De beproeving

Beste mensen, bedankt allemaal voor jullie postings, het doet me geweldig goed te weten dat velen mijn reis meemaken en mijn wederwarigheden op de voet volgen.

Mij vorige posting eindigde in Frederikshavn waar ik samen met Gerrit de boot van 10 uur aan onze neus voorbij lieten gaan en geduldig wachtten op die van 11.50 uur. Op Gerrit zijn internetinfo stond dat ie om 11.00 uur ging maar de Stenaline wenste zich daar niet aan te houden.
Gotenburg, wat een prachtige stad en wat een mooi centrum. Gerrit keek zijn ogen uit terwijl ik op zoek ging naar mogelijkheden om per trein naar Karlstad te reizen. Beiden voelden we er niets voor om langs deN45 te fietsen met het vele vrachtverkeer en het ontbreken van fietspaden.
De Zweedse openbaar vervoer organisaties gaven niet thuis en na een paar dikke pinten in de kroeg en een nachtje op de camping namen we nu toch echt afscheid. Ik moest 2 nieuwe spaken zetten, die waren gesneuveld tijdens de laatste helse toer door de klittplantages en dat zag ik nu pas.

Zaterdag 26 mei
Gotenburg-Trollhattan 83 km
Het was even moeilijk om Gotenburg uit te komen maar na slechts 1 keer verkeerd rijden had ik de goede richting te pakken. Prachtig weer, wind in de rug, zon op de kop en het verkeer viel mee. Op delen van het traject zelfs een voor fietsers bestemde rij/vluchtstrook. Onderweg nieuwe spaken gekocht en een nieuwe helm en daar ging ie weer. Na 83 km was er opeens een camping, de volgende was nog 40 km verder op de kaart dus ik besloot te stoppen. Veel gegeten onderweg en ,s avonds geen trek. Lekker naar acoordeon muzikanten geluisterd en babbelen met een vriendelijke Zweed. Pilsje erbij, muziek, zijn absoluut minder opbeurende voorspellingen over de aantallen muggen en knutjes in musquito land en nog wat tips over zeevissen vulden de avond.

Zondag 27 mei
Trollhattan- Amal 105 km, 500 mtr stijgen en dalen.
Deze dag werd gekenmerkt door 2 ontmoetingen met Nederlanders. Eerst in Vanersborg waar ik een gezinnetje op de fiets aansprak en vroeg naar het begin van de fietsroute door de bossen ten oosten van de N45. De gehele conversatie verliep in het Engelsen hij eindigde met "prettige reis". Het waren Nederlanders op vakantie. De weg door de bossen was mooi maar erg heuvelachtig. Daarom moest er meer worden geklommen. Ik zag veel verlaten vakantie woningen en ondanks dat het zondag was weinig mensen. Water werd een probleem, ik raakte er doorheen en kon nergens tappen.
Bij een kerkje kon ik dat probleem op het kerkhof oplossen en ik zag daar een aantal mensen op een vreemde manier rondscharrelen. Zij deden echt alle mogelijke moeite om dat kerkje binnen te komen. Ik opperde dat zij de openings tijden van de Heer beter konden respecteren in plaats van proberen bij Hem in te breken. Het bleek een merkwaardig internationaal bejaard gezelschap dat de wereld afreisde op zoek naar Labyrinthen en in dat kerkje was een duizenden jaar oud exemplaar te bewonderen. Eén van de deelneemsters was een oude tante uit Baarn en daar kwamen de "O My Goodnesses". Een nog oudere dame vond het nodig om mij op niet mis te verstane wijze te corrigeren toen ik voor mijn neus langs opmerkte dat labyrinth en doolhof het zelfde waren.
Na deze ontmoeting fietste ik verder en bij Amal besloot ik de camping te nemen. Lekker gedouchet, gegeten en een koud biertje gekocht, genieten, een mens kan met wenig tevreden zijn.

Maandag 28 mei.
Amal- Karlstad 101 km. 750 mtr stijgen en dalen (je moet altijd eerst stijgen voordat je mag afdalen, waarom weet ik niet)
Deze dag zal ik mij lang heugen. Het werd de grote beproeving. Koud onguur weer, gekloot langs de N45, er was geen redelijk alternatief. Ik werd tot 2 maal toe omver gekegeld door de luchtverplaatsing van vrachtwagens en besloot om ver om te rijden ten westen van de N45 omdat het te riskant werd. Daar verdaagde ik van kwaad tot erger, één weggetje was kort ervoor kompleet omgeploegd door een wegwerkmachine die de boel egaliseerde. Er viel niet te fietsen en ik moest lopend fiets en bagage door de smurrie heen duwen. 3 kilometer lang duurde deze uitputtingsslag en toen was ik weer op de N45 waar ook nu weer geen fiets strook te ontdekken viel. Wat nu? Twijfel, twijfel, twijfel, kom op, verman je, die 50 cm naast de rijstrook moet ook kunnen en daar ging ik weer. Levensgevaarlijk, ik raad iedereen deze route af!!! De meeste automobilisten houden rekening met je. Het oranje vlaggetje en het fel brandend achterlicht nodigen daar toe uit. Er rijden ook idioten rond die er lol in hebben om zo dicht mogelijk langs je te scheuren en sommige kl..lijers drukken dan ook nog op de oorverdovende hoorn van hun vrachtwagen zodat je je de pl....is schrikt. Als ik er één te pakken krijg dan vil ik hem.
Kou en de twijfel slaan ongenadig toe, halen het tempo eruit. Je gaat overal tegen opzien, ook weer die volgende klim en die riskante afdaling erna. Gelukkig, daar is de afslag van Sattler. Even op verhaal komen, koffie, warmte een stukje taart. Bij toeristinfo kaartjes opgehaald en samen met die lieve begripvolle dame een alternatief uitgevogeld om risicoloos naar Karlstad te komen, nog maar 50 km te gaan en het was al drie uur.
Man, man, zulk klimmen en dalen over kleine weggetjes door niemandsland. Het werd steeds kouder door het enorme zweten en weer afkoelen in de afdaling. Het water in de bidon is ook steenkoud en helpt niet je je behaaglijker te voelen. Gaan maar weer, niet te lang uitrusten. Ik ben kapot, ik ga een plekje zoeken voor het tentje maar dat komt maar niet. Volgend stadje, eten, lekker, uitrusten, kaart bestuderen. Hé, als ik dat doe en dan dat dan kom ik er ook. Hup, op de fiets maar weer. In Grums raakte ik het spoor bijster, wist niet meer welke kant ik op moest om niet weer op die N45 uit te komen. Toen schoot mij een bejaard echtpaar te hulp, zij spraken geen letter Engels maar begrepen mijn probleem en zagen hoe ik er aan toe was. Zij loodsten mij door het stadje en de omgeving heen. Zij trokken daar meer dan een uur voor uit en zagen er op toe dat ik niet verkeerd reed. Wat een prachtmensen.
Ik kwam weliswaar weer op de N45 uit maar nog 5 kilometer te gaan over een eigen vluchtstrook met minder verkeer moest goed te doen zijn verzekerde mij de oude baas. En zo ging het ook, 's avonds om 8 uur kwam ik uitgewoond op een nare camping aan. Nam een douche en nu dinsdagmorgen schrijf ik deze ellende van me af in de biblio van Karlstad waar ik 2 dagen rust neem. Het oude lijf is er aan toe en verdient het.