op het smeulende asfalt.
Zo, die heb ik er op zitten, bedacht ik en ging welgemoed verder richting de grens. Bij een mooie waterval werd ik getrakteerd op een heerlijk stuk rendiervlees van uiterst vriendelijke Zweden die daar zaten te picknicken. Let wel, ik vraag nergens om, maar de verschijning van Ab met fiets, bepakking en Bob Yak doet de sinterklaasgevoelens, vooral bij vrouwen, al heel vroeg ontwaken.
Bijtijds gestopt die dag, het werd veel te heet, vond een mooi plekje aan het meer en bracht daar badend en luierend de rest van de dag door. 's Avonds toen ik lag te zweten in m'n tentje, de zon wil maar niet verdwijnen en boet nauwelijks aan kracht in, werd mijn gemijmer verstoord door een hele kudde rendieren die met z'n allen polshoogte kwamen nemen.
Vrijdag 8 juni
Fjalnas - Roros 59 km. 500 mtr gedaald, 360 mtr geklommen.
Meer dalen dan klimmen vandaag. Passeerde al na 10 kmde Noorse grens waar geen teken van leven was. In Brekken koffie gedronken bij een benzinepomp en wat boodschappen gedaan. Heerlijk vers gebakken brood gegeten met lekkere ham, wat een luxe. En dan ook nog een bakje yochurt met bosbessen, smullen maar.
Hup op weg naar Roros, even stoppen op een picknickplaats voor een kleine pauze en hup daar komt de volgende sinterklaas. Een tante uit het Youth Hostel in Tannas kwam mij nu een flesje ijskoud Spa blauw aanreiken.
Op de camping in Roros ontmoette ik een fransman die vanuit Zuid Frankrijk op weg is naar de Noordkaap. Ook hij rijdt met een Bob Yak, eentje met vering!
's Avonds uitgerekend hoe ver het hemelsbreed nog is naar de poolcirkel. Het zou mooi zijn als ik die voor 21 juni kan passeren. 444 km hemelsbreed becijferde ik. Over de weg weet ik (nog) niet. Dat ga ik straks uitrekenen want het is toch lang genoeg licht.
O ja, ik voel mij stukken beter, het zwalken is voor een groot deel verdwenen en ik voel me weer sterker. Die korte stukjes waren verstandig en zulke afstandjes moet ik nog effe een paar dagen volhouden. Dan gaat alles goed komen!
Sarnen - Fjatfallen 77 km 654 mtr geklommen 350 mtr gedaald.
Samen met Gerrit reed ik richting Idre, voor mij een stukje om maar dat vond ik niet erg. De weg die ik vervolgens moest nemen om weer op route te komen leidde door een aantal Nationale parken. Onderweg langs de kant van de weg kreeg ik koffie aangeboden van een lieve Nederlandse dame die me herkende van de veerboot naar Gotenburg. Zij had me gezien en kwam er speciaal voor terug rijden. In Idre nam ik nu toch echt afscheid van Gerrit, hij ging zuidwaarts, ik ging verder naar het noorden.
Wat een mooi landschap, wat een stilte en wat een uitgestrektheid. Maar ook, wat een hitte en wat veel klimwerk. Na 70 km was de batterij op en ging ik uitzien naar een plekje om wild te kamperen. Dat vond ik, een 5 sterren locatie met een VIP uitzicht voor de uiterst voordelige prijs van ongeveer 20 muggebulten. 's Avonds kreeg ik bezoek van 2 rendieren die polshoogte kwamen nemen.
Woensdag 6 juni
Fjatfallen- Tannas 46 km 512 mtr gedaald, 400 mtr geklommen.
Die dag begon met een gevecht met de muggen dat ik roemloos verloor. Ik werd op de vlucht gejaagd door het tuig en vervolgde al vroeg mijn weg door het verlaten landschap. Ontbijten deed ik langs een wild stromende rivier waar ik mij ook een beetje kon opfrissen en de schade opnemen. Op weg naar Tannas passeerde ik het hoogst gelegen dorp van Zweden. 830 mtr boven ZAP en daarvoor moest ik behoorlijk klimmen. Ook dat deed ik in de stellige overtuiging dat dit de aanloop was naar het echte gebergte en dat ik die meters toch moest maken. Maar o, wat een misrekening, de afdaling naar Tannas was meer dan dat ik geklommen had en het venijn zat hem in de staart. Ook nu was het weer bloedheet en de laatste klim naar Tannas was te steil, ik moest eraf, het hele zaakje de berg op duwen. Ik was uitgeput, liep te zwalken als een dronkeman en checkte gedesillusioneerd in bij een Youth hostel. Een 10% helling niet opkomen? Man er komen er nog zoveel van!
Een blik op de kaart leerde mij dat er op weg naar de grens nog eens een zware klim van 3,5 km voorkwam minstens net zo steil als die laatste van vandaag en toen op mijn kamer bleek dat de video opnamen van de dagen ervoor voor een groot deel waren mislukt baalde ik heel stevig en zag het effe niet meer zitten. Ik deed die dag niets meer, lag uitgeput op bed en somberde voor mij uit. Dit gaat niet goed bedacht ik, het roer moet om. Gelukkig heb ik een aantal mental coaches en een appel op hun ondersteuning werd direct beantwoord met smsjes met de juiste oppeppers. Klasse KK, geweldig Arie.
Donderdag 7 juni
Tannas - Fjalnas 41 km. 323 gedaald, 465 geklommen waarvan 300 over 2,5 km.
In de aanloop naar de gevreesde klim daalde ik nog eens zo' n 100 mtr maar accepteerde dat gelaten. Bezocht onderweg de inslagkrater van een meteoriet en dronk in Fulnasdalen uitgebreid koffie met gebak.
Ik begon verbeten maar uiterst geconcentreerd aan de klim. Lette op tempo, ademhaling en het vinden van het juiste ritme. Verdomd, het ging. Meter voor meter werkte ik me omhoog en mocht ook nu weer ervaren dat de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Was dit nu die bult waar ik zo bang voor was? Liters water gebruikte ik. Via een of ander lichamelijk proces vond het de kortste weg naar mijn voorhoofd en nek en vanaf daar liep het in een straaltje op het smeulende asfalt.
Zo, die heb ik er op zitten, bedacht ik en ging welgemoed verder richting de grens. Bij een mooie waterval werd ik getrakteerd op een heerlijk stuk rendiervlees van uiterst vriendelijke Zweden die daar zaten te picknicken. Let wel, ik vraag nergens om, maar de verschijning van Ab met fiets, bepakking en Bob Yak doet de sinterklaasgevoelens, vooral bij vrouwen, al heel vroeg ontwaken.
Bijtijds gestopt die dag, het werd veel te heet, vond een mooi plekje aan het meer en bracht daar badend en luierend de rest van de dag door. 's Avonds toen ik lag te zweten in m'n tentje, de zon wil maar niet verdwijnen en boet nauwelijks aan kracht in, werd mijn gemijmer verstoord door een hele kudde rendieren die met z'n allen polshoogte kwamen nemen.
Vrijdag 8 juni
Fjalnas - Roros 59 km. 500 mtr gedaald, 360 mtr geklommen.
Meer dalen dan klimmen vandaag. Passeerde al na 10 kmde Noorse grens waar geen teken van leven was. In Brekken koffie gedronken bij een benzinepomp en wat boodschappen gedaan. Heerlijk vers gebakken brood gegeten met lekkere ham, wat een luxe. En dan ook nog een bakje yochurt met bosbessen, smullen maar.
Hup op weg naar Roros, even stoppen op een picknickplaats voor een kleine pauze en hup daar komt de volgende sinterklaas. Een tante uit het Youth Hostel in Tannas kwam mij nu een flesje ijskoud Spa blauw aanreiken.
Op de camping in Roros ontmoette ik een fransman die vanuit Zuid Frankrijk op weg is naar de Noordkaap. Ook hij rijdt met een Bob Yak, eentje met vering!
's Avonds uitgerekend hoe ver het hemelsbreed nog is naar de poolcirkel. Het zou mooi zijn als ik die voor 21 juni kan passeren. 444 km hemelsbreed becijferde ik. Over de weg weet ik (nog) niet. Dat ga ik straks uitrekenen want het is toch lang genoeg licht.
O ja, ik voel mij stukken beter, het zwalken is voor een groot deel verdwenen en ik voel me weer sterker. Die korte stukjes waren verstandig en zulke afstandjes moet ik nog effe een paar dagen volhouden. Dan gaat alles goed komen!
dinsdag 5 juni 2007
Onze Oosterburen
Ik pak de draad weer op.
Dinsdag 29 mei.
Ik ben in Karlstad gebleven en vond rust in de bibiotheek en checkte me in bij een fantastische jeugdherberg. Heb rustig door de stad gewandeld maar werd 's avonds toch weer overvallen door de duizelingen en evenwichtsproblemen.
Woensdag 30 mei.
Nog een dag rust genomen in Karlstad, heb het museum bezocht dat best wel leuk is. Vooral de entree is spectaculair en vervolgens gaat de expositie als een nachtkaars uit. Voel me nog steeds niet goed genoeg om weer te fietsen.
Donderdag 31 meil
Karlstad - Rada 90 km 160 mtr op en neer.
Op m'n gemakje opgestaan en me reisvaardig gemaakt. Had even moeite om de Klaralvsbanan te vinden maar daar eenmaal op aangeland was het heerlijk zoeven over een verlaten spoorbaan die ze volledig geasfalteerd hebben. 90 km autovrij en nagenoeg vlak. 'Het bleef wel behoorlijk koud die dag. s Avonds bij een nederlandse eigenaar tegen tentprijs een stuka verkregen.
Toch weer wankelen toen ik aankwam.
Vrijdag 1 juni.
Rada- Yttermalung 71 km 450 mtr op en neer..
Mooie binnendoor weg met af en toe pittig klimwerk. De natuur wordt steeds mooier. In een moerasgebied zag ik kraanvogels. Dichterbij komen met de camera lukte niet. Het asfalt ging over in een zandweg doch was goed om te rijden. Praktisch geen verkeer. Om 4 uur gestopt op een mooie plek en daar m'n tentje opgezet.
Zaterdag 2 juni.
Yttermalung - Klappen 83 km Suunto dood, batterijen leeg dus geen hoogtemeters meer af te lezen maar ze waren er wel.
De eerste elanden gezien. In Yttermaling geen winkels dus op lege maag verder naaar Malung
Daar boodschappen gedaan incl batterijen voor de Suunto. hoera.
In Malung dronk ik koffie, buiten wachtte een 68 jarige man geduldig tot ik naar buiten kwam. Hij vertelde dat hij in 1961 als 18 jarige op de fiets van Malung naar Marokko fiestste. Een buitengewone prestatie vond ik. Hij had 2 versnellingen, de ketting moest hij met de hand omleggen. In Spanje kon hij alleen 's morgens en 's avonds fiesten omdat hij te ver weg zakte in het gesmolten asfalt. Chapeau!!!. Hij wilde dolgraag met mij verder fietsen maar z'n gezondheid liet dat niet meer toe.
Naar Klappen was een mooie weg om te rijden. Op de camping daar ontmoette ik Frank en Ursula, een fantastisch stel uit Hamburg dat een een kanotocht maakte. Ik werd uitgenodigd om 's avond mee te gaan. Zij gingen nog een tochtje maken. Dat werd een wondermooie tocht. Volkomen windstil, bevers, vogels en vissen maakten de enige geluiden. Ursula had rose meegenomen en die smaakte heerlijk. M' n eerste wijntje na 4 weken. Tot diep in de nacht, die geen nacht meer werd, buiten gezeten en elkaar verhalen vertellen.
Zondag 3 juni.
Klappen - Sanen. 86 km 313 mtr gedaald, 450 mtr geklommen.
Laat op, koppijn, brak gevoel, toch te veel rose. Nu begon het serieuze klimwerk. Na enkele kilometers dienden de eerste haarspeldbochten zich aan. De testcase!. En verdomd, ik kwam boven zij het puffend en zwetend en liters water drinkend. Daar kreeg ik een warme maaltijd aangeboden van een Duits echtpaar dat mij had zien zwoegen. Vanaf nu : GEEN KWAAD WOORD MEER OVER ONZE OOSTERBUREN.
Lynx ontdekt in het hoge gras, hij probeerde zich voor mij te verbergen, bij vluchten moest hij zich laten zien. Ik hield het langer vol en legde hem vast op de video.
Ontmoette bij een verlaten plek aan de rivier nog een ééntandige kampeerder die z´n omgeving vol gezet had met pannetjes met etensresten. Vieze boel. Hij was daar wel met de fiets met aanhanger samen met z' n kat. Vreemde Zweedse snuiter. 's Avonds weer wankelen.
Maandag 4 juni.
Was gedaan op camping, rustdag genomen. Fietstassen opnieuw georganiseerd, het wordt toch een bende. Nieuw ontbijt ontwikkeld met 3 minutenrijst van Uncle Ben. 's Middags museum bezocht en wandelde daarna terug naar de camping. Niet te geloven, na 9 dagen en 600 km na Gotenburg stond daar het tentje van Gerrit. Hij was op de weg terug, hij had het opgegeven.
Het terugzien hebben we gevierd met een biertje.
Feiten en cijfers:
- Ik ben nu precies 4 weken onderweg. Daarvan heb ik 21 dagen gefietst en heb een afstand van 1980 km afgelegd en ben bijna halverwege de Noordkaap.
- Voor en na de rit wordt de Suunto gestart die feilloos de geklommen en gedaalde hoogtemeters vastlegd. Schrik niet, tot nu toe geklommen 5130 mtr en gedaald 4790 mtr.
-In vlak terrein legde ik ongeveer 100 km per dag af, nu het bergachtiger wordt vind ik 80 km mooi genoeg.
- De John Fairfax voorraden zijn inmiddels geslonken maar er is nog voldoende voorhanden. Ik vermoed dat mijn lichaamsgewicht met 4 kg is afgenomen.
-Nu het weer erg warm is ( 26 graden) slobber ik per dag zo'n 6 liter water naar binnen en moet ongeveer 4 keer per dag stoppen om dat weer te lossen.
- De gepande uitgaven worden met "slechts" 80% overschreden. Dit is voornamelijk het gevolg van mijn weigering om na een dag keihard werken te kiezen voor een spartaans bestaan in het wild en een verfrissende douche en een koud biertje de voorkeur geef. Dit luxe bestaan kan niet worden volgehouden door de te grote afstanden die zich nu gaan voordoen tussen de nederzettingen.
-Mijn gezondheid is een punt van waakzaamheid aan het worden. Het wankelen als gevolg van de evenwichtstoornissen blijft aanhouden ook al doseer ik de inspanningen beter dan in het begin. Op de fiets heb ik er totaal geen hinder van.
- Ik geniet, elke minuut van de dag in deze schitterende omgeving.
Dinsdag 29 mei.
Ik ben in Karlstad gebleven en vond rust in de bibiotheek en checkte me in bij een fantastische jeugdherberg. Heb rustig door de stad gewandeld maar werd 's avonds toch weer overvallen door de duizelingen en evenwichtsproblemen.
Woensdag 30 mei.
Nog een dag rust genomen in Karlstad, heb het museum bezocht dat best wel leuk is. Vooral de entree is spectaculair en vervolgens gaat de expositie als een nachtkaars uit. Voel me nog steeds niet goed genoeg om weer te fietsen.
Donderdag 31 meil
Karlstad - Rada 90 km 160 mtr op en neer.
Op m'n gemakje opgestaan en me reisvaardig gemaakt. Had even moeite om de Klaralvsbanan te vinden maar daar eenmaal op aangeland was het heerlijk zoeven over een verlaten spoorbaan die ze volledig geasfalteerd hebben. 90 km autovrij en nagenoeg vlak. 'Het bleef wel behoorlijk koud die dag. s Avonds bij een nederlandse eigenaar tegen tentprijs een stuka verkregen.
Toch weer wankelen toen ik aankwam.
Vrijdag 1 juni.
Rada- Yttermalung 71 km 450 mtr op en neer..
Mooie binnendoor weg met af en toe pittig klimwerk. De natuur wordt steeds mooier. In een moerasgebied zag ik kraanvogels. Dichterbij komen met de camera lukte niet. Het asfalt ging over in een zandweg doch was goed om te rijden. Praktisch geen verkeer. Om 4 uur gestopt op een mooie plek en daar m'n tentje opgezet.
Zaterdag 2 juni.
Yttermalung - Klappen 83 km Suunto dood, batterijen leeg dus geen hoogtemeters meer af te lezen maar ze waren er wel.
De eerste elanden gezien. In Yttermaling geen winkels dus op lege maag verder naaar Malung
Daar boodschappen gedaan incl batterijen voor de Suunto. hoera.
In Malung dronk ik koffie, buiten wachtte een 68 jarige man geduldig tot ik naar buiten kwam. Hij vertelde dat hij in 1961 als 18 jarige op de fiets van Malung naar Marokko fiestste. Een buitengewone prestatie vond ik. Hij had 2 versnellingen, de ketting moest hij met de hand omleggen. In Spanje kon hij alleen 's morgens en 's avonds fiesten omdat hij te ver weg zakte in het gesmolten asfalt. Chapeau!!!. Hij wilde dolgraag met mij verder fietsen maar z'n gezondheid liet dat niet meer toe.
Naar Klappen was een mooie weg om te rijden. Op de camping daar ontmoette ik Frank en Ursula, een fantastisch stel uit Hamburg dat een een kanotocht maakte. Ik werd uitgenodigd om 's avond mee te gaan. Zij gingen nog een tochtje maken. Dat werd een wondermooie tocht. Volkomen windstil, bevers, vogels en vissen maakten de enige geluiden. Ursula had rose meegenomen en die smaakte heerlijk. M' n eerste wijntje na 4 weken. Tot diep in de nacht, die geen nacht meer werd, buiten gezeten en elkaar verhalen vertellen.
Zondag 3 juni.
Klappen - Sanen. 86 km 313 mtr gedaald, 450 mtr geklommen.
Laat op, koppijn, brak gevoel, toch te veel rose. Nu begon het serieuze klimwerk. Na enkele kilometers dienden de eerste haarspeldbochten zich aan. De testcase!. En verdomd, ik kwam boven zij het puffend en zwetend en liters water drinkend. Daar kreeg ik een warme maaltijd aangeboden van een Duits echtpaar dat mij had zien zwoegen. Vanaf nu : GEEN KWAAD WOORD MEER OVER ONZE OOSTERBUREN.
Lynx ontdekt in het hoge gras, hij probeerde zich voor mij te verbergen, bij vluchten moest hij zich laten zien. Ik hield het langer vol en legde hem vast op de video.
Ontmoette bij een verlaten plek aan de rivier nog een ééntandige kampeerder die z´n omgeving vol gezet had met pannetjes met etensresten. Vieze boel. Hij was daar wel met de fiets met aanhanger samen met z' n kat. Vreemde Zweedse snuiter. 's Avonds weer wankelen.
Maandag 4 juni.
Was gedaan op camping, rustdag genomen. Fietstassen opnieuw georganiseerd, het wordt toch een bende. Nieuw ontbijt ontwikkeld met 3 minutenrijst van Uncle Ben. 's Middags museum bezocht en wandelde daarna terug naar de camping. Niet te geloven, na 9 dagen en 600 km na Gotenburg stond daar het tentje van Gerrit. Hij was op de weg terug, hij had het opgegeven.
Het terugzien hebben we gevierd met een biertje.
Feiten en cijfers:
- Ik ben nu precies 4 weken onderweg. Daarvan heb ik 21 dagen gefietst en heb een afstand van 1980 km afgelegd en ben bijna halverwege de Noordkaap.
- Voor en na de rit wordt de Suunto gestart die feilloos de geklommen en gedaalde hoogtemeters vastlegd. Schrik niet, tot nu toe geklommen 5130 mtr en gedaald 4790 mtr.
-In vlak terrein legde ik ongeveer 100 km per dag af, nu het bergachtiger wordt vind ik 80 km mooi genoeg.
- De John Fairfax voorraden zijn inmiddels geslonken maar er is nog voldoende voorhanden. Ik vermoed dat mijn lichaamsgewicht met 4 kg is afgenomen.
-Nu het weer erg warm is ( 26 graden) slobber ik per dag zo'n 6 liter water naar binnen en moet ongeveer 4 keer per dag stoppen om dat weer te lossen.
- De gepande uitgaven worden met "slechts" 80% overschreden. Dit is voornamelijk het gevolg van mijn weigering om na een dag keihard werken te kiezen voor een spartaans bestaan in het wild en een verfrissende douche en een koud biertje de voorkeur geef. Dit luxe bestaan kan niet worden volgehouden door de te grote afstanden die zich nu gaan voordoen tussen de nederzettingen.
-Mijn gezondheid is een punt van waakzaamheid aan het worden. Het wankelen als gevolg van de evenwichtstoornissen blijft aanhouden ook al doseer ik de inspanningen beter dan in het begin. Op de fiets heb ik er totaal geen hinder van.
- Ik geniet, elke minuut van de dag in deze schitterende omgeving.
dinsdag 29 mei 2007
De beproeving
Beste mensen, bedankt allemaal voor jullie postings, het doet me geweldig goed te weten dat velen mijn reis meemaken en mijn wederwarigheden op de voet volgen.
Mij vorige posting eindigde in Frederikshavn waar ik samen met Gerrit de boot van 10 uur aan onze neus voorbij lieten gaan en geduldig wachtten op die van 11.50 uur. Op Gerrit zijn internetinfo stond dat ie om 11.00 uur ging maar de Stenaline wenste zich daar niet aan te houden.
Gotenburg, wat een prachtige stad en wat een mooi centrum. Gerrit keek zijn ogen uit terwijl ik op zoek ging naar mogelijkheden om per trein naar Karlstad te reizen. Beiden voelden we er niets voor om langs deN45 te fietsen met het vele vrachtverkeer en het ontbreken van fietspaden.
De Zweedse openbaar vervoer organisaties gaven niet thuis en na een paar dikke pinten in de kroeg en een nachtje op de camping namen we nu toch echt afscheid. Ik moest 2 nieuwe spaken zetten, die waren gesneuveld tijdens de laatste helse toer door de klittplantages en dat zag ik nu pas.
Zaterdag 26 mei
Gotenburg-Trollhattan 83 km
Het was even moeilijk om Gotenburg uit te komen maar na slechts 1 keer verkeerd rijden had ik de goede richting te pakken. Prachtig weer, wind in de rug, zon op de kop en het verkeer viel mee. Op delen van het traject zelfs een voor fietsers bestemde rij/vluchtstrook. Onderweg nieuwe spaken gekocht en een nieuwe helm en daar ging ie weer. Na 83 km was er opeens een camping, de volgende was nog 40 km verder op de kaart dus ik besloot te stoppen. Veel gegeten onderweg en ,s avonds geen trek. Lekker naar acoordeon muzikanten geluisterd en babbelen met een vriendelijke Zweed. Pilsje erbij, muziek, zijn absoluut minder opbeurende voorspellingen over de aantallen muggen en knutjes in musquito land en nog wat tips over zeevissen vulden de avond.
Zondag 27 mei
Trollhattan- Amal 105 km, 500 mtr stijgen en dalen.
Deze dag werd gekenmerkt door 2 ontmoetingen met Nederlanders. Eerst in Vanersborg waar ik een gezinnetje op de fiets aansprak en vroeg naar het begin van de fietsroute door de bossen ten oosten van de N45. De gehele conversatie verliep in het Engelsen hij eindigde met "prettige reis". Het waren Nederlanders op vakantie. De weg door de bossen was mooi maar erg heuvelachtig. Daarom moest er meer worden geklommen. Ik zag veel verlaten vakantie woningen en ondanks dat het zondag was weinig mensen. Water werd een probleem, ik raakte er doorheen en kon nergens tappen.
Bij een kerkje kon ik dat probleem op het kerkhof oplossen en ik zag daar een aantal mensen op een vreemde manier rondscharrelen. Zij deden echt alle mogelijke moeite om dat kerkje binnen te komen. Ik opperde dat zij de openings tijden van de Heer beter konden respecteren in plaats van proberen bij Hem in te breken. Het bleek een merkwaardig internationaal bejaard gezelschap dat de wereld afreisde op zoek naar Labyrinthen en in dat kerkje was een duizenden jaar oud exemplaar te bewonderen. Eén van de deelneemsters was een oude tante uit Baarn en daar kwamen de "O My Goodnesses". Een nog oudere dame vond het nodig om mij op niet mis te verstane wijze te corrigeren toen ik voor mijn neus langs opmerkte dat labyrinth en doolhof het zelfde waren.
Na deze ontmoeting fietste ik verder en bij Amal besloot ik de camping te nemen. Lekker gedouchet, gegeten en een koud biertje gekocht, genieten, een mens kan met wenig tevreden zijn.
Maandag 28 mei.
Amal- Karlstad 101 km. 750 mtr stijgen en dalen (je moet altijd eerst stijgen voordat je mag afdalen, waarom weet ik niet)
Deze dag zal ik mij lang heugen. Het werd de grote beproeving. Koud onguur weer, gekloot langs de N45, er was geen redelijk alternatief. Ik werd tot 2 maal toe omver gekegeld door de luchtverplaatsing van vrachtwagens en besloot om ver om te rijden ten westen van de N45 omdat het te riskant werd. Daar verdaagde ik van kwaad tot erger, één weggetje was kort ervoor kompleet omgeploegd door een wegwerkmachine die de boel egaliseerde. Er viel niet te fietsen en ik moest lopend fiets en bagage door de smurrie heen duwen. 3 kilometer lang duurde deze uitputtingsslag en toen was ik weer op de N45 waar ook nu weer geen fiets strook te ontdekken viel. Wat nu? Twijfel, twijfel, twijfel, kom op, verman je, die 50 cm naast de rijstrook moet ook kunnen en daar ging ik weer. Levensgevaarlijk, ik raad iedereen deze route af!!! De meeste automobilisten houden rekening met je. Het oranje vlaggetje en het fel brandend achterlicht nodigen daar toe uit. Er rijden ook idioten rond die er lol in hebben om zo dicht mogelijk langs je te scheuren en sommige kl..lijers drukken dan ook nog op de oorverdovende hoorn van hun vrachtwagen zodat je je de pl....is schrikt. Als ik er één te pakken krijg dan vil ik hem.
Kou en de twijfel slaan ongenadig toe, halen het tempo eruit. Je gaat overal tegen opzien, ook weer die volgende klim en die riskante afdaling erna. Gelukkig, daar is de afslag van Sattler. Even op verhaal komen, koffie, warmte een stukje taart. Bij toeristinfo kaartjes opgehaald en samen met die lieve begripvolle dame een alternatief uitgevogeld om risicoloos naar Karlstad te komen, nog maar 50 km te gaan en het was al drie uur.
Man, man, zulk klimmen en dalen over kleine weggetjes door niemandsland. Het werd steeds kouder door het enorme zweten en weer afkoelen in de afdaling. Het water in de bidon is ook steenkoud en helpt niet je je behaaglijker te voelen. Gaan maar weer, niet te lang uitrusten. Ik ben kapot, ik ga een plekje zoeken voor het tentje maar dat komt maar niet. Volgend stadje, eten, lekker, uitrusten, kaart bestuderen. Hé, als ik dat doe en dan dat dan kom ik er ook. Hup, op de fiets maar weer. In Grums raakte ik het spoor bijster, wist niet meer welke kant ik op moest om niet weer op die N45 uit te komen. Toen schoot mij een bejaard echtpaar te hulp, zij spraken geen letter Engels maar begrepen mijn probleem en zagen hoe ik er aan toe was. Zij loodsten mij door het stadje en de omgeving heen. Zij trokken daar meer dan een uur voor uit en zagen er op toe dat ik niet verkeerd reed. Wat een prachtmensen.
Ik kwam weliswaar weer op de N45 uit maar nog 5 kilometer te gaan over een eigen vluchtstrook met minder verkeer moest goed te doen zijn verzekerde mij de oude baas. En zo ging het ook, 's avonds om 8 uur kwam ik uitgewoond op een nare camping aan. Nam een douche en nu dinsdagmorgen schrijf ik deze ellende van me af in de biblio van Karlstad waar ik 2 dagen rust neem. Het oude lijf is er aan toe en verdient het.
Mij vorige posting eindigde in Frederikshavn waar ik samen met Gerrit de boot van 10 uur aan onze neus voorbij lieten gaan en geduldig wachtten op die van 11.50 uur. Op Gerrit zijn internetinfo stond dat ie om 11.00 uur ging maar de Stenaline wenste zich daar niet aan te houden.
Gotenburg, wat een prachtige stad en wat een mooi centrum. Gerrit keek zijn ogen uit terwijl ik op zoek ging naar mogelijkheden om per trein naar Karlstad te reizen. Beiden voelden we er niets voor om langs deN45 te fietsen met het vele vrachtverkeer en het ontbreken van fietspaden.
De Zweedse openbaar vervoer organisaties gaven niet thuis en na een paar dikke pinten in de kroeg en een nachtje op de camping namen we nu toch echt afscheid. Ik moest 2 nieuwe spaken zetten, die waren gesneuveld tijdens de laatste helse toer door de klittplantages en dat zag ik nu pas.
Zaterdag 26 mei
Gotenburg-Trollhattan 83 km
Het was even moeilijk om Gotenburg uit te komen maar na slechts 1 keer verkeerd rijden had ik de goede richting te pakken. Prachtig weer, wind in de rug, zon op de kop en het verkeer viel mee. Op delen van het traject zelfs een voor fietsers bestemde rij/vluchtstrook. Onderweg nieuwe spaken gekocht en een nieuwe helm en daar ging ie weer. Na 83 km was er opeens een camping, de volgende was nog 40 km verder op de kaart dus ik besloot te stoppen. Veel gegeten onderweg en ,s avonds geen trek. Lekker naar acoordeon muzikanten geluisterd en babbelen met een vriendelijke Zweed. Pilsje erbij, muziek, zijn absoluut minder opbeurende voorspellingen over de aantallen muggen en knutjes in musquito land en nog wat tips over zeevissen vulden de avond.
Zondag 27 mei
Trollhattan- Amal 105 km, 500 mtr stijgen en dalen.
Deze dag werd gekenmerkt door 2 ontmoetingen met Nederlanders. Eerst in Vanersborg waar ik een gezinnetje op de fiets aansprak en vroeg naar het begin van de fietsroute door de bossen ten oosten van de N45. De gehele conversatie verliep in het Engelsen hij eindigde met "prettige reis". Het waren Nederlanders op vakantie. De weg door de bossen was mooi maar erg heuvelachtig. Daarom moest er meer worden geklommen. Ik zag veel verlaten vakantie woningen en ondanks dat het zondag was weinig mensen. Water werd een probleem, ik raakte er doorheen en kon nergens tappen.
Bij een kerkje kon ik dat probleem op het kerkhof oplossen en ik zag daar een aantal mensen op een vreemde manier rondscharrelen. Zij deden echt alle mogelijke moeite om dat kerkje binnen te komen. Ik opperde dat zij de openings tijden van de Heer beter konden respecteren in plaats van proberen bij Hem in te breken. Het bleek een merkwaardig internationaal bejaard gezelschap dat de wereld afreisde op zoek naar Labyrinthen en in dat kerkje was een duizenden jaar oud exemplaar te bewonderen. Eén van de deelneemsters was een oude tante uit Baarn en daar kwamen de "O My Goodnesses". Een nog oudere dame vond het nodig om mij op niet mis te verstane wijze te corrigeren toen ik voor mijn neus langs opmerkte dat labyrinth en doolhof het zelfde waren.
Na deze ontmoeting fietste ik verder en bij Amal besloot ik de camping te nemen. Lekker gedouchet, gegeten en een koud biertje gekocht, genieten, een mens kan met wenig tevreden zijn.
Maandag 28 mei.
Amal- Karlstad 101 km. 750 mtr stijgen en dalen (je moet altijd eerst stijgen voordat je mag afdalen, waarom weet ik niet)
Deze dag zal ik mij lang heugen. Het werd de grote beproeving. Koud onguur weer, gekloot langs de N45, er was geen redelijk alternatief. Ik werd tot 2 maal toe omver gekegeld door de luchtverplaatsing van vrachtwagens en besloot om ver om te rijden ten westen van de N45 omdat het te riskant werd. Daar verdaagde ik van kwaad tot erger, één weggetje was kort ervoor kompleet omgeploegd door een wegwerkmachine die de boel egaliseerde. Er viel niet te fietsen en ik moest lopend fiets en bagage door de smurrie heen duwen. 3 kilometer lang duurde deze uitputtingsslag en toen was ik weer op de N45 waar ook nu weer geen fiets strook te ontdekken viel. Wat nu? Twijfel, twijfel, twijfel, kom op, verman je, die 50 cm naast de rijstrook moet ook kunnen en daar ging ik weer. Levensgevaarlijk, ik raad iedereen deze route af!!! De meeste automobilisten houden rekening met je. Het oranje vlaggetje en het fel brandend achterlicht nodigen daar toe uit. Er rijden ook idioten rond die er lol in hebben om zo dicht mogelijk langs je te scheuren en sommige kl..lijers drukken dan ook nog op de oorverdovende hoorn van hun vrachtwagen zodat je je de pl....is schrikt. Als ik er één te pakken krijg dan vil ik hem.
Kou en de twijfel slaan ongenadig toe, halen het tempo eruit. Je gaat overal tegen opzien, ook weer die volgende klim en die riskante afdaling erna. Gelukkig, daar is de afslag van Sattler. Even op verhaal komen, koffie, warmte een stukje taart. Bij toeristinfo kaartjes opgehaald en samen met die lieve begripvolle dame een alternatief uitgevogeld om risicoloos naar Karlstad te komen, nog maar 50 km te gaan en het was al drie uur.
Man, man, zulk klimmen en dalen over kleine weggetjes door niemandsland. Het werd steeds kouder door het enorme zweten en weer afkoelen in de afdaling. Het water in de bidon is ook steenkoud en helpt niet je je behaaglijker te voelen. Gaan maar weer, niet te lang uitrusten. Ik ben kapot, ik ga een plekje zoeken voor het tentje maar dat komt maar niet. Volgend stadje, eten, lekker, uitrusten, kaart bestuderen. Hé, als ik dat doe en dan dat dan kom ik er ook. Hup, op de fiets maar weer. In Grums raakte ik het spoor bijster, wist niet meer welke kant ik op moest om niet weer op die N45 uit te komen. Toen schoot mij een bejaard echtpaar te hulp, zij spraken geen letter Engels maar begrepen mijn probleem en zagen hoe ik er aan toe was. Zij loodsten mij door het stadje en de omgeving heen. Zij trokken daar meer dan een uur voor uit en zagen er op toe dat ik niet verkeerd reed. Wat een prachtmensen.
Ik kwam weliswaar weer op de N45 uit maar nog 5 kilometer te gaan over een eigen vluchtstrook met minder verkeer moest goed te doen zijn verzekerde mij de oude baas. En zo ging het ook, 's avonds om 8 uur kwam ik uitgewoond op een nare camping aan. Nam een douche en nu dinsdagmorgen schrijf ik deze ellende van me af in de biblio van Karlstad waar ik 2 dagen rust neem. Het oude lijf is er aan toe en verdient het.
vrijdag 25 mei 2007
De hel van het Noorden
Nu al, zal meningeen denken, wat heeft ie nu weer voor problemen.
Zaterdag 19 mei. Deense grens-Store Darum 88 km
Het laatste stukje Duitsland ging voor de wind en in een hoog tempo draafde ik Denemarken binnen. Het landschap bood geen verandering, de kust was net als in Duistland volgebouwd met windmolens, het zijn er verschrikkelijk veel.
Het verschil zit hem in de kwaliteit van de fietspaden, deze zijn in Denemarken aanzienlijk minder zoevend en in plaats van 1 schapenpoortje per 2 kilometer voorzien de Deense boeren de afzettingen met 2 hekjes die tegen elkaar aan open en dichtklappen. Met een gewone fiets is dat al moeilijk te passeren, met de Bob Yak erachter werd dat al snel een te moeilijke opgave. Fiets en Yak hadden te leiden van het dichtklappen van de hekken. Ook veel hobbels en kuilen in het pad en na 15 km besloot ik om de weg op te zoeken. Daar mocht ervaren hoe de Denen snelheidsbeperkingen aan hun Deense laars lappen, ze scheuren er werkelijk oerend hard.
Onderweg fietste ik door het feestvierend Riben waar heel veel gezopen werd door de lokale jeugd en waar ik nog even een rockconcert bijwoonde.Dat ging ook oerend hard maar vormde een leuke afwisseling.
Zondag 20 mei. Rustdag even naar Esbjerg op en neer gegaan 38 km.
Na 5 dagen achtereen fietsen verplichtte ik mij om een rustdag te nemen en de was te doen. Het was mooi weer en in een rap tempo werd de muf rukende fietskleding in het sop gezet, uitgespoeld en te drogen gehangen.
Van Esbjerg stelde ik me veel voor maar dat viel een beetje tegen. Ook al was het zondag, je kon een kanon afschieten, er was geen kip op straat. Een knus centrum ontbrak ook en na het bezoeken van de vissershaven besloot ik om maar weer op de camping aan te koersen. Even voor de camping kwam een volbepakte fietser mij tegemoet. Aan fiets, tassen en kop zal ik dat het een Hollander moest zijn. Ik sprak hem aan en vroeg waar hij naar toe ging. Verbluft hoorde ik dat hij dezelfde plannen had als ik. Het volgen van de NSCR tot in Zweden en dan afbuigen naar de Noordkaap. We wisselden wat informatie uit, wensten elkaar goede reis en schudden elkaar de hand.
' s Avonds op de camping nog even ruzie gehad met een houtduif die het leuk vond om mijn tentje voortdurend te bevuilen. Ik heb gewonnen, de duif vertrok en liet zich niet meer zien.
Maandag 21 mei Store Darum-Hvide Sand 108km
Heel de nacht niet geslapen door de harde regen. Tussen 2 buien door 's morgens vroeg tent afgebroken kampeergeld onder de deur door geschoven en op weg. Even voorbij Esbjerg kwam ik Gerrit weer tegen. Hij reed de verkeerde kant op dacht ik. Dat was niet zo hij was op weg naar een fiestwinkel om een nieuw tellertje te kopen. Hetzelfe ritueel als de dag ervoor herhaalde zich. Goeie reis, blijf gezond enz enz.
In Oksbol zat ik aan de koffie, komt ie weer aanzetten. Daarna hebben we nog samen geluncht en weer het afscheidsritueel gehouden.
Het fietspad naar Hvide Sand viel zwaar tegen, het pad volgde de contouren van de duintoppen, deze werden nergens afgetopt en bestond uit grof grind of rul zand. Lood en loodzwaar werd deze rit. Ook moest tegen een harde wind in worden gefietst en uiteindelijk gaf ik me gewonnen en koos voor de knetterhard rijden Denen op de weg en verliet het duinpad en daarmee de NSCR.
Tentje in het duin opgezet, maaltje gemaakt en geslapen
Dinsdag 22 mei. Hvide Sand- Tabel 100 km.
Weer op tijd op weg en deze keer had ik de wind mee. Met een lekker vaartje zoefde ik over een nu wel goed fietspad langs de weg. Al na 5 minuten werd ik ingelopen door ... Gerrit. We besloten om nog 1 keer samen koffie te drinken en omdat hij harder fietste dan ik verwachtten we elkaar niet meer te zien. De omgeving werd aantrekkelijker, het landschap werd niet meer ontsierd door windmolens. De duinenstrook langs de gehele kust was een aaneenschakeling van 2e huisjes en vakantiewoningen. Toch weer een stukje duinpad genomen en dat werd meteen afgestraft met een lekke band.
's Avonds de eerste de beste camping genomen en bij het inchecken zag ik de naam van Gerrit op het beeldscherm staan. Hij had een trekkershutje gehuurd waar genoeg ruimte was voor nog 1 persoon.
Woensdag mei. Tabel-Slettestrand km
Met Gerrit opgereden tot aan de koffie in Stenbjerg. Weer elkaar gedag gezegd maar wel afgesproken dat we de boot van vrijdag 11 uur gingen proberen te halen. Ieder zijn weegs. Er stond een frisse stevige wind en na 1 uur miste ik een route aanduiding en werd letterlijk het bos ingestuurd. De omgeving daar is schitterend en nadat ik vastgesteld had waar ik was maakte ik een nieuw route plan en gebruikte fietsroute nr 5 om over 40 km weer op de NSCR te kunnen komen.
Veel bananen gegeten en immodium ingenomen om de nog steeds aanwezige buikloop onder controle te krijgen.
In een Sparwinkeltje klonk opeens weer de bulderende stem van Gerrit. Ook hij had een aanduiding gemist op een heel andere plaats en had een nieuw plan moeten maken. Wat een toeval, beiden 15 km van de route af en elkaar toch weer treffen.
De fietspaden werden steeds slechter, ik hield m'n hart vast en vreesde voor materiaalpech. Wel gaat hetfietsen steeds beter.
Donderdag mei Slettestrand-Frederikshavn.
Mooi weer, harde wind in de rug, speren door de duinen. Nou vergeet het maar, het pad werd steeds beroerder. Mes scherpe kiezels en rul zand wisselden elkaar af.
Ik moet stoppen, tijd is om.
totaal afgelegd 1339 km waarvan 630 in Denemarken en 450 in Duitsland
Zaterdag 19 mei. Deense grens-Store Darum 88 km
Het laatste stukje Duitsland ging voor de wind en in een hoog tempo draafde ik Denemarken binnen. Het landschap bood geen verandering, de kust was net als in Duistland volgebouwd met windmolens, het zijn er verschrikkelijk veel.
Het verschil zit hem in de kwaliteit van de fietspaden, deze zijn in Denemarken aanzienlijk minder zoevend en in plaats van 1 schapenpoortje per 2 kilometer voorzien de Deense boeren de afzettingen met 2 hekjes die tegen elkaar aan open en dichtklappen. Met een gewone fiets is dat al moeilijk te passeren, met de Bob Yak erachter werd dat al snel een te moeilijke opgave. Fiets en Yak hadden te leiden van het dichtklappen van de hekken. Ook veel hobbels en kuilen in het pad en na 15 km besloot ik om de weg op te zoeken. Daar mocht ervaren hoe de Denen snelheidsbeperkingen aan hun Deense laars lappen, ze scheuren er werkelijk oerend hard.
Onderweg fietste ik door het feestvierend Riben waar heel veel gezopen werd door de lokale jeugd en waar ik nog even een rockconcert bijwoonde.Dat ging ook oerend hard maar vormde een leuke afwisseling.
Zondag 20 mei. Rustdag even naar Esbjerg op en neer gegaan 38 km.
Na 5 dagen achtereen fietsen verplichtte ik mij om een rustdag te nemen en de was te doen. Het was mooi weer en in een rap tempo werd de muf rukende fietskleding in het sop gezet, uitgespoeld en te drogen gehangen.
Van Esbjerg stelde ik me veel voor maar dat viel een beetje tegen. Ook al was het zondag, je kon een kanon afschieten, er was geen kip op straat. Een knus centrum ontbrak ook en na het bezoeken van de vissershaven besloot ik om maar weer op de camping aan te koersen. Even voor de camping kwam een volbepakte fietser mij tegemoet. Aan fiets, tassen en kop zal ik dat het een Hollander moest zijn. Ik sprak hem aan en vroeg waar hij naar toe ging. Verbluft hoorde ik dat hij dezelfde plannen had als ik. Het volgen van de NSCR tot in Zweden en dan afbuigen naar de Noordkaap. We wisselden wat informatie uit, wensten elkaar goede reis en schudden elkaar de hand.
' s Avonds op de camping nog even ruzie gehad met een houtduif die het leuk vond om mijn tentje voortdurend te bevuilen. Ik heb gewonnen, de duif vertrok en liet zich niet meer zien.
Maandag 21 mei Store Darum-Hvide Sand 108km
Heel de nacht niet geslapen door de harde regen. Tussen 2 buien door 's morgens vroeg tent afgebroken kampeergeld onder de deur door geschoven en op weg. Even voorbij Esbjerg kwam ik Gerrit weer tegen. Hij reed de verkeerde kant op dacht ik. Dat was niet zo hij was op weg naar een fiestwinkel om een nieuw tellertje te kopen. Hetzelfe ritueel als de dag ervoor herhaalde zich. Goeie reis, blijf gezond enz enz.
In Oksbol zat ik aan de koffie, komt ie weer aanzetten. Daarna hebben we nog samen geluncht en weer het afscheidsritueel gehouden.
Het fietspad naar Hvide Sand viel zwaar tegen, het pad volgde de contouren van de duintoppen, deze werden nergens afgetopt en bestond uit grof grind of rul zand. Lood en loodzwaar werd deze rit. Ook moest tegen een harde wind in worden gefietst en uiteindelijk gaf ik me gewonnen en koos voor de knetterhard rijden Denen op de weg en verliet het duinpad en daarmee de NSCR.
Tentje in het duin opgezet, maaltje gemaakt en geslapen
Dinsdag 22 mei. Hvide Sand- Tabel 100 km.
Weer op tijd op weg en deze keer had ik de wind mee. Met een lekker vaartje zoefde ik over een nu wel goed fietspad langs de weg. Al na 5 minuten werd ik ingelopen door ... Gerrit. We besloten om nog 1 keer samen koffie te drinken en omdat hij harder fietste dan ik verwachtten we elkaar niet meer te zien. De omgeving werd aantrekkelijker, het landschap werd niet meer ontsierd door windmolens. De duinenstrook langs de gehele kust was een aaneenschakeling van 2e huisjes en vakantiewoningen. Toch weer een stukje duinpad genomen en dat werd meteen afgestraft met een lekke band.
's Avonds de eerste de beste camping genomen en bij het inchecken zag ik de naam van Gerrit op het beeldscherm staan. Hij had een trekkershutje gehuurd waar genoeg ruimte was voor nog 1 persoon.
Woensdag mei. Tabel-Slettestrand km
Met Gerrit opgereden tot aan de koffie in Stenbjerg. Weer elkaar gedag gezegd maar wel afgesproken dat we de boot van vrijdag 11 uur gingen proberen te halen. Ieder zijn weegs. Er stond een frisse stevige wind en na 1 uur miste ik een route aanduiding en werd letterlijk het bos ingestuurd. De omgeving daar is schitterend en nadat ik vastgesteld had waar ik was maakte ik een nieuw route plan en gebruikte fietsroute nr 5 om over 40 km weer op de NSCR te kunnen komen.
Veel bananen gegeten en immodium ingenomen om de nog steeds aanwezige buikloop onder controle te krijgen.
In een Sparwinkeltje klonk opeens weer de bulderende stem van Gerrit. Ook hij had een aanduiding gemist op een heel andere plaats en had een nieuw plan moeten maken. Wat een toeval, beiden 15 km van de route af en elkaar toch weer treffen.
De fietspaden werden steeds slechter, ik hield m'n hart vast en vreesde voor materiaalpech. Wel gaat hetfietsen steeds beter.
Donderdag mei Slettestrand-Frederikshavn.
Mooi weer, harde wind in de rug, speren door de duinen. Nou vergeet het maar, het pad werd steeds beroerder. Mes scherpe kiezels en rul zand wisselden elkaar af.
Ik moet stoppen, tijd is om.
totaal afgelegd 1339 km waarvan 630 in Denemarken en 450 in Duitsland
vrijdag 18 mei 2007
De Duitse Bocht
Nou, die veerboot die voer nog niet, de informatie op de kaart klopte. Dat betekende een halve dag om de Jadebussen heen rijden. Het was zondag en dan zijn veel Duitsers onderweg op de fiets. Heel veel leuke gesprekken gehad maar het houdt wel op. Op den duur ga je dat proberen te voorkomen. 's Avonds neergestreken op een camping in Shweiburg en me getrakteerd op schnitzel en een biertje. Alles doet me zeer en het voelt niet goed aan.
14 mei.
' s Morgens ziek, zwak en misselijk en niet van dat ene biertje. Ook last van diarree en doodvermoeid. Reden om weer een rustdag te nemen. De was gedaan en veel geslapen in de tent in het zonnetje. Het zou een mooie dag zijn geweest om te fietsen, helaas. Boodschapjes gedaan in het dorp en op de terugweg, pang, niet te geloven, een klapband. Het voorwiel stond in een keer op de velgen en dat zonder bagage. Op de camping binnenband vewisseld, het ventiel was er uit geknald. Bij het wieluitnemen deed zich een probleem voor, een van de imbusgaten was rondgedraaid en met moeite los te nemen. Moet een oplossing voor komen!.
De oorzaak voor de diarree is waarschijnlijk de vele schapenstront op de paden langs de dijken die de NSCR volgt. Bij regen zit werkelijk alles vol met deze shit en is hygieene moeilijk vol te houden.
15 mei.
Kortste weg willen nemen naar het veer over de Weser, het ontbreken van een detailkaart wreekt zich, aantal keren toch weer omgereden. In Bremerhafen heb ik het scheepvaartmuseum bezocht en daar aan boord geweest van een U boot. Machtig interressant. Dat die lui daar in durfden konden varen en daar een oorlog in konden voeren. Die hele boot zit vol met kranen en buizen en voor mensen was er nauwelijks ruimte.
Detailkaarten gekocht plus nieuw reservemateriaal. ' s Avonds fietste ik tegen een jeugdherberg aan en liet deze kan niet lopen.
16 mei.
Op weg naar de Elbe, De dag begint goed met mooi weer. Bij Osten wilde ik beslist zien hoe de Schleppfare over de ....(zoeken we nog op) werkt en heb daar drie kwartier moeten wachten totdat hij kwam. Het Schleppfare is een creatie van een leerling van dr ing Eifel, je weet wel, die man van die toren, en wonderbaarlijk om te zien werken. Tijdens de oversteek begon het te regenen en het is die dag niet meer opgehouden. De overtocht over de Elbe heb ik benedendeks doorgebracht en daar zitten kletsen met een medefietser, Hij was helemaal doorweekt en zat te rillen van de kou. Mijn uitrusting was toch beter op orde dacht ik zo, want onder de Goretex was alles nog droog.
Eenmaal aan de overkant weer als een speer door de schapenstront in de stromende regen, maar wind in de rug dus ik vloog langs de Elbe richting Brunssbuttel. Daar het veer genomen over het Noord- Oostzeekanaal. Nu was het werkelijk beestenweer, wat een wind en wat een regen. Ook merkte ik een verandering op, de wind ging ruimen en werd NW. En dat kwam niet goed uit. Het laatste stuk naar St Michaelisdom werd nog zwaar. Toch weer een jeugdherberg gezocht en gevonden en daar mocht ik alleen met Klaus het hele funkelnagelneue gebouw delen, wat een weelde wat een luxe en dat voor een spotprijs. De UEFAcup finale zag ik tot de verlenging, toen vielen de luiken dicht en de uitslag weet ik nog steeds niet.
17 mei.
Hoera, droog weer. Op naar het Noorden, kilometers maken, gisteren bijna 100 km, vandaag ga ik voor de 110.
De intentie was goed, de uitvoering leek nergens op. Heel de weg een snoeiharde wind uit het Noor Westen. 6 Bft minstens. De Duitse Bocht geniet onder zeelui een bedenkelijke reputatie, en dat is volkomen terecht. Wat een rot plek is dat op de aardbol. Na al die regen nu al die wind en eerlijk na vandaag weet ik niet waar je als fietser slechter mee af bent. Fietsers moeten de Duitse Bocht over kunnen slaan zonder dat diskwalificatie volgt, vind ik. 77 km legde ik zwoegend en ploeterend af. Heel veel de kaart geraadpleegd en m'n zeilerservaring benut. Eenmaal gewonnen hoogte geef je niet meer weg, dus als de NSCR weer zuidwaarts ging (want logica zit niet in de NSCR) dan volgde ik m'n koers Noordwaarts en die laatste 10 km waren echt, echt heel zwaar.
Zo beste mensen vandaag hoop ik Denemarken binnen te fietsen, sorry dat ik niet op iedere reactie weer reageer. Wel doe ik aan iedereen de groeten en laat weten dat iedere reactie mij een duwtje in de rug geeft.
14 mei.
' s Morgens ziek, zwak en misselijk en niet van dat ene biertje. Ook last van diarree en doodvermoeid. Reden om weer een rustdag te nemen. De was gedaan en veel geslapen in de tent in het zonnetje. Het zou een mooie dag zijn geweest om te fietsen, helaas. Boodschapjes gedaan in het dorp en op de terugweg, pang, niet te geloven, een klapband. Het voorwiel stond in een keer op de velgen en dat zonder bagage. Op de camping binnenband vewisseld, het ventiel was er uit geknald. Bij het wieluitnemen deed zich een probleem voor, een van de imbusgaten was rondgedraaid en met moeite los te nemen. Moet een oplossing voor komen!.
De oorzaak voor de diarree is waarschijnlijk de vele schapenstront op de paden langs de dijken die de NSCR volgt. Bij regen zit werkelijk alles vol met deze shit en is hygieene moeilijk vol te houden.
15 mei.
Kortste weg willen nemen naar het veer over de Weser, het ontbreken van een detailkaart wreekt zich, aantal keren toch weer omgereden. In Bremerhafen heb ik het scheepvaartmuseum bezocht en daar aan boord geweest van een U boot. Machtig interressant. Dat die lui daar in durfden konden varen en daar een oorlog in konden voeren. Die hele boot zit vol met kranen en buizen en voor mensen was er nauwelijks ruimte.
Detailkaarten gekocht plus nieuw reservemateriaal. ' s Avonds fietste ik tegen een jeugdherberg aan en liet deze kan niet lopen.
16 mei.
Op weg naar de Elbe, De dag begint goed met mooi weer. Bij Osten wilde ik beslist zien hoe de Schleppfare over de ....(zoeken we nog op) werkt en heb daar drie kwartier moeten wachten totdat hij kwam. Het Schleppfare is een creatie van een leerling van dr ing Eifel, je weet wel, die man van die toren, en wonderbaarlijk om te zien werken. Tijdens de oversteek begon het te regenen en het is die dag niet meer opgehouden. De overtocht over de Elbe heb ik benedendeks doorgebracht en daar zitten kletsen met een medefietser, Hij was helemaal doorweekt en zat te rillen van de kou. Mijn uitrusting was toch beter op orde dacht ik zo, want onder de Goretex was alles nog droog.
Eenmaal aan de overkant weer als een speer door de schapenstront in de stromende regen, maar wind in de rug dus ik vloog langs de Elbe richting Brunssbuttel. Daar het veer genomen over het Noord- Oostzeekanaal. Nu was het werkelijk beestenweer, wat een wind en wat een regen. Ook merkte ik een verandering op, de wind ging ruimen en werd NW. En dat kwam niet goed uit. Het laatste stuk naar St Michaelisdom werd nog zwaar. Toch weer een jeugdherberg gezocht en gevonden en daar mocht ik alleen met Klaus het hele funkelnagelneue gebouw delen, wat een weelde wat een luxe en dat voor een spotprijs. De UEFAcup finale zag ik tot de verlenging, toen vielen de luiken dicht en de uitslag weet ik nog steeds niet.
17 mei.
Hoera, droog weer. Op naar het Noorden, kilometers maken, gisteren bijna 100 km, vandaag ga ik voor de 110.
De intentie was goed, de uitvoering leek nergens op. Heel de weg een snoeiharde wind uit het Noor Westen. 6 Bft minstens. De Duitse Bocht geniet onder zeelui een bedenkelijke reputatie, en dat is volkomen terecht. Wat een rot plek is dat op de aardbol. Na al die regen nu al die wind en eerlijk na vandaag weet ik niet waar je als fietser slechter mee af bent. Fietsers moeten de Duitse Bocht over kunnen slaan zonder dat diskwalificatie volgt, vind ik. 77 km legde ik zwoegend en ploeterend af. Heel veel de kaart geraadpleegd en m'n zeilerservaring benut. Eenmaal gewonnen hoogte geef je niet meer weg, dus als de NSCR weer zuidwaarts ging (want logica zit niet in de NSCR) dan volgde ik m'n koers Noordwaarts en die laatste 10 km waren echt, echt heel zwaar.
Zo beste mensen vandaag hoop ik Denemarken binnen te fietsen, sorry dat ik niet op iedere reactie weer reageer. Wel doe ik aan iedereen de groeten en laat weten dat iedere reactie mij een duwtje in de rug geeft.
zondag 13 mei 2007
Wat regen?
De eerste 400 km zitten er op, ik ben aangeland in Wilhemshaven. Mijn hemel wat heeft het geregend zeg. Het begon al bij mijn vertrek en slechts 1 dag mocht ik in goed weer fietsen. En geloof me, als je je tentje opzet in de stromende regen als je al doorweekt ben, dan fluit je echt geen vrolijk deuntje. Toch zit er ook een mooie kant aan, je moet overal ergens iets positiefs in. Mensen hebben met je te doen en gaan je ongevraagd helpen. De eerste dag belande ik in de stromende regen in Heerde. De dame van de camping haalde het invalidentoilet van slot en in deze verwarmde ruimte mocht ik de spullen drogen en lekker douchen. De tweede dag fietste ik naar Dalen, vlak voor Emmen, had de wind flink in de rug en maar 3 flinke buien waarvan ik er 2 kon ontwijken door op tijd te schuilen. Op de minicamping daar werd ik de volgende morgen blij verrast met een rauw ei op mijn zadel, dat had de boerin daar gelegd! Lekker gebakken en opgepeuzeld.
Op dag 3 fietste ik via Westerwolde in Groningen naar Nieuwe Schans pikte daar de NSCR op en fietste naar Weener aan de Ems en dat alleaal in goed weer. De volgende morgen was het echt noodweer en toen ook mijn pijnlijke knie niet goed aanvoelde was de keuze snel gemaakt. Ik nam een rustdag, eerder dan gepland maar wel verstandig.
Dag 5 was er weer een met ontzettend veel regen, het ging gewoon in een stuk door. De laatste kilometers van de NSCR konden me gestolen worden en ik nam de kortste weg naar de jeugdherberg in Norddeich aan de Duitse Waddenzee. Uiterst comfortabel en splinternieuw ingericht en een kamer voor mij alleen, heerlijk.
Van Norddeich volgde ik op de zesde dag de dijken van de Waddenzee en belandde moe en hongerig in Schorten, vlak voor Wilhelmshaven. Ik zette het tentje op in een wei, at en dronk wat en sliep als een roos.
Enkele feiten;
Fiets 2o kg, Bob Yak 7,5 kg, bagage 35 kg (ja het werd toch meer dan gepland) samen 62,5 kg.
In normale omstandigheden, d.w.z. geen wind dan kan ik een snelheid ontwikkelen van 17 km/u en houd dat uren vol. Bij stormwind tegen, zakt de snelheid terug naar 12 km/u en ook dat kan ik uren volhouden. Bij wind mee en dat kwam gelukkig veel voor, zoef ik met 22 km/u over de Duitse dreven en wordt dan aangegaapt door de vele Duitse toeristen hier.
Je ontmoet veel mensen, bijna allemaal even vriendelijk en die vragen waar je naar toe gaat en waarom je het doet. Nadat ik dan verteld heb dat ik niet gestoord of levensmoe ben maar al jaren met dit plan rond loop beginnen ze spontaan te vertellen van hun eigen dromen en nemen zich voor om daar toch ook werk van te maken. Zo gaat die Duitse boer met zijn tractor toch die tocht maken van de Potzdammer Platz naar de Dam in Amsterdam. Hij was op beide geweest en wilde iets van Wiedergutmachung neerzetten.
Ik ontmoette een deelnemer van de autorally Amsterdam Sjanghai, hij informeerde uitgebreid naar mijn tocht en sprak bewondering van al die Holländer met hun waanzinnige ideeen. Hij gaat als 64 jarige toch nog opnieuw aan een dergelijk tocht beginnen ondanks dat het hem loodzwaar viel.
De Duitse Waddenzee ziet er bij grauw weer net zo ongastvrij uit als die bij ons. De kusten zien er hetzelfde uit en ook de meeuwen en scholeksters maken hetzelfde kabaal. Alleen de zeehond
verschilt. Zo bevat het mannetjes exemplaar een beduidend dikkere vetlaag dan zijn Nederlandse soortgenoot en heeft de opmerkelijke gewoonte om een kuil te graven op de zandplaten en begint luidkeels te blaffen naar alles en iedereen die in zijn buurt komt.
Voor de geinterresseerden, ik heb het gevoel dat ik al aardig wat kilootjes kwijt ben maar kan dat niet meten door het ontbreken van een weegschaal in mijn uitrusting.
Zo de koffie is op, het Duitse toetsenbord bevat weinig geheimen meer, ik ga op zoek naar de veerboot die mijn naar de overkant van Jadebussen brengt. Als ik af moet gaan op de kaartinformatie vaart ie van 1 juni tot eind augustus, toch gok ik het erop.
wordt vervolgd.
Op dag 3 fietste ik via Westerwolde in Groningen naar Nieuwe Schans pikte daar de NSCR op en fietste naar Weener aan de Ems en dat alleaal in goed weer. De volgende morgen was het echt noodweer en toen ook mijn pijnlijke knie niet goed aanvoelde was de keuze snel gemaakt. Ik nam een rustdag, eerder dan gepland maar wel verstandig.
Dag 5 was er weer een met ontzettend veel regen, het ging gewoon in een stuk door. De laatste kilometers van de NSCR konden me gestolen worden en ik nam de kortste weg naar de jeugdherberg in Norddeich aan de Duitse Waddenzee. Uiterst comfortabel en splinternieuw ingericht en een kamer voor mij alleen, heerlijk.
Van Norddeich volgde ik op de zesde dag de dijken van de Waddenzee en belandde moe en hongerig in Schorten, vlak voor Wilhelmshaven. Ik zette het tentje op in een wei, at en dronk wat en sliep als een roos.
Enkele feiten;
Fiets 2o kg, Bob Yak 7,5 kg, bagage 35 kg (ja het werd toch meer dan gepland) samen 62,5 kg.
In normale omstandigheden, d.w.z. geen wind dan kan ik een snelheid ontwikkelen van 17 km/u en houd dat uren vol. Bij stormwind tegen, zakt de snelheid terug naar 12 km/u en ook dat kan ik uren volhouden. Bij wind mee en dat kwam gelukkig veel voor, zoef ik met 22 km/u over de Duitse dreven en wordt dan aangegaapt door de vele Duitse toeristen hier.
Je ontmoet veel mensen, bijna allemaal even vriendelijk en die vragen waar je naar toe gaat en waarom je het doet. Nadat ik dan verteld heb dat ik niet gestoord of levensmoe ben maar al jaren met dit plan rond loop beginnen ze spontaan te vertellen van hun eigen dromen en nemen zich voor om daar toch ook werk van te maken. Zo gaat die Duitse boer met zijn tractor toch die tocht maken van de Potzdammer Platz naar de Dam in Amsterdam. Hij was op beide geweest en wilde iets van Wiedergutmachung neerzetten.
Ik ontmoette een deelnemer van de autorally Amsterdam Sjanghai, hij informeerde uitgebreid naar mijn tocht en sprak bewondering van al die Holländer met hun waanzinnige ideeen. Hij gaat als 64 jarige toch nog opnieuw aan een dergelijk tocht beginnen ondanks dat het hem loodzwaar viel.
De Duitse Waddenzee ziet er bij grauw weer net zo ongastvrij uit als die bij ons. De kusten zien er hetzelfde uit en ook de meeuwen en scholeksters maken hetzelfde kabaal. Alleen de zeehond
verschilt. Zo bevat het mannetjes exemplaar een beduidend dikkere vetlaag dan zijn Nederlandse soortgenoot en heeft de opmerkelijke gewoonte om een kuil te graven op de zandplaten en begint luidkeels te blaffen naar alles en iedereen die in zijn buurt komt.
Voor de geinterresseerden, ik heb het gevoel dat ik al aardig wat kilootjes kwijt ben maar kan dat niet meten door het ontbreken van een weegschaal in mijn uitrusting.
Zo de koffie is op, het Duitse toetsenbord bevat weinig geheimen meer, ik ga op zoek naar de veerboot die mijn naar de overkant van Jadebussen brengt. Als ik af moet gaan op de kaartinformatie vaart ie van 1 juni tot eind augustus, toch gok ik het erop.
wordt vervolgd.
woensdag 25 april 2007
Kriebels
Nog een zo'n anderhalve week en ik kan op weg. De voorbereidingen zijn voor een groot deel gereed, alleen de "nog te doen" lijst groeit weer aan de onderzijde net zo hard aan als dat aan de bovenkant wordt weggewerkt. Na lang wikken en wegen heb ik toch een Bob Yak aangeschaft en heb hiermee meer bagageruimte verkregen. Het extra gewicht van 8 kg wordt gecompenseerd doordat ik de bagage overzichtelijker kan onderbrengen en daarmee onderweg m'n spullen beter binnen handbereik heb en bovenal wordt de fiets zelf minder belast.
7 mei komt dichterbij, ik begin last te krijgen van ongeduld en kriebels. Ik wil weg, ik heb er enorm veel zin in, de horizon lonkt. Aan m'n conditie heb ik niet veel gewerkt tot nu toe maar dat bouw ik onderweg wel op. Niet te hard gaan in het begin, niet te veel kilometers proberen te maken, langzaam het goede ritme te pakken zien te krijgen, de afstanden vergroten en dan komt het vanzelf wel goed. Dan zullen ook de overtollige kilo's rond de taille wegslinken. Deze zijn niet bewust opgebouwd maar met een afgetraind lijf aan de tocht beginnen is ook niet verstandig als ik John Fairfax moet geloven. Hij pleit voor aanzienlijke reserves (12 kilo overgewicht) die gaandeweg aangesproken kunnen worden bij langdurige zware inspanningen. Zelf deed hij daarmee goede ervaringen op tijdens 8000 mijl roeien van San Fransisco naar Brisbane in Australie, behield zijn krachten en kwam niet als een draadnagel aan. Dit in tegenstelling tot een eerdere tocht waarbij hij solo roeiend de Atlantic overstak en uitgemergeld aankwam en veel van zijn spierweefsel (10 kilo) had verbruikt en nauwelijks meer tot iets in staat was. Ik zelf heb nu 4 kilo overgewicht, nou eens kijken wat daar van over is bij terugkomst.
Vandaag een proefritje gemaakt met volle bepakking en dat viel toch wel weer tegen. Als je eenmaal rolt dan gaat het gemakkelijk, maar op gang komen en hellinkjes pakken is gewoon zwaar met die 25 kilo bagage en een karretje er achter aan. Ben benieuwd hoe dat gaat uitpakken bij lange hellingen wanneer en zo'n 15 kilometer geklommen moet worden met de Bob Yak. De ervaringen lopen uitéén, daar waar de één zweert bij een bagagekarretje roept de ander dat het ding je terug wil trekken, de helling weer af. We zien wel, het gewicht moet toch omhoog en aan moe worden en afzien valt niet te ontkomen. Dat hoort bij zo'n tocht.
7 mei komt dichterbij, ik begin last te krijgen van ongeduld en kriebels. Ik wil weg, ik heb er enorm veel zin in, de horizon lonkt. Aan m'n conditie heb ik niet veel gewerkt tot nu toe maar dat bouw ik onderweg wel op. Niet te hard gaan in het begin, niet te veel kilometers proberen te maken, langzaam het goede ritme te pakken zien te krijgen, de afstanden vergroten en dan komt het vanzelf wel goed. Dan zullen ook de overtollige kilo's rond de taille wegslinken. Deze zijn niet bewust opgebouwd maar met een afgetraind lijf aan de tocht beginnen is ook niet verstandig als ik John Fairfax moet geloven. Hij pleit voor aanzienlijke reserves (12 kilo overgewicht) die gaandeweg aangesproken kunnen worden bij langdurige zware inspanningen. Zelf deed hij daarmee goede ervaringen op tijdens 8000 mijl roeien van San Fransisco naar Brisbane in Australie, behield zijn krachten en kwam niet als een draadnagel aan. Dit in tegenstelling tot een eerdere tocht waarbij hij solo roeiend de Atlantic overstak en uitgemergeld aankwam en veel van zijn spierweefsel (10 kilo) had verbruikt en nauwelijks meer tot iets in staat was. Ik zelf heb nu 4 kilo overgewicht, nou eens kijken wat daar van over is bij terugkomst.
Vandaag een proefritje gemaakt met volle bepakking en dat viel toch wel weer tegen. Als je eenmaal rolt dan gaat het gemakkelijk, maar op gang komen en hellinkjes pakken is gewoon zwaar met die 25 kilo bagage en een karretje er achter aan. Ben benieuwd hoe dat gaat uitpakken bij lange hellingen wanneer en zo'n 15 kilometer geklommen moet worden met de Bob Yak. De ervaringen lopen uitéén, daar waar de één zweert bij een bagagekarretje roept de ander dat het ding je terug wil trekken, de helling weer af. We zien wel, het gewicht moet toch omhoog en aan moe worden en afzien valt niet te ontkomen. Dat hoort bij zo'n tocht.
dinsdag 10 april 2007
De vertrekdatum is vastgesteld, maandag 7 mei start het ritje naar het Hoge Noorden. Nu de werkzaamheden aan Ease zo goed als gereed zijn, kan ik me eindelijk bezig houden met de voorbereidingen van de fietstocht.
Zo moet er nog een definitieve zadelkeuze gemaakt worden. Na de laatste trainingsritjes is twijfel toegeslagen, hou ik het op dit nieuwe zadel wel vol? Betekent gewoon dat er nog diverse trainingsdagen met verschillende zadels volgen. Ook begon ik me af te vragen of het aanschaffen van een Bob kar niet beter zou zijn. De Giant wordt toch toch minimaal met zo'n 105 kg belast. Met een aanhanger blijven frame, velgen en spaken heel maar het extra gewicht van de Bob kar gaat tijdens de stijgingen meetellen. Daarnaast is de verleiding dan weer groot om dan extra zaken mee te nemen, er is dan immers voldoende bagageruimte.
Zo moet er nog een definitieve zadelkeuze gemaakt worden. Na de laatste trainingsritjes is twijfel toegeslagen, hou ik het op dit nieuwe zadel wel vol? Betekent gewoon dat er nog diverse trainingsdagen met verschillende zadels volgen. Ook begon ik me af te vragen of het aanschaffen van een Bob kar niet beter zou zijn. De Giant wordt toch toch minimaal met zo'n 105 kg belast. Met een aanhanger blijven frame, velgen en spaken heel maar het extra gewicht van de Bob kar gaat tijdens de stijgingen meetellen. Daarnaast is de verleiding dan weer groot om dan extra zaken mee te nemen, er is dan immers voldoende bagageruimte.
Abonneren op:
Posts (Atom)
