Yvonne

Maandag 18 juni .
Bodo
Een waardeloze dag. Het was koud, ik wist nog niet zeker of ik het wel zin had om naar de Lofoten te gaan met dit weer. Ik moest nodig naar huis bellen, m'n mobieltje was geblokkeerd doordat de limiet was overschreden en raakte in de telefooncel het ding kwijt door het te laten liggen. Heel de dag besteed om hem weer terug te vinden maar zonder resultaat. Balen.
Ik bleef die dag in Bodo, informeerde naar weerberichten, die er niet goed uit zagen maar besloot uiteindelijk toch om de Lofoten aan te doen omdat er mogelijkheden waren om de afstand naar de Noordkaap te bekorten.

Dinsdag 19 juni
Bodo - Lofoten- Ramberg 40 km
's Morgens eerst weer langs de Politie voor het mobieltje maar weer niks. Toen de veerboot genomen naar Moskenes en de overtocht voornamelijk doorgebracht in de salon. Een keer naar buiten om videoopnamen te maken van de aankomst en toen begaf de camera het definitief. Ook dat nog. Aan boord van de ferry veel Nederlanders en Duitsers. Bij het afmeren kwam er een onafzienbare rij hometravellers en caravans uit de buik van het schip. En dat ging allemaal hetzelfde ritje maken en ik ook. Ik fietste in m'n gewone kleren en trok nog maar wat meer aan. Wat was het koud zeg. Op de camping in Ramberg wees het thermometertje 5 graden aanm het voelde echter kouder aan.
De Lofoten zijn mooi, de aankomst bij Moskenes biedt een spectaculaire zicht op een deel van de eilanden reeks. Er lag nog veel sneeuw op de bergen en locals zeiden dat dat ongewoon was voor de tijd van het jaar. Ik begreep het niet, "heel de wereld warmt op maar de Lofoten koelen af. bestaat niet" dacht ik bij mezelf.

Woensdag 20 juni.
Ramberg - Knutstad 70 km 580 mtr op en neer.
De dag begint met regen maar wordt allengs mooier. De E10 op de Lofoten verandert van karakter. De pittoreske haventje zijn er niet meer daarvoor moet je meer naar de kust maar dat zijn heen en weer weggetjes waardoor ik niet zou opschieten, dus blijf ik de E10 volgen met z'n vele hometravellers.
De hometraveller wordt daar steevast bestuurd door een grijze duif. Naast hem zit z'n even grijze tortelduif. Vaak heef zij haar benen op het dasboard liggen waardoor je eerst een paar grote voeten ziet aan de passagierszijde. Beiden zijn voorzien van een camera en maken dezelfde plaatjes tijdens de diverse stops die er gemaakt worden. Als ik dan ook aan komt zetten op zo'n plek dan krijg ik veel, soms ongewenste belangstelling en wordt dan ook met beide camera's vereeuwigd. Thuis zullen ze waarschijnlijk de beelden wissen.
In een lange onderzeese tunnel gaat het mis. Het fietsen in tunnels in Noorwegen is een nachtmerrie, als je alleen in de tunnel rijdt dan gaat het nog wel, hoewel je veel moeite moet doen om de gaten in de weg tijdig te ontdekken. Als er een achterligger of tegenligger de tunnel in komt dan gaat dat gepaard met een oorverdovend kabaal. Nooit geweten wat een herrie een auto maakt in de tunnel. Dat geluid maakt mij toch een beetje angstig en extra voorzichtig en kruip daardoor zoveel mogelijk naar de kant van de weg. Hoe het komt weet ik niet maar bij het uitgaan van de tunnel die daar een bocht naar rechts maakte zaten er opeens twee autoos en een fietser naast elkaar en daar was geen ruimte voor en werd ik tegen de tunnelwand gesmakt. Deze bleek wonderwel uit een rubberen mat te bestaan en bleef de schade beperkt tot vieze fietskleding. Hevig geschrokken wachtte de dame me bij de uitgang op en spraken we even met elkaar. Het was een narrow escape en ik had weer wat geleerd. In tunnels rij ik voortaan gewoon in het midden van de rijbaan hoewel daar best wel moed en arrogantie voor nodig zijn.
Ik bezocht die dag nog een Viking museum en schafte toch maar een nieuwe videocamera aan waarbij net als in Azie behoorlijk afdingde. Dat waren ze niet gewend maar ik kreeg het toch voor elkaar.

Donderdag 21 juni
Knutstad - Lautvik 82 km 640 mtr op en neer.
Om 6 uur op, om 08.15 op weg richting Solvaer. Vandaar zou ik naar Fiskebol fietsen odaar de veerboot naar Melbu te nemen. 15 kilometer daarvoor sprak ik een aardig stel die vertelden dat zij naar Lautvik gingen om daar de middernachtzon te bekijken.
Na een blik op de kaart bedacht ik mij en ging ook die kant op. 50 km meer fietsen, so what.
Daar in Lautvik op de camping stond een Hollandse kolonie met allemaal grijze duiven en allemaal waren ze er voor de middernachtzon.
Die avond ging ik op weg om een goede plek te zoeken, het weer was uitstekend en uitgerekend op de 21ste, op de dag van de zonnewende, zou ik de middernachtzon zien.
En dat werd een hele mooie ervaring. De zon bleef nagenoeg op dezelfde hoogte en beschreef een baan van west door het noorden naar oost. De hemel veranderde steeds kleur en 's nachts zo rond 12 stond zij exact in het noorden volgens mijn compas. Het laagste punt van haar baan lag nog boven de eilanden aan de horizon die in een prachtig licht werden gezet.
En hoe het komt weet ik niet, ik raak ontroerd door zulke momenten, net als op de Goecha La zag ik dit wondermooie gebeuren aan en vroeg mij af of er dan toch een of andere hogere macht was die zulke verschijnselen mogelijk maakte. Het zal wel in mijn hoofd zitten, nou laat maar zitten dan, het geeft zulke momenten iets extra's. En toen moest ik aan Yvonne denken, ik dacht aan haar en onze tranen bij ons afscheid toen ik op de fietst stapte. Zij stimuleerde mij om deze tocht te maken en hielp mij over bezwaren heen. Daarom draag ik deze posting op aan haar, mijn eigen grijze tortelduifje.